~memories~

Twee weken. Twee korte weken. Meer schiet er niet meer over van mijn verblijf in Toulouse. Er is een tijd geweest waar die gedachte mij de stuipen op het lijf joeg. Vertrekken leek ondenkbaar. Vertrekken deed me pijn. 

De laatste dagen is er iets veranderd. Ik ben thuisgekomen. De hoop om uit alle macht vast te houden aan Toulouse heeft plaats gemaakt voor acceptatie en een enorme dosis dankbaarheid. Wat geweest is, was geweldig. Wat geweest is, was ongelofelijk. Wat geweest is, heeft alles overtroffen wat ik ooit had durven dromen.

Mij rest nog één ding: twee weken volop genieten. Twee weken laten zien hoeveel ze voor me betekend hebben. En daarna? Daarna geniet ik van herinneringen: een Argentijnse tango die plots in mijn oren weerklinkt. Een Spaanse hit die me terug katapulteert naar één van die surrealistische avonden waar ik, omringd door een overvloed aan Spanjaarden, verwonderd het spektakel aanschouwde.  Of één van de vele Franse chansons waarop mijn huisgenoten en ikzelf het appartement aan een grondige poetsbeurt onderworpen. Ze roepen stuk voor stuk een enorme glimlach op. De kleinste dingen, maar een enorme  betekenis. Herinneringen heb ik in overvloed. Vertrouwen in de toekomst evenzeer.

Kerstmis

Zaterdag en zondag: ik moet blokken. Mijn examens staan immers voor de deur. Toch heerst er een aangename sfeer ten huize Sartini-Rejwerski-Van Wynsberghe. De ene werkt, de andere studeert. En tussen een aantal uren blokken in gaat de rem los: plots schalt de bekende hit "Wannabe" door de boxen. De deuren gaan, alsof het toeval ermee gemoeid is, synchroon open. Mijn huisgenoten steken nieuwsgierig hun hoofden buiten. Wat volgt is een, ongelofelijk spontaan, hartveroverend spektakel.

Voor ik het goed en wel besef staan er drie vrouwelijke exemplaren (mezelf inclusief) vol overtuiging op één rij mee te brullen (met een poging tot bijhorend dansje) om daarna in een slappe lach uit te barsten.

 Er wordt gewerkt, toch merk ik duidelijk dat we allemaal nog even van elkaars aanwezigheid willen genieten. Onze wegen scheiden weldra. Iedereen keert huiswaarts om Kerstmis te vieren omringd door vrienden en familie. Aurélie merkt dat ik licht gefrustreerd raak en komt me uit m'n kamer plukken. "Leg dat maar even aan de kant, jij gaat met mij mee. Je moet naar buiten: de Garonne wacht." Ik gehoorzaam gewillig. 

Aan de waterkant komt mijn naderende vertrek ter sprake. Even komt het rationele kantje weer piepen: "Il ne faut pas vivre avec tes parents toute la vie. C'est la vie de partir." Haar woorden weerspiegelen ratio, haar blik vertelt mij echter veel meer dan ze zelf zou willen. Net voor we het appartement weer binnen gaan, houdt ze me staande. Ze slikt. "Ik weet dat ik het je nooit gezegd heb, maar besef dat ik je wel degelijk zal missen." Ik antwoord: "Ik begrijp het. Ik weet het. Je hoeft 't mij niet te zeggen.  Ik heb 't gemerkt: aan de manier hoe je mij telkens vroeg hoe mijn dag was, aan de manier hoe je verlegen vroeg of ik je onze foto wilde doorsturen. Ik kom terug, dat is beloofd." In haar ogen lees ik dankbaarheid. 

Ik duik opnieuw in mijn boeken in, tot er plots  "Eline! Je m'en vais!" weerklinkt. Daar staat ze, in de gang. Klaar voor vertrek, armen wijd open gesperd. Ik duik er met veel plezier in en laat haar een minuut lang niet meer los. "We zien elkaar op 1 januari, laat je gitaar hier, dan schrijf ik er een mooie boodschap op voor als je terugkomt." Ze neemt nog even m'n hand vast, zegt "on s'écrit."  en verdwijnt dan uit beeld. Er klinkt nog een vrolijke "bisous!!" die in koor beantwoord wordt door Thomas en mezelf en dan valt de deur in het slot.

En ik? Ik denk: Best intens dit, maar wel waar ik voor leef.

Een klein briefje, maar een grote invloed

En plots wordt mij de vraag gesteld: hoe komt het dat jij zo gelukkig rondloopt en na een paar maanden al zo rechtuit bent? Aanleiding voor de vraag is een briefje dat ik schreef aan mijn huisgenoot. Ik weet, in eerste instantie, niet wat te antwoorden. De vraag blijft echter door m'n gedachten spelen en uiteindelijk raak ik eraan uit.

Waarom ik gelukkig ben? Ik heb uit alle macht voor elke centimeter vooruitgang gevochten. Verandering komt er immers niet vanzelf. Het heeft me een overvloed aan bloed, zweet en tranen gekost om angsten te overwinnen, om verlegenheid en onzekerheid niet te laten beslissen over hoe mijn levenspad opgebouwd zou worden. Ik ben honderden keren tegen de spreekwoordelijke muur gebotst en heb tientallen etiketten opgeplakt gekregen: de stille meid, het onzekere meisje, diegene die teruggetrokken leefde in haar eigen gevoelige wereldje. Het meisje dat, ook al bleef ik dan af en toe alleen achter, nooit iets deed waar ik niet achterstond: pesten of zonder nadenken het populaire meisje volgen bijvoorbeeld.

 Ik ben nog groen. Amper twintig jaar oud, maar als er één iets is wat ik wel weet is het dat ik er, in de voorbije jaren, een enorme vooruitgang heb opzitten. Vandaag sta ik hier: zelfstandig. Vlot. Volop bezig met het realiseren van dromen. Er gaat geen dag voorbij of ik denk: "Bedankt. Bedankt om dit mogelijk te maken. Bedankt om mij, van al die honderden mensen, de kans te geven om dit te doen."

Het antwoord op de vraag: waarom ben jij gelukkig? Is dus heel eenvoudig. Ik? Ik ben gelukkig omdat ik ook de andere kant gezien heb. Het enige etiket dat vandaag klopt is het etiket "Eline" een limited edition. Als de situatie het vereist oersterk, maar tegelijk ongelofelijk kwetsbaar en af en toe gênant eerlijk.

"Je weet toch dat eerlijk zijn anderen de mogelijkheden geeft om je enorm pijn te doen?" antwoordt mijn gesprekspartner. Ik antwoord: "Het is niet mijn natuur om iemand half graag te zien. Als ik blij ben is het zichtbaar. Als ik verdrietig ben, sluit ik alle deuren en verdwijn ik heel even van de wereld. Als ik iemand mis, dan is de vertaling van "tu me manques" meer dan ooit op zijn plaats: dan mist er een deeltje aan mij. Vergis je niet: het gaat niet om een naïeve vorm van graag zien -ik heb er al een paar serieuze katers aan over gehouden- , maar om de hoop om, in een wereld waar cynisme het voor het zeggen heeft en het verwoorden van gevoelens te veel als een zwakheid wordt beschouwd, net een tikkeltje meer zachtheid te brengen."

Bij thuiskomst merk ik dat mijn huisgenoot enorm dankbaar is voor het kleine gebaar en ik denk: "Als dit het resultaat is, dan wil ik gerust een beetje kwetsbaar zijn."

Happiness is homemade

Zaterdag. Buiten stormt het: de wind doet de deur in zijn voegen heen en weer bewegen en de regen slaat tegen de ruiten. Dit weekend telt het appartement een huurder minder: Thomas is op familiebezoek dus Aurélie en mezelf blijven over.

De wekelijkse routine wordt verbroken: uurroosters lopen niet door elkaar en er is tijd. Een ietwat slaperige "Goeiemorgen, goed geslapen?" luidt het begin van de dag in.  Ik heb, voor één keer, geen zin om vandaag ook maar 1 voet te verzetten. Great minds think alike: we beslissen om er een deken-chocomelk-film-morgen van te maken. De film speelt af en mijn hartslag kalmeert. Ik geniet: de tegenstelling van het koude buiten en warme binnen mist zijn effect niet. Langzaamaan word ik overvallen door slaap: iets waar ik enkel in slaag wanneer ik me honderd procent durf overgeven. Het is me bij de meeste mensen te kwetsbaar. Wat volgt is een ontwapend tafereel: de film speelt af, maar het publiek ligt onder de deken te dromen.

Het geluid van een inkomend bericht maakt een einde aan de rust. Ik voel dat de gewoonlijke innerlijke onrust opnieuw zijn intrede maakt en beslis dan ook even een korte wandeling te maken in de stad: mijn lievelingsmoment. Met muziek in mijn oren aangewezen zijn op mijn eigen gedachten.

En dat is dit geval heel erg positief: ik heb een beste vriend die mijn huisgenoten bedankt om voor mij te zorgen. Diezelfde huisgenoten omringen mij met een verbazingwekkende dosis warmte. Bovendien heb ik veelbelovende vooruitzichten.

Wat er dan in mijn gedachten speelt? Heel simpel, om het op zijn West-Vlaams te zeggen, verdorie Eline, ge moogt uw twee pollekes kussen, meestal gevolgd door een glimlach die waarschijnlijk zowel vanbuiten als vanbinnen zichtbaar is.

Helemaal mezelf kunnen zijn in een land dat niet het mijne is, de positieve veranderingen stap voor stap voelen gebeuren en daarbij nog door dik en dun gesteund worden. Ik? De grootste gelukzak die er hier rondloopt.

Paris is about life

“Je vous salue tristement “: het zijn de woorden waarmee mijn professor een groep aangeslagen studenten begroet.  Zaterdag, 14 november. Frankrijk ontwaakt uit een nachtmerrie, maar liefst 128 doden, 66 gekwetsten en een enorm onbegrip. 

Er volgt een speech waar mijn haar van rechtop komt te staan, niemand kan wat uitbrengen. In de gangen heerst een drukkende stilte. Af en toe wordt een neus gesnoten, tranen lopen over de wangen. Ik kan een herinnering aan Charlie Hebdo niet onderdrukken: mensen die volop van het leven genieten, werden genadeloos afgestraft. 

De aanslagen zijn nog nooit zo dichtbij geweest: twee weken geleden liep ik er nog rond: de stad van het licht en van de romantiek is op één nacht de stad van horror geworden. TF1 zendt rechtstreeks uit, verslagen volgen we alle drie de berichten. Mijn huisgenoot checkt of geliefden in veiligheid zijn. Normaal gezien zou ze er zelf rondlopen. Een speling van het lot heeft dat echter verhinderd. Ik ben maar wat blij om ze naast me te zien zitten. 

Heel even installeert zich een gevoel van angst. Ik besef al snel: angst heeft geen zin. Angst beperkt alleen maar. Ik ga naar buiten. Ik neem deel aan de manifestatie. Een indrukwekkende massa heeft zich verzameld op het hoofdplein van Toulouse. De veiligheidsmaatregelen zijn toegenomen: overal loopt politie rond. Overal zijn militairen te zien.

Deze avond wordt een avond van betekenis. Vanavond komen we samen: mijn huisgenoten, mijn bovenburen, ikzelf en mijn beste vrienden. We bewijzen dat een andere taal spreken geen hindernis is, dat in verschillende waarden geloven geen obstakel is.  Vanavond zijn we samen.

De Franse vlag hangt vandaag halfstok. Frankrijk is in de rouw. Sprakeloosheid zweeft door de straten, maar de waarden: fraternité- égalité- liberté hebben nog nooit zo'n sterke betekenis gekregen als vandaag. 

Donderdagavond in Toulouse

Donderdag staat bij de meeste studenten bekend als uitgaansavond. Hier is het echter mijn teergeliefde televisieavond geworden. Alsof het toeval er mee gemoeid is, blijven we telkens maar met twee over: Aurélie en mezelf. Beiden schikken plannen zodat die ene avond vrij blijft: gezellig eten met een babbel erbij. De ene keer is die al wat diepgaander dan de andere. Zij is zelfzeker en ongelofelijk zelfstandig. Ik, op mijn beurt, durf  dan weer het schild ter verdediging laten zakken en kwetsbaar te zijn. Ik leer en probeer toe te passen wat me juist lijkt.

De band is intens. Mijn vertrouwen enorm. Toch weet ik: dit zal er niet altijd zijn. Daar heb ik, voor het eerst, geen problemen mee. Ik ben hier terecht gekomen om te leren. Waar ik het aan heb verdiend om via een lukrake zoektocht via internet net dat appartement uit te kiezen waar zo'n fantastische mensen wonen, is me een raadsel.

De klok tikt verder. Deken wordt ter hand genomen en er wordt op play gedrukt. Het enige licht is het kaarslicht van het kaarsje op de salontafel en de  lichtweerspiegeling van het drukke leven dat zich buiten op de boulevard afspeelt.

Algauw merk ik dat mijn hartslag tot rust komt. Mijn ademhaling wordt regelmatiger. Er wordt geen woord meer gezegd en ultieme rust doet z'n intrede.

Het enige wat nog uitgesproken wordt alvorens beide slaapkamerdeuren sluiten, is een vriendelijke blik en een ietwat slaperige, doch  hartelijke "Bonne nuit, à demain". Ik sluit de deur en voel: ik hoef Frans niet als moedertaal te hebben om dit 100 procent te begrijpen.

Thuis komen

En toen kwam ik thuis. Thuis in Toulouse, de stad die in amper twee maanden tijd mijn hart en ziel veroverd heeft. Ik wist, wanneer ik thuis zou komen van Parijs, dat er een ontmoeting met een nieuwe huurder op me wachtte: Thomas. Thomas nam de plaats in van Annabelle. Ik wist enkel een paar diverse feitjes: 23 jaar oud en Tahitiaan.

Toen ik, in opperste staat van geluk, de deur van mijn bekende appartement open trok, wachtte mij een zeer aangename verrassing. Thomas was ingetrokken en had het appartement aan een grondige reorganisatie onderworpen: nieuwe zetels, opgeruimde keuken tot zelfs kaarsjes in het salon toe.

Alsof het lot mij wilde laten voelen dat ik in Toulouse thuishoorde, werd ik verwelkomd alsof ik weken was weggeweest. Ik maakte kennis met de immer sympathieke Thomas (die bovendien al enige reiservaring had: het gespreksonderwerp was meteen gevonden) en vloog net niet rond de nek van Aurélie toen die opnieuw opdook. Ik had Toulouse gemist. Ik had mijn immer lieve huisgenoten gemist.

Lichtjes uitgeput van de kilometers stappen en de wirwar van emoties, viel ik later die avond genietend van de geborgenheid van thuis onder een dekentje in slaap geflankeerd door Thomas en Aurélie. Ik wist: hier hoor ik de resterende 2 maanden thuis.  Daar kan geen panorama tegenop. Ik mag hier dan pas een tweetal maanden wonen, mijn hart is veroverd. Het thuisgevoel dat mij hier gegeven wordt, is onvoorstelbaar.

~ Home is not a place. It's a feeling.~

~Parents are the reason why you are who you are.~

Ik vertrok voorbije donderdag nietsvermoedend op reis: vijf dagen Parijs met nieuwboren vrienden. Ik had geen idee dat dit iets zou worden wat mij opnieuw met beide voeten op de grond zou plaatsen: dankbaar voor de eeuwige en onvoorwaardelijke back-up van liefhebbende ouders. Dankbaar voor het onnoemelijke geluk te mogen beseffen dat er, wat er ook gebeurt, altijd iemand klaar staat. Dankbaar voor de opvoeding tot zelfstandige, sterke meid. 

Door een aantal gebeurtenissen heb ik moeten bewijzen wat ik in mijn mars had: de gsm van mijn reisgezel werd onder andere onder mijn ogen gestolen. Door een ijzersterk voorbeeld als kleine meid kon ik in mindere omstandigheden -oh ja, ik stond evenveel te trillen door de schok...- in tegenstelling tot mijn omgeving het hoofd koel houden, redeneren, logisch nadenken en vervolgens alles uit de kast halen om de plaatselijke politie in het Frans uit te leggen wat er precies gebeurd was. Proces verbaal invullen. Camerabeelden opvragen. Herinneren hoe de dief in kwestie eruit zag. 

Parijs was niet de ideale reis, maar ik heb wel enorm veel geleerd. Wanneer ik me even geen raad meer wist, kon ik terugvallen. Terugvallen op ouders die er, ongeacht het tijdstip, altijd zijn. 

Ik heb, zoals iedere puber, vaak gevloekt op hun aanpak. Er zijn dingen die ik niet goed kan, er zijn dingen die de rillingen over mijn rug doen lopen. Het stond hun vrij om voor het makkelijkste te kiezen en mijn angsten weg te nemen. In plaats daarvan, kreeg ik af en toe een spreekwoordelijke schop onder mijn kont met de bedoeling een sterk individu op de wereld te zetten. 

Een thuis bieden. Een onvoorwaardelijke steun bieden. Een kind alle mogelijke kansen geven om een droomleven op te bouwen, dromen te vervullen. Ik ben bevooroordeeld, maar vooral een ongelofelijke gelukzak om in een dergelijk milieu te mogen opgroeien. Ik ben gevoelig, maar tegelijk een vechter. Ik ben een zelfstandige twintiger, maar tegelijk nog iemand die nood heeft aan af en toe wat hulp. Ik heb mijn eigen ambities en een ijzersterke wil, maar stond nooit waar ik nu sta zonder hen. 

Sommigen zeggen: als ik later kinderen heb, pak ik het anders aan. Ik doe het beter. Ik? Ik zeg: als ik het ooit zo goed kan doen, dan mag je mij een gelukkig mens noemen. Mijn ouders zijn twee fantastische, onvervangbare mensen en dat? Dat wordt, naar mijn bescheiden mening, net iets te weinig gezegd.

Herfst in zuid-Frankrijk

Zondag. Na een druk weekend in Bordeaux kom ik thuis. Geen lessen, geen verwachtingen, geen verplichtingen, uitslapen. Het tempo gaat omlaag. Na de nodige dosis quality-time met mijn huisgenoot, beslis ik me toch even buiten te wagen. Een ganse dag in de zetel hangen, heeft immers nooit tot mijn kwaliteiten behoord. Ik trek een warme trui aan en diep m'n sjaal op. Buiten doet de herfst z'n intrede. Tegen de achtergrond van de grijze lucht veranderen de bomen langs het kanaal wondermooi van kleur. Er is geen mens te bespeuren. Een lichte houtgeur is de enige getuige van de talrijke familietaferelen die zich binnenskamers afspelen. Alsof mijn gsm de sfeer aanvoelt, weerklinken de meest gepaste nummers in mijn oren... Ik beslis om het na een uurtje voor bekeken te houden en keer opnieuw huiswaarts. Bij het openen van de deur valt onmiddellijk de gezellige warmte op: de verwarming tikt, op de tv wordt de dagelijkse rugby-match uitgezonden en in de zetel ligt Aurélie in alle rust te slapen.

Op mijn kaken installeert zich onmiddellijk een warme, rooie gloed. Ik neem een warme chocomelk ter hand en installeer me onder een dekentje voor tv. Volop genietend van de rust. Plots weerklinkt de berichttoon van mijn gsm. Een plaatselijke Spaanse vriendin laat van zich horen. Nieuwsgierig open ik het berichtje en wat ik aantref is één van de mooiste complimenten die ik als mens kan krijgen. In een Spaans-Frans accent krijg ik een haarscherpe analyse voorgeschoteld van hoe ik volgens haar in elkaar zit: gevoelig, ietwat verlegen, 100% eerlijk en verbazend oprecht en hartelijk.

Ik bedank en blijf ongelofelijk gelukkig staren. In bepaalde waarden geloven is één ding. Ze overbrengen in het dagelijkse leven iets anders. Na amper 2 maanden word ik al doorzien. Dat zorgt voor kwetsbaarheid, maar bovenal voor het feit dat er zich een intense relatie tussen 2 mensen kan ontplooien en daar? Daar kan ik alleen maar ongelofelijk blij om zijn.

 

La fortune aide les courageux

Studeren in Frankrijk heeft logisch gezien tot gevolg dat alle eventuele taken in het Frans gebeuren. Aangezien er voor dit vak echt wel iets van afhangt en ik me in de uiterst luxueuze positie bevind twee rasechte françaises rond me te hebben dartelen, raap ik m'n moed bij elkaar om, na honderd keren zelf te controleren (kwestie van die twee nog onder ogen te durven komen)  te vragen of één van hen de goedheid heeft mijn werk te overlezen.

Ik heb de vraag nog niet volledig gesteld of er weerklinkt al een "tu veux que je regarde?" vergezeld door een bemoedigende glimlach vanwege Aurélie. Ogenblikkelijk wordt al het werk opzij geschoven. De laptop verdwijnt uit beeld en er wordt tijd gemaakt. Tijd om mij te helpen. Tijd om mij bij te leren. Elke zin wordt aan een grondig onderzoek onderworpen en bij fouten wordt mij nauwkeurig uitgelegd wat er precies aan schort. Ik laat het gebeuren. Ik leer en eerlijk toegegeven: ik geniet, ik geniet van het leren en van de tijd die mij geschonken wordt.

Bovendien laten het wisselende klimaat en de grote veranderingen de laatste tijd hun sporen na op mijn lichaam: de jaarlijkse hoest maakt dan ook opnieuw zijn intrede.

Aangezien de muren van mijn kamer zowat alles doorlaten wat geluid betreft, wordt mijn lieve buur af en toe wakker gehouden. Desalniettemin, ben ik diegene die licht geërgerd rondloopt en is zij diegene die regelmatig checkt of ik mezelf niet voorbijloop zonder daarbij rekening te houden met een ietwat koortsig lichaam.

De keuze maken om te huren met onbekende mensen houdt inderdaad altijd een risico in. Ik heb, heel serieus, alle geluk van de hele wereld wat dat betreft.

De stalen verdediging die ik bij elke nieuwe ontmoeting optrek, verdwijnt geleidelijk aan en vertrouwen en bevrijding doen hun intrede. De beste huisgenoten? Zonder enige twijfel die van mij.

l'ami des livres

"Mais pourquoi pas lire quelque chose en français?". Het zijn de iconische woorden van mijn beste vriend. In eerste instantie sla ik er niet veel acht op, tot het doordringt. Hij heeft gelijk. Daarom zijn we beste vrienden: hij triggert. Hij zet mij aan om net dat tikkeltje verder te gaan.

Ik beslis de Franse straten  in te trekken: overal zijn mensen op weg naar hun volgende avontuur. Het werk, de universiteit of ze genieten zoals zovelen fransen van een baguette en een koffie.  De zon werpt warme zonnestralen op mijn gezicht terwijl diverse belgische zangers, sorry, 3 weken in het buitenland zorgt voor een onverwacht chauvinistisch kantje, in mijn oor het beste van zichzelf geven. 

Plots word ik aangesproken: een kranige Franse dame brabbelt iets over bonté. Helemaal in  gedachten verzonken, moet ik vragen om het allemaal nog eens te herhalen. Ze verkoopt poëzie. Nieuwsgierig wat de dame in kwestie dan wel niet neergepend heeft, laat ik me gewillig overhalen om, in ruil voor een aantal munten, het A4'tje tot mijn bezit te verheffen. Ik zet mijn weg verder en als bij wonder bots ik op een oud, charmevol boekenwinkeltje: l'ami des livres. Ik werp een blik in de etalage en ben meteen helemaal vertederd. 

Ik stap binnen en een universum van boeken ontplooit zich voor mijn ogen. Overal boeken, platen, gedichten,... Achter de toonbank staat een kleine, oudere man met bijpassend brilletje zijn literaire schatten nauwkeurig te ordenen. Na een half uur rond gesnuisterd te hebben, spreek ik de man aan: "of hij mij iets kan aanraden?". Hij peilt naar mijn niveau en vliegt dan als bezeten zijn boekenkast in. Van ergens achterop de boekenplank, diept hij twee boeken op. De ene met blauwe kaft, de andere met tot verbeelding sprekende tekeningen. Ze zien er oud uit en  ruiken naar een mengelmoes van geschiedenis en de typische papiergeur. Een korte inhoud is er niet vermeld. Ik beslis om me te laten verrassen door de onbekende man en stap, vervuld van blijdschap in mijn literair hart, opnieuw huiswaarts. 

~Don't forget to believe in your dream~

Plots krijg ik een melding van Facebook: exact twee jaar geleden bracht ik mijn eerste nacht door in het toen nog onbekende Kortrijk. Ik moest en zou eens testen hoe dat nu precies is "op kot zitten". Heel erg spannende dagen: de bekende jozefientjes achterlaten. Bovendien trok mijn vertrouwde vriendenkring richting Gent. Ik had, en nee, ik deed er echt niet om, een andere keuze in gedachten: carte blanche. Opnieuw beginnen. Geen verleden, enkel toekomst. Ik verzeker je: ik dacht regelmatig dat mijn hart eruit zou kloppen.

Groen, onervaren en vol met nog onvervulde dromen begon ik aan mijn tijd in Kortrijk. Ik ben er gegroeid, ik heb er geleerd. Het groeide uit tot de plaats waar ik mezelf heruitvond. Waar ik (zelf)vertrouwen terugvond. En twee jaar later zit ik hier: Toulouse, zuiderse stad. Het buitenland. Wat twee jaar geleden nog tot de categorie "onvervulde dromen" behoorde, is nu mijn werkelijkheid.

Ik heb twijfelachtige momenten gekend: durf ik? Kan ik? Mag ik? Nu merk ik: alles valt op zijn plaats. Alles klopt. Af en toe denk ik: gaat 't niet te goed? Voeten op de grond, 't kan veranderen.

Maar dan maakt de twijfel plaats voor een traantje van geluk en de gedachte: "Damn, ik ben er. Die grote, ooit ogenschijnlijk onbereikbare droom is realiteit geworden."

Erasmus is plezier hebben, vrienden maken, durven vertrouwen, grenzen overschrijden en overgeven aan wat komt. Controle moet ik aan anderen overlaten. De twijfel laat ik met plezier achter en de kleine, verlegen meid van toen transformeert tot vlotte twintiger die met volle teugen mag en kan genieten...

Viva la vida Erasmus

Op 3 september had ik, zoals ik vertelde in het voorgaande blogbericht , ontmoetingsdag.  Erg indrukwekkend allemaal! Heel erg veel mensen, heel erg veel nationaliteiten: Mexicanen, Chinezen, Argentijnen, Grieken, Spanjaarden, een Australiër,... En daar zat dan één twintigjarige Belg tussen. Naar wat ik zoal hoor, ben ik hier de jongste. Toen kwam het volgende probleem: Engels of Frans? In werkelijkheid sprak ik de ene minuut in het Engels, de volgende in het Frans... Mijn hoofd kon af en toe niet meer volgen in welke taal ik nu moest spreken.

Wat ik niet had voorzien, was het feit dat de lessen direct van start zouden gaan. Om 10 uur kende ik nog niemand en om 14u30 had ik al les: 'stage introductif de français'. Frans, maar op basisschoolniveau. Heel af en toe wat voordehandliggende dingen, maar 't kan geen kwaad om alles nog eens op te frissen! Bovendien duurt de stage maar 15 uur en is het op 17 september al afgelopen. Dan heb ik al examen. Ik hoef de stage niet te volgen, maar er is ruimte voor in m'n programma en ik vind het ook een heel aangename professor. Ik heb nu dus de komende week elke dag 1u30 les. Valt best mee!

Vanaf 14 september gaan de echte lessen dan van start. Ik heb gisteren de hele dag gepuzzeld en voorlopig ziet het er goed uit. Leuke vakken! Eigenlijk ben ik best wel nieuwsgierigheid naar hoe het allemaal in z'n werk zal gaan.

4 september was de laatste dag dat mijn ouders hier waren. We zijn nog naar Montségur gereden, maar om het fort van de katharen, Toulouse is de streek van de katharen, een middeleeuwse stroming die in opstand kwamen tegen de kerk. Ze geloofden wel in God, maar niet in het instituut de kerk, te beklimmen, moesten we goede bergschoenen hebben en die hadden we niet bij... :( 

Nu, de rit in de auto was ook erg gezellig, al moet ik toegeven: ik had het wel moeilijk bij de gedachte dat ik 's avonds zou moeten vertrekken. Als afsluiter zijn we nog iets gaan eten in een heel gezellig restaurantje, hebben nog samen 'thuis' gekeken en toen kwam het moment van de waarheid. Ik moest vertrekken. Lang verhaal kort: een storm van emoties. Schrik, nieuwsgierigheid, ambitie, verdriet, onwetendheid. 

Feit is: het idee Erasmus heeft mij altijd heel erg aangesproken. De wereld ontdekken, talen verbeteren, zelfstandig worden en tegelijk nog studeren ook. Maar om het effectief te doen, om effectief je plaatsje te veroveren in een vreemd land en de uitdaging aan te gaan om daar een eigen 'leven' op te bouwen, heb je verdorie toch een serieuze portie moed en ambitie nodig. 

Hoe zwaar het afscheid me ook viel, af en toe moet ik mezelf in de arm knijpen. "Zit ik nu echt op een appartement in Frankrijk? Of "Zie mij hier nu zitten". Ogen open: Frans spreken. Ontbijten: Frans spreken. Babbelen over het tv-programma: Frans spreken. Hier heb ik jarenlang over gesproken en nu ben ik het gewoon aan het doen. Best wel leuk om te beseffen...

Ik ben er toch in geslaagd om vrijdagnacht redelijk te slapen. Ware het niet dat er een feestje was en dat Aurélie, mijn huisgenoot, mij de ochtend nadien luchtig wist te vertellen dat ze 'tire des pistols' (iets wat je volgens mij toch niet echt verkeerd kunt vertalen) had gehoord. In de krant stond er niets vermeld en ikzelf heb ook niets gehoord... Heel vreemd.

Over die huisgenoten gesproken, die vallen erg mee! Zoals jullie al weten, is er Aurélie, die vierentwintig is en werkt in de sportsector. Ze helpt mee aan de organisatie van sportevenementen en heeft een jaar in Engeland gestudeerd. Aurélie is heel vriendelijk, lief en sociaal. Ze heeft wel merkelijk veel meer zin voor initiatief dan ik. Ze organiseert het leven hier in het appartement: wie kuist, wie doet wat,... Om een voorbeeld te geven: deze nacht was er weer heel luide muziek hierboven. Deze morgen zei Aurélie dat ze even zou passeren bij de mensen hierboven. Iets wat ik mezelf niet zo snel zie doen. Die hulp is wel welkom en is handig, heel erg handig.

Verder is er Annabelle, die is gisteren pas aangekomen. Ze is eveneens ouder dan ik hoeveel precies weet ik niet, enkel dat ze hier een master komt doen en dat ze vorig jaar in Polen heeft gestudeerd. Ze is van Turkse/Marokkaanse? afkomst en houdt heel erg van koken. Aurélie en ik houden het simpel: vis of gewoon een schotel uit de microgolf. En dan is er Annabelle: pasta, uien, champignons,...  Grappig!

De avonden vind ik heel erg leuk! Gisteren zat ik plots met twee Françaises naar rugby te kijken! Rugby is in Toulouse een heel erg belangrijke sport, wanneer ze winnen, staat de hele stad in rep en roer! Ik moet dus zeker eens een wedstrijd bijwonen, al ben ik wel gewaarschuwd: je hoort de lichaamsdelen kraken....

Gisteren heb ik de hele dag geregeld. Oh ja! Mijn 'buddy' heeft me via Facebook gecontacteerd: Martin, studeert in het 4e jaar in Science Politiques. Ik kreeg meteen een compliment: hij was onder de indruk van mijn niveau Frans. Ook Aurélie wist me te zeggen dat ik best wel goed Frans spreek. Ik was heel blij dat te horen. Blijkbaar doe ik het toch nog zo slecht niet. :-)

 Vandaag is het hier heel mooi weer! De zon schijnt en een stralende hemel! Aurélie is vertrokken deze morgen en Annabelle is nu naar 'n vriendin. Straks heb ik Annabelle gevraagd om een wandeling in de stad te maken en eventueel iets te gaan drinken. De dag ziet er goed uit! :-)

~ il faut avoir aucun regret pour le passé, aucun remords pour le présent, et une confiance inébranlable pour l'avenir. ~Jean Jaurès

Nieuws uit Toulouse!

Hallo!! 

Ziehier de eerste nieuwsbrief uit Toulouse! Ik ben hier gisteren rond 17 uur aangekomen, in een verschrikkelijk onweer... Daar kom je dan speciaal voor naar Frankrijk! 

Alhoewel het afscheid mij toch wat zwaar viel ('t verhaal van de grote mond en 't kleine hartje ;-) ), heb ik me vlot geïnstalleerd in m'n kamer. Overal staan foto's, herinneringen en kadootjes, zo flitst het thuisfront geregeld door m'n gedachten. 

 Later op de avond (na een hoogstaand maal in de plaatselijk Mc Donalds) ben ik teruggekeerd richting mijn kamer en heb ik Aurélie teruggezien. Hier in Frankrijk is het, zoals jullie waarschijnlijk wel weten, de gewoonte om bij een begroeting 2 zoenen te geven. Die manier van begroeten zorgt ervoor dat de muur die ik soms om mij heen bouw om grote veranderingen en nieuwe situaties aan te kunnen, verplicht verlaagd wordt. Mijn gereserveerdheid naar anderen toe, verdwijnt hier dus stap voor stap. 

Mijn huisgenoot, Aurélie, valt heel erg mee. Ze is wat ouder dan ik (vierentwintig) wat ervoor zorgt dat ze verantwoordelijk is en mij af en toe wat hulp geeft wanneer ik vragen heb (alhoewel ik gisteren uitgeput was: indrukken, stress, reizen,... Ik heb Aurélie niet heel lang gezien.) Ze wist me ook te vertellen wie de derde huisgenoot wordt. Annabelle, eveneens ouder dan ik, die ook studeert aan Sciences Politiques, maar een master doet. Zaterdag maken we kennis. Spannend! 

Mijn eerste nacht hier deed toch wat raar. Een groot bed waar ik nog aan moet wennen, erg warm,... Ik moet nog wat zoeken, maar 't komt heus wel inorde. Ik heb er alle vertrouwen in. Ik kan me redelijk vlot verstaanbaar maken, heb een gezellige kamer en heb al een grote voorsprong door de regelingen die ik al in België heb getroffen. 

Vandaag hebben we (mijn ouders en mezelf) Albi verkend. Een rustig, gezellig stadje op 'n uurtje rijden van Toulouse en hebben we het museum van Toulouse Lautrec bezocht. Een welkome ontspanning na alle aanpassingen. Ik heb ondertussen de laatste regelingen getroffen: bankkaart aangevraagd, Frans gsm-nummer waardoor ik praktisch overal wifi heb (en dus ook bereikbaar blijf.), basisboodschappen gedaan,... 

Oh ja! Ik ben binnengeglipt in de universiteit! De lokalen zijn nu nog leeg, dus ik moest ervan profiteren. Het gebouw geeft een oude indruk, maar oefent toch een enorme charme uit. Houten schoolbanken, oude krijtborden. Pure traditie. 

De metro nemen lukt ook al vlot in m'n eentje! Toegegeven: ik was trots. Trots dat alles goed uitdraait. Trots dat ik hier in m'n eentje mag en kan rondlopen. :-) 

Morgen staat er nog een ontspanningsdag op het programma en donderdag ga ik naar de ontmoetingsdag. M'n beste beentje voorzetten om mensen te leren kennen.

Slaapwel!

 

 

 

 

Kortrijk

De laatste ogenblikken van mijn Kortrijkse bestaan tikken langzaamaan weg.  De officiële groepsfoto, mijn laatste les binnen Taal-en letterkunde, mijn laatste volledige week op kot. Ik koester ze meer dan ooit, want hier ben ik groot geworden. Hier heb ik een aantal obstakels weten overwinnen en heb ik mezelf, stap voor stap, teruggevonden. Kortrijk zal voor altijd een plaats blijven waar ik, toen ik  er op 24 september in een massa van mensen mijn eigen plekje probeerde te veroveren,  in een warm nest werd ontvangen: hier kreeg ik een nieuwe kans om zelf uit te maken wie ik wilde zijn. Hier speelde verleden geen rol, een toekomst uitbouwen daarentegen werd uitgebreid aangemoedigd.  Gezien mijn trouwe kotgenoot Benoit een belangrijke rol vervulde in de voorbije 2 jaar is het ondenkbaar hem niet te vermelden.  

Plots werden een Limburger en een West-Vlaming  gedropt in de studentenstad Kortrijk. Zie hier het verhaal. 23 september 2013. Kortrijk, hier zou een groot deel van mijn leven zich de komende twee jaar afspelen. Ik moest het vanaf nu af aan wat meer in m'n eentje zien te redden. Vanbinnen stierf ik zowaar van de zenuwen… Zou ik het wel aankunnen? Al die drukte? Al die nieuwe dingen? Wie zouden mijn kotgenoten zijn? (Veel meer dan wat tot de verbeelding sprekende feitjes had ik tot nog toe nog niet gekregen…) Zouden ze wel meevallen? Al snel maakte ik kennis met die ietwat vreemde Limburger die zich naast mijn kamertje had gesetteld. Hij was diegene die zich de eerste avond al in mijn stoel op mijn kamertje bevond. Hij was diegene die mij de eerste ochtend vanuit mijn (toen nog) krakkemikkige bed/ matras op de grond liet kruipen met de vertederende vraag: Mag ik hier bij jou douchen? De mijne werkt nog niet…. Met slaperige oogjes en mijn mooiste pyjama aan (oh ja, ik had mijn indruk direct gemaakt…) liet ik hem toe in mijn nederige stulpje. 1 avond en er stond al een vreemde onder mijn douche. 'T moet een voorteken geweest zijn van wat nog zou komen. Een paar maanden (en dus ook talrijke gezamenlijke eetavonden) later kwam hij aanzetten met het plan Mexico te verkennen. Reizigster in hart en nieren ging mijn hartje een tikkeltje sneller slaan bij het aanhoren van zijn tot de verbeelding sprekende plannen. In een moment van onverschrokken moed heb ik toen de kans aangrepen. Het zou uitdraaien op iets wat voor goed een aantal van mijn standpunten zou veranderen, die mij zou versterken. Op reis leer je iemand pas echt kennen. Grenzen vervagen, kleine kantjes worden duidelijk.  Net door het ontdekken van die kleine kantjes (en oh ja, ik heb er zelf ook meerdere. Hij heeft het echt al dikwijls mogen ontgelden als ik gefrustreerd rondliep of weer zo'n emotionele bui moest zien te doorspartelen…) leer je er mee omgaan. Je weet wat je aan elkaar hebt. Op avonden  wanneer ik, dik tegen mijn zin, op een donkere, ongezellige, koude avond het warme thuis moet verlaten, is hij diegene die het draagbaar maakt.

Mijn Kortrijkse hoofdstuk zit er bijna op. Met een lichte vlaag van spijt in het hart moet ik vertrekken. Gelukkig staan er voor mij een hele boel nieuwe uitdagingen klaar. Ik trek de deur in Kortrijk langzaamaan achter me dicht en ben volledig klaar voor Leuven en Toulouse. Ik? Ik ben klaar om opnieuw vooruit te gaan en voluit dromen en ambities na te streven.

Desalniettemin: bedankt Kortrijk, bedankt om een schuchtere Bruggelinge met open armen te ontvangen.

le coeur ouvert à l'inconnu

De dagelijkse routine wordt doorbroken: paasvakantie. Er komt ruimte om zelf te beslissen wanneer
en hoeveel er gewerkt wordt. In een knip heb ik weer wat meer tijd over en kan ik genieten van de kleine dingen. De zon, geen vervelende wekker die mij uit dromenland sleurt en twee weken lang thuis zijn (oh ja, wees gerust: zelfs na twee jaar kotleven, kom ik nog steeds even graag thuis…).

Tijd betekent voor mij ook nadenken. Nadenken en de dag overlopen, maar ook denken over de toekomst. Toegegeven: soms boezemt die mij best wel wat angst in. Gedurende een aantal dagen wist ik niet hoe er mee om te gaan: wegduwen of aanvaarden? Ik wist het niet. Meermaals spookten verschillende vragen door mijn hoofd: waarom, in godsnaam, waarom moest jij nu weer zonodig beslissen om richting Toulouse te trekken? Waarom moet jij iedereen hier achterlaten? Wat zouden de gevolgen zijn? 

Sinds een aantal dagen heb ik het vertrouwen terug gevonden. Waarom ik moest vertrekken is heel simpel: een ton vol ambitie en een droom die schreeuwt om waargemaakt te worden.  En mijn vrienden? Ze kennen mij goed genoeg om in te zien hoe belangrijk dit voor mij is. Ik moet groeien. Ik moet het beste in mezelf naar boven halen. Ik wil vooruit. 

Ik ken mezelf. Ik weet hoe lastig ik het ermee heb om de toekomst zijn werk te laten doen. Paniek maakt zich dan van mij meester en geleidelijk aan verlies ik alle vertrouwen. De keuzes die ik maak laten mij echter niet veel andere opties. En eerlijk gezegd: ik kan niet alles controleren. Ik moet leren loslaten. Loslaten, want wat moet gebeuren, zal zijn weg uiteindelijk wel vinden. 

Het vertrouwen keert langzaam terug, de spanning is opnieuw voelbaar. De eerste hindernis is genomen en de zin is weer ongelofelijk groot.

~Je me baladais sur l'avenue, le coeur ouvert à l'inconnu. J'avais envie de dire bonjour à n'importe qui. ~ (Joe Dassin)

La vie ne vaut d'être vécue sans amour

Plots komt er een einde aan het rennen en moet ik even halt houden. Ik besef: mijn toekomst ziet er best wel goed uit. Stapje voor stapje komt mijn droom binnen handbereik en valt alles langzaamaan in de plooi. Ik krijg onnoemelijk veel kansen en de tijd gaat aan een hels tempo voorbij.

Naast alle regelingen die getroffen moeten worden, waak ik er over dat de tijd die me nog rest in ons Belgenlandje niet zomaar voorbij tikt, want ik weet: ik zal ze moeten missen. Op uitwisseling vertrekken is een enorme kans waar ik met veel spanning naar uitkijk, maar het brengt ook met zich mee dat ik de mensen waar ik om geef heel even moet achterlaten.

Sinds kindsbeen af sluimert er binnenin mij een reismicrobe die mij af en toe naar buiten jaagt. De wereld verkennen, ontdekken, nieuwe gewoontes leren kennen. Het verandert je manier van denken, het verandert je karakter. De avonturier vanbinnen is er altijd geweest, toch vind ik  een reden hebben om keer op keer terug te keren, het keer op keer een reden hebben om huiswaarts te keren in de wetenschap dat daar mensen op jouw komst wachten, het mooiste van het hele reisgebeuren.

Mijn familie en mijn vrienden: mijn ouders, Simon, Jits, Maud, Charlotte, Eva en al die andere mensen die mij doen genieten van elke minuut. Zij zijn mijn reden om terug te keren. Zij zijn mijn reden om af en toe halt te houden.

Wat de toekomst brengt, kan ik niet inschatten. Welke avonturen en veranderingen mij nog te wachten staan evenmin.  Maar ik heb wel de macht te beslissen hoe ik met de dingen omga. Wat ik  laat veranderen en wat hetzelfde blijft. Schrik? Natuurlijk, maar moedig zijn, is niet weten wat er komt en toch  springen.

 

Slipping through my fingers

Elke keer opnieuw wordt het me te machtig. "Slipping through my fingers" in Mamma Mia. Het lied dat het dilemma tussen elke moeder en dochter perfect verwoordt.

Ik ben er ondertussen twintig geworden en allerlei avonturen staan voor mij klaar. Mijn leven raast aan een sneltempo voorbij. Ik ren, vlieg en hol van de ene ambitie naar de anderen in de hoop een aantal van mijn kinderdromen te verwezenlijken. Studeren in het buitenland is er daar één van. Een artikel mogen publiceren in een gerenommeerd tijdschrift een andere. 

Geleidelijk aan wordt er verder getimmerd aan mijn eigen weg en mijn eigen dromen. Geleidelijk aan kom ik op eigen benen te staan en verandert thuis in een veilige aanlegplaats wanneer de kleine meid binnenin mij het weer even overneemt. 

Ik moet toegeven: het is niet altijd makkelijk geweest, maar hoe groot ik ook word, hoe snel het ook gaat: mama blijft mama. Een mama blijft, hoe dan ook, nog altijd even onbetaalbaar. 

Verjaardag

Twintig jaar is voorbij gevlogen. Toen ik 6 jaar oud was, bestond mijn grootste uitdaging erin om zonder al te veel ongelukken onbezorgd rond te crossen op mijn blauwe fietsje. Ik groeide, leerde, evolueerde en sloeg me doorheen een aantal moeilijke momenten.  Het fietsje werd geleidelijk aan vervangen door een groter model en ik? Ik groeide verder, verlegde mijn grenzen en kreeg meer en meer inzicht in wat ik wilde doen, wie ik wilde worden en waar ik in geloofde. 

Plots werd ik twintig. De vermelding van die leeftijd doet bij mij altijd de gedachte ontstaan: twintig? Die zullen wel verantwoordelijk zijn. Voor ik het goed en wel besefte behoorde ik zelf tot die klasse. Plots was ik een jonge twintiger.

17 maart: bij de gedachte alleen al maakt mijn hart een klein sprongetje. De hele dag kreeg ik het genoegen om te bedanken voor  hartelijke verjaardagswensen. Ik werd op alle mogelijke manieren omringd door warmte. Moeder natuur gooide een stevige portie zonneschijn in de strijd en mijn vrienden lieten er geen twijfel over bestaan: ik was jarig. Ik moest en zou genieten.

Twintig worden zou ik niet zomaar laten passeren. Ik besloot iedereen op te trommelen en de bowlingbaan te bezetten. Negen vrienden. Negen geweldige vrienden kozen ervoor hun schare tijd aan mij te schenken.  Ik werd omring door vriendschap, blijdschap en heel veel plezier. Ik genoot

Ik was overmand. Gewoon compleet overmand. Overmand door zoveel oprechtheid. Overmand door zoveel aandacht. Overmand door zoveel vriendschap. In mijn hoofd ging het ongeveer als volgt: dankje, dankje, waw... Dankje!

In opperste staat van geluk en met een gevoel van onmetelijke dankbaarheid, kroop ik na afloop onder de lakens en besefte: 't zijn fantastisch lieve mensen, meer kan ik me echt niet wensen.

Luchthaven?

En dan is het weer tijd om de wekelijkse verplaatsing te maken. De trein van 20u05, Brugge-Kortrijk. Ik ken de weg intussen uit het hoofd. Op mijn gsm speelt plots een exotisch aandoend liedje en ik besef: deze trein spoort verder richting luchthaven. Wat als ik nu eens gewoon bleef zitten? Ik heb kleren en gitaar bij. Wat als ik nu gewoon de luchthaven binnenstapte en het eerste beste vliegtuig opsprong? Wie of wat houdt mij tegen? Lessen? Die gaan gewoon verder zonder mij. Verantwoordelijkheden? De wereld draait gewoon verder, ook als ik er niet ben. Wat als ik het nu gewoon zou doen? Gewoon, zomaar. Springen en zien wat ervan komt? Schrik voor de rompslomp van de luchthaven? Heb ik niet, het lijkt mijn tweede thuis. Ik voel me er als een vis in het water en word gefascineerd door het publiek dat er zijn dagen slijt.

De muziek speelt ondertussen verder en Kortrijk station komt stilaan in zicht. Ik besluit toch maar om deze keer braaf te doen wat er verwacht wordt. Af en toe voel ik de nood te ontsnappen aan verwachtingen en reeds uitgestippelde paden, maar vanavond? Vanavond volg ik, want de aanblik van morgen doet mij terugkeren naar de realiteit. Morgen zijn er mijn vrienden. Die zou ik voor geen geld ter wereld willen missen. Daar kan geen vliegtuig of exotisch land tegenop. Mijn plaats, die is hier.

Alsof mijn gsm de stemmingswisseling aanvoelt, ruimt het exotisch liedje plaats voor de klassieker "With a few good friends". Ik kan alleen maar denken: gsm's, je kunt er nog wat van leren.  Voorlopig blijf ik toch nog maar even hier.

Een doordeweekse zaterdagochtend

Elke zaterdagochtend is het een routine: ik neem plaats aan de ontbijttafel en doorblader snel de krant. De hoofdpunten worden overlopen en ik heb opnieuw zicht op de belangrijkste gebeurtenissen. Vervolgens is het tijd voor mijn favoriete column. Nieuwsgierig naar wat Fleur deze week weer te vertellen heeft, begin ik te lezen. Regel na regel word ik meer en meer geraakt. Meer en meer komt het besef: dit ben ik. Dit is een relatie hoe ik hem ervaar. Waar ik al zolang mee worstel wordt zomaar even  voor mij verwoord. De chocomelk die ik had opgewarmd blijft eenzaam wachten tot ik ben bekomen. Die ene column op een doordeweekse zaterdagochtend bewijst het nogmaals: gevoelig zijn en mensen vanaf moment één graag zien is een sterkte, geen zwakte. Het is een wapen tegen oppervlakkigheid. Gewoon een steengoeie column. Gewoon een groot voorbeeld: Fleur van Groningen.

"DE ONTDEKKING VAN EEN VROUW

Het is nog koud maar de zon schijnt en terwijl ik de stad doorkruis, ruik ik de lente. In haar straat maak ik mijn fiets vast aan een paal en zoek haar huis. Het blijkt een statig wit herenhuis, waarvan de hoge ramen me al een blik op haar goedgevulde boekenkasten gunnen. Ik ben nieuwsgierig en een beetje verlegen. We hebben elkaar immers maar één keer ontmoet: jaren geleden, tijdens een etentje bij gemeenschappelijke kennissen. Toen sloeg er een soort vonkje over; een gevoel van herkenning. Ik keek in haar donkere, vurige ogen en ontwaarde een intens levensparcours, diepe dalen, hoge pieken en een onvoorwaardelijke toewijding aan de schoonheid. Zij stelde voor om eens af te spreken. Wat ik graag wilde maar wat er niet van kwam – misschien was ik bang om haar teleur te stellen. Ze is immers wat ouder dan ik en heeft veel meer levenservaring. Maar toen ik vorige week zat te lezen op mijn bank en bedacht dat mijn beste vrienden tegenwoordig boeken waren, mailde zij geheel toevallig dat haar beste vrienden tegenwoordig boeken waren en hoe ze verlangde naar een diepgaand gesprek. Ze nodigde me uit aan haar open haard, ik overwon mijn schroom en onze afspraak werd alsnog gemaakt.

Terwijl ik naar de dubbelde, houten voordeur loop, overvalt me het gevoel dat ik op het punt sta om een andere wereld te betreden. De deur opent automatisch en onthult een hoge hal, met een marmeren trap en koperen leuningen. Ze komt uit een zijdeur tevoorschijn, lachend, op haar sloffen, en leidt me de lichte woonkamer binnen, waar de haard brandt zoals afgesproken. Het ruwharige hondje dat me begroet, heeft een opvallend pientere blik. Ze loopt naar de keuken om thee te zetten. Ik volg haar, het huis door, waar klassieke muziek opstaat. Het is alsof ik door haar zelfportret loop. Bij elke stap leer ik haar een beetje beter kennen. De oude serviezen in de keukenkast. De geschuurde houten vloer en glanzende, leren zetels. De zwarte kat, die voorzichtig komt gluren. Het geschilderde portret van haar dochter. Het tuintje met de bank onder de nog kale boom. Alles vertelt iets over haar en ik kan me er alleen maar om verheugen.

We installeren ons op haar antieke bank, ze schenkt een bijzondere thee voor me in en snijdt de appeltaart aan. De hond vlijt zich aan onze voeten en een tweede kat komt nader kennis maken. Ik zit vlak bij de haard en door de hitte wordt mijn rug klam onder mijn wollen jurk. Maar ik verroer me niet. Ik ervaar dat zeldzame gevoel van ergens te zijn en nergens anders liever te willen zijn. Ons gesprek voert ons langs het verleden, langs inzichten en plannen, langs liefdes, pijn, pracht en hoop. Ze raakt me. Ik heb het gevoel haar te begrijpen en zelf begrepen te worden. Er moet niks bewezen noch verborgen worden. Dan buigt ze zich naar me toe en vraagt me met de ontwapenende blik van een jong meisje of ze me een kus mag geven. Ik knik, voel haar lippen op mijn wang en ruik de zoete geur van haar hals. ‘Bedankt om me te inspireren’, zegt ze glimlachend, zonder te weten dat dat het mooiste is wat iemand tegen mij kan zeggen.

Het is al donker als ik naar huis fiets. Vervuld. Dankbaar. Verbaasd. Ik heb een vrouw ontdekt. Een boeiende vrouw. Een wereld op zich. En ik ben zomaar gelukkig geweest, in iemands huis, in de stad waar ik me niet thuis voel, op een doodeenvoudige zondagmiddag. Voorzichtig tast mijn geest naar een oud cliché: misschien is dit wel het begin van een mooie vriendschap.

(Verschenen in Het Nieuwsblad 28/02/2015 Fleur van Groningen)"

Erasmus

En dan komt het moment waarop ik op "verzenden" moet drukken. De, oh zo belangrijke, aanvraag moet worden verzonden: mijn aanvraag tot Eramus-uitwisseling.  Van kleins af aan was er die droom.  Ik wilde de wereld zien: ontdekken, voelen, ervaren. Een aantal keer stond ik klaar om aan het grootse avontuur te beginnen om dan weer de stap terug te zetten. Ik durfde niet. Nog niet.

Vandaag op bijna 20-jarige leeftijd weet ik: nu of nooit. Dit moet ik doen. Deze kans moet ik grijpen. Vandaag ben ik er meer dan ooit klaar voor. Daar zat ik dan: klaar om een motivatiebrief te schrijven. Een aartsmoeilijke taak: hoe leg ik aan de hand van één A4-blaadje uit dat dit is waar ik al jarenlang van droom? Hoe leg ik aan een compleet onbekende uit dat reizen mij die zo broodnodige zuurstof geeft? Eén brief zou beslissen of ik de kans al dan niet zou krijgen.

Ik heb elke letter, elk woord waarschijnlijk 100 keer veranderd in de hoop de juiste nuances weer te geven, in de hoop de sprong te mogen wagen. Gelukkig was er, op momenten wanneer ik weer eens twijfelde of ik wel de juiste formulering had gekozen, steeds iemand in de buurt op wie ik kon rekenen om te controleren, om advies te geven. Een hulp van onschatbare waarde waar ik altijd dankbaar voor zal blijven. De steun dat ik nodig had.  De controles zijn gebeurd, de keuzes zijn gemaakt. Nu zit er voor mij niets anders op dan mijn lot in andermans handen te leggen.

~Twenty years from now you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.~

Challenge

De ene uitdaging na de andere komt de laatste tijd aan mijn deur kloppen. Ik moet omgaan met tegenslagen en moet mezelf dwingen mijn mindere kanten om te plooien tot iets wat me niet langer tegenhoudt. Flexibiliteit: het is niet mijn sterkste kant. Bij de minste plotse verandering slaat de angst mij al snel om het hart. Ik zou ze uit de weg kunnen gaan. Mijn angsten laten winnen en heel hard weglopen. Het zou makkelijker zijn. 

 

Waarheid is echter dat ik een hekel heb aan mensen die weglopen van obstakels, hun eigen angsten en zwakheden. Mensen die blind lijken te zijn voor hun eigen 'fouten'. De fameuze blinde vlek. De keuzes die ik maak, de ambities die ik koester, allemaal lijken ze mij de kans te bieden angsten aan te pakken en te verbeteren. Mezelf als individu versterken.

Af en toe neemt schrik het van me over en verlies ik heel even de moed. Gelukkig is er dan het stemmetje dat uitroept: "Nee, jij gaat nu verder. Je neemt de uitdaging aan, overwint de angst en gaat er voor. Jij vecht voor waar je in gelooft."

Bewust de keuze maken om werkpunten aan te pakken, te vechten tegen de drempel die elk van ons soms moet overwinnen. Angst en kwetsbaarheid omzetten in sterkte. Af en toe denken: niemand houdt mij tegen. Dit is wat ik wil en daar houdt geen drempel mij van verwijderd. 

En net op het moment waarop ik in gedachten verzink, weerklinkt de sms-toon van mijn gsm. Op het scherm licht de naam van een vriendin op. Ik open het bericht en barst in de slappe lach uit. Daar zijn ze weer: mijn vrienden. Zij die, op de meest nodige momenten, een glimlach tevoorschijn toveren. Zij, die mij regelmatig laten inzien: je zal er nooit alleen voor staan.  Net voor het indommelen denk ik nog: laat die uitdagingen maar komen. Uiteindelijk komt alles, hoe dan ook, altijd goed.

Tegenslag

Examenresultaten: ik verlaat het lokaal met een ietwat dubbel gevoel. Een licht ontgoocheld gezichtje kan ik niet verbergen. Vier van de zes examens leverden, al zeg ik het zelf, verrassend hoge cijfers op. Eén vak zette een domper op de feestvreugde: niet geslaagd. Gevolg? Automatisch 2 herexamens.

Dan staan ze daar. Mijn vrienden, mijn schatten van vrienden. Klaar om eventuele traantjes toe te laten, te troosten, aanwezig te zijn. Ik vloek, word kwaad en raak gefrustreerd. Op zo'n momenten is een nuchtere analyse of medelijden niet aan de orde.

Op zo'n momenten heeft ieder mens gewoon nood aan een oppepper, aan een simpele "komaan, niet opgeven. Vechten!" Aan mensen die je moed geven en geloven in je kunnen. Aan een uitgestoken hand, een klein beetje hulp.

Ik heb meer dan m'n best gedaan. Ik had het zelf ook liever anders gezien, maar dit wil ik te graag om op te geven. Dit is mijn keuze. Dit is waar ik met hart en ziel achter sta.

De kleine tegenslag doet heel even erg pijn, maar dan besef ik: ik ga er gewoon opnieuw keihard voor. Slikken en doorgaan. Ik zou mezelf niet zijn, mocht ik iets anders doen.

Riga

Bijna 2 maanden geeft ieder het beste van zichzelf. Talloze uren worden besteed achter de studieboeken in een poging al die samengehoopte kennis in het hoofd te pompen. Alles wordt uit de kast gehaald tot de limiet is bereikt en de nodige examens achter de rug zijn. Gedurende al die tijd was er één iets wat ons allen op de been hield: lesvrije week. Eén week niets. Eén week Riga.

Voor ik het goed en wel besefte, bevond ik me op de terugvlucht richting huis. Moe, lichamelijk in iets mindere staat, maar meer dan voldaan.

Er was tijd. Tijd voor onophoudelijke lachbuien, waarbij de tranen mij meermaals over de kaken liepen. Tijd om de stem schor te zingen/schreeuwen. Tijd voor diepzinnige hersenspinsels. Tijd voor eerlijkheid. Tijd voor verbondenheid. Heel gewoon tijd voor oprecht.

Realistisch bekeken moet men toegeven dat één week erg weinig is om de voorbije periode door te slikken. Echter: die ene blik, die eenvoudige hand op je schouder wanneer alles net iets minder vlot verloopt, die enthousiaste "goeiemorgen!" of "slaapwel!" waarin de toon van genegenheid doorklinkt, de lieve glimlach wanneer ogen elkaar voor een ogenblik ontmoeten in de wirwar van het drukke programma. Het onbezorgd zijn. Het zijn die dingen waardoor alles net dat tikkeltje meer draagbaar wordt en ieder met een verse dosis energie aan de start van een nieuw semester verschijnt. Benieuwd naar wat komen gaat.

De portie herinneringen is opnieuw aangevuld. Zo zal de Italiaanse klassieker "Ti Amo" dan ook nog lang een dankbare glimlach tevoorschijn toveren. Dankbaar voor de tijd. Dankbaar voor de onvergetelijke herinneringen.

Heel eenvoudig: kort, maar goed. Kort, maar vol met tonnen vriendschap. Iets wat, ondanks alle luxe die vandaag de dag binnen handbereik ligt, nog steeds even onbetaalbaar blijft.

Ja Jan

Vorige week zat ik er nog vol ontzag naar te kijken: de man die 60 dagen lang op alles ja zegt. Ja Jan. Vol vuur riep ik uit: ik wil ook!

Vandaag kreeg het lollige programma plots een heel stuk meer diepgang. Ik werd dooreen geschud, zat als kijker onbewust mee te knikken: ja! Gewoon ja! Go, just go!

Ik keek en besefte plots: ik heb altijd beweerd dat het Mexico was die mij als individu veranderd heeft. Niets is minder waar.

De totale overgave toen ik aan het avontuur begon. Dat is wat mij veranderd heeft. De totale overgave, in de hoop dat alles goed zou komen en het enorme geluk goed terecht te komen.

Ik zou wel zien. Alles, alles wat men mij in die 3 weken gevraagd heeft, heb ik uiteindelijk gedaan. Niet zonder twijfel, niet zonder schrik (ik ben en blijf immers altijd een klein beetje controlefreak), maar wel in de wetenschap vanbinnen dat alles, hoe dan ook, wel goed komt.

Soms niet op de manier waarop gehoopt, maar wel op een manier waarop je er of mee leert omgaan en sterker wordt, of dat bewondering je anders doet kijken naar die alledaagse wereld.

Na een confrontatie met de harde realiteit der maatschappij sprak het hoofdpersonage van dienst volgende woorden: "Ik besef nu pas hoeveel geluk je moet hebben in 't leven: een goeie thuis, een goeie job, goeie vrienden." Ik slikte en dacht: Het mag dan niet altijd eenvoudig zijn, de luxe te kunnen terugvallen op mensen die, in alle omstandigheden, bij je staan, zoiets is pas luxe in de meest zuivere betekenis.

Als er 1 ding is die dit programma aantoont dan is het het volgende: ga, spring, ren en vlieg 't leven in. Je weet nooit wat er komt.

Of om het met een iconische spreuk te zeggen: "Life is like a box of chocolates. You never know what you gonna get."