Examenresultaten: ik verlaat het lokaal met een ietwat dubbel gevoel. Een licht ontgoocheld gezichtje kan ik niet verbergen. Vier van de zes examens leverden, al zeg ik het zelf, verrassend hoge cijfers op. Eén vak zette een domper op de feestvreugde: niet geslaagd. Gevolg? Automatisch 2 herexamens.
Dan staan ze daar. Mijn vrienden, mijn schatten van vrienden. Klaar om eventuele traantjes toe te laten, te troosten, aanwezig te zijn. Ik vloek, word kwaad en raak gefrustreerd. Op zo'n momenten is een nuchtere analyse of medelijden niet aan de orde.
Op zo'n momenten heeft ieder mens gewoon nood aan een oppepper, aan een simpele "komaan, niet opgeven. Vechten!" Aan mensen die je moed geven en geloven in je kunnen. Aan een uitgestoken hand, een klein beetje hulp.
Ik heb meer dan m'n best gedaan. Ik had het zelf ook liever anders gezien, maar dit wil ik te graag om op te geven. Dit is mijn keuze. Dit is waar ik met hart en ziel achter sta.
De kleine tegenslag doet heel even erg pijn, maar dan besef ik: ik ga er gewoon opnieuw keihard voor. Slikken en doorgaan. Ik zou mezelf niet zijn, mocht ik iets anders doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten