Twee weken. Twee korte weken. Meer schiet er niet meer over van mijn verblijf in Toulouse. Er is een tijd geweest waar die gedachte mij de stuipen op het lijf joeg. Vertrekken leek ondenkbaar. Vertrekken deed me pijn.
De laatste dagen is er iets veranderd. Ik ben thuisgekomen. De hoop om uit alle macht vast te houden aan Toulouse heeft plaats gemaakt voor acceptatie en een enorme dosis dankbaarheid. Wat geweest is, was geweldig. Wat geweest is, was ongelofelijk. Wat geweest is, heeft alles overtroffen wat ik ooit had durven dromen.
Mij rest nog één ding: twee weken volop genieten. Twee weken laten zien hoeveel ze voor me betekend hebben. En daarna? Daarna geniet ik van herinneringen: een Argentijnse tango die plots in mijn oren weerklinkt. Een Spaanse hit die me terug katapulteert naar één van die surrealistische avonden waar ik, omringd door een overvloed aan Spanjaarden, verwonderd het spektakel aanschouwde. Of één van de vele Franse chansons waarop mijn huisgenoten en ikzelf het appartement aan een grondige poetsbeurt onderworpen. Ze roepen stuk voor stuk een enorme glimlach op. De kleinste dingen, maar een enorme betekenis. Herinneringen heb ik in overvloed. Vertrouwen in de toekomst evenzeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten