En toen kwam ik thuis. Thuis in Toulouse, de stad die in amper twee maanden tijd mijn hart en ziel veroverd heeft. Ik wist, wanneer ik thuis zou komen van Parijs, dat er een ontmoeting met een nieuwe huurder op me wachtte: Thomas. Thomas nam de plaats in van Annabelle. Ik wist enkel een paar diverse feitjes: 23 jaar oud en Tahitiaan.
Toen ik, in opperste staat van geluk, de deur van mijn bekende appartement open trok, wachtte mij een zeer aangename verrassing. Thomas was ingetrokken en had het appartement aan een grondige reorganisatie onderworpen: nieuwe zetels, opgeruimde keuken tot zelfs kaarsjes in het salon toe.
Alsof het lot mij wilde laten voelen dat ik in Toulouse thuishoorde, werd ik verwelkomd alsof ik weken was weggeweest. Ik maakte kennis met de immer sympathieke Thomas (die bovendien al enige reiservaring had: het gespreksonderwerp was meteen gevonden) en vloog net niet rond de nek van Aurélie toen die opnieuw opdook. Ik had Toulouse gemist. Ik had mijn immer lieve huisgenoten gemist.
Lichtjes uitgeput van de kilometers stappen en de wirwar van emoties, viel ik later die avond genietend van de geborgenheid van thuis onder een dekentje in slaap geflankeerd door Thomas en Aurélie. Ik wist: hier hoor ik de resterende 2 maanden thuis. Daar kan geen panorama tegenop. Ik mag hier dan pas een tweetal maanden wonen, mijn hart is veroverd. Het thuisgevoel dat mij hier gegeven wordt, is onvoorstelbaar.
~ Home is not a place. It's a feeling.~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten