Zaterdag. Buiten stormt het: de wind doet de deur in zijn voegen heen en weer bewegen en de regen slaat tegen de ruiten. Dit weekend telt het appartement een huurder minder: Thomas is op familiebezoek dus Aurélie en mezelf blijven over.
De wekelijkse routine wordt verbroken: uurroosters lopen niet door elkaar en er is tijd. Een ietwat slaperige "Goeiemorgen, goed geslapen?" luidt het begin van de dag in. Ik heb, voor één keer, geen zin om vandaag ook maar 1 voet te verzetten. Great minds think alike: we beslissen om er een deken-chocomelk-film-morgen van te maken. De film speelt af en mijn hartslag kalmeert. Ik geniet: de tegenstelling van het koude buiten en warme binnen mist zijn effect niet. Langzaamaan word ik overvallen door slaap: iets waar ik enkel in slaag wanneer ik me honderd procent durf overgeven. Het is me bij de meeste mensen te kwetsbaar. Wat volgt is een ontwapend tafereel: de film speelt af, maar het publiek ligt onder de deken te dromen.
Het geluid van een inkomend bericht maakt een einde aan de rust. Ik voel dat de gewoonlijke innerlijke onrust opnieuw zijn intrede maakt en beslis dan ook even een korte wandeling te maken in de stad: mijn lievelingsmoment. Met muziek in mijn oren aangewezen zijn op mijn eigen gedachten.
En dat is dit geval heel erg positief: ik heb een beste vriend die mijn huisgenoten bedankt om voor mij te zorgen. Diezelfde huisgenoten omringen mij met een verbazingwekkende dosis warmte. Bovendien heb ik veelbelovende vooruitzichten.
Wat er dan in mijn gedachten speelt? Heel simpel, om het op zijn West-Vlaams te zeggen, verdorie Eline, ge moogt uw twee pollekes kussen, meestal gevolgd door een glimlach die waarschijnlijk zowel vanbuiten als vanbinnen zichtbaar is.
Helemaal mezelf kunnen zijn in een land dat niet het mijne is, de positieve veranderingen stap voor stap voelen gebeuren en daarbij nog door dik en dun gesteund worden. Ik? De grootste gelukzak die er hier rondloopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten