Donderdagavond in Toulouse

Donderdag staat bij de meeste studenten bekend als uitgaansavond. Hier is het echter mijn teergeliefde televisieavond geworden. Alsof het toeval er mee gemoeid is, blijven we telkens maar met twee over: Aurélie en mezelf. Beiden schikken plannen zodat die ene avond vrij blijft: gezellig eten met een babbel erbij. De ene keer is die al wat diepgaander dan de andere. Zij is zelfzeker en ongelofelijk zelfstandig. Ik, op mijn beurt, durf  dan weer het schild ter verdediging laten zakken en kwetsbaar te zijn. Ik leer en probeer toe te passen wat me juist lijkt.

De band is intens. Mijn vertrouwen enorm. Toch weet ik: dit zal er niet altijd zijn. Daar heb ik, voor het eerst, geen problemen mee. Ik ben hier terecht gekomen om te leren. Waar ik het aan heb verdiend om via een lukrake zoektocht via internet net dat appartement uit te kiezen waar zo'n fantastische mensen wonen, is me een raadsel.

De klok tikt verder. Deken wordt ter hand genomen en er wordt op play gedrukt. Het enige licht is het kaarslicht van het kaarsje op de salontafel en de  lichtweerspiegeling van het drukke leven dat zich buiten op de boulevard afspeelt.

Algauw merk ik dat mijn hartslag tot rust komt. Mijn ademhaling wordt regelmatiger. Er wordt geen woord meer gezegd en ultieme rust doet z'n intrede.

Het enige wat nog uitgesproken wordt alvorens beide slaapkamerdeuren sluiten, is een vriendelijke blik en een ietwat slaperige, doch  hartelijke "Bonne nuit, à demain". Ik sluit de deur en voel: ik hoef Frans niet als moedertaal te hebben om dit 100 procent te begrijpen.