Ik vertrok voorbije donderdag nietsvermoedend op reis: vijf dagen Parijs met nieuwboren vrienden. Ik had geen idee dat dit iets zou worden wat mij opnieuw met beide voeten op de grond zou plaatsen: dankbaar voor de eeuwige en onvoorwaardelijke back-up van liefhebbende ouders. Dankbaar voor het onnoemelijke geluk te mogen beseffen dat er, wat er ook gebeurt, altijd iemand klaar staat. Dankbaar voor de opvoeding tot zelfstandige, sterke meid.
Door een aantal gebeurtenissen heb ik moeten bewijzen wat ik in mijn mars had: de gsm van mijn reisgezel werd onder andere onder mijn ogen gestolen. Door een ijzersterk voorbeeld als kleine meid kon ik in mindere omstandigheden -oh ja, ik stond evenveel te trillen door de schok...- in tegenstelling tot mijn omgeving het hoofd koel houden, redeneren, logisch nadenken en vervolgens alles uit de kast halen om de plaatselijke politie in het Frans uit te leggen wat er precies gebeurd was. Proces verbaal invullen. Camerabeelden opvragen. Herinneren hoe de dief in kwestie eruit zag.
Parijs was niet de ideale reis, maar ik heb wel enorm veel geleerd. Wanneer ik me even geen raad meer wist, kon ik terugvallen. Terugvallen op ouders die er, ongeacht het tijdstip, altijd zijn.
Ik heb, zoals iedere puber, vaak gevloekt op hun aanpak. Er zijn dingen die ik niet goed kan, er zijn dingen die de rillingen over mijn rug doen lopen. Het stond hun vrij om voor het makkelijkste te kiezen en mijn angsten weg te nemen. In plaats daarvan, kreeg ik af en toe een spreekwoordelijke schop onder mijn kont met de bedoeling een sterk individu op de wereld te zetten.
Een thuis bieden. Een onvoorwaardelijke steun bieden. Een kind alle mogelijke kansen geven om een droomleven op te bouwen, dromen te vervullen. Ik ben bevooroordeeld, maar vooral een ongelofelijke gelukzak om in een dergelijk milieu te mogen opgroeien. Ik ben gevoelig, maar tegelijk een vechter. Ik ben een zelfstandige twintiger, maar tegelijk nog iemand die nood heeft aan af en toe wat hulp. Ik heb mijn eigen ambities en een ijzersterke wil, maar stond nooit waar ik nu sta zonder hen.
Sommigen zeggen: als ik later kinderen heb, pak ik het anders aan. Ik doe het beter. Ik? Ik zeg: als ik het ooit zo goed kan doen, dan mag je mij een gelukkig mens noemen. Mijn ouders zijn twee fantastische, onvervangbare mensen en dat? Dat wordt, naar mijn bescheiden mening, net iets te weinig gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten