Kerstmis

Zaterdag en zondag: ik moet blokken. Mijn examens staan immers voor de deur. Toch heerst er een aangename sfeer ten huize Sartini-Rejwerski-Van Wynsberghe. De ene werkt, de andere studeert. En tussen een aantal uren blokken in gaat de rem los: plots schalt de bekende hit "Wannabe" door de boxen. De deuren gaan, alsof het toeval ermee gemoeid is, synchroon open. Mijn huisgenoten steken nieuwsgierig hun hoofden buiten. Wat volgt is een, ongelofelijk spontaan, hartveroverend spektakel.

Voor ik het goed en wel besef staan er drie vrouwelijke exemplaren (mezelf inclusief) vol overtuiging op één rij mee te brullen (met een poging tot bijhorend dansje) om daarna in een slappe lach uit te barsten.

 Er wordt gewerkt, toch merk ik duidelijk dat we allemaal nog even van elkaars aanwezigheid willen genieten. Onze wegen scheiden weldra. Iedereen keert huiswaarts om Kerstmis te vieren omringd door vrienden en familie. Aurélie merkt dat ik licht gefrustreerd raak en komt me uit m'n kamer plukken. "Leg dat maar even aan de kant, jij gaat met mij mee. Je moet naar buiten: de Garonne wacht." Ik gehoorzaam gewillig. 

Aan de waterkant komt mijn naderende vertrek ter sprake. Even komt het rationele kantje weer piepen: "Il ne faut pas vivre avec tes parents toute la vie. C'est la vie de partir." Haar woorden weerspiegelen ratio, haar blik vertelt mij echter veel meer dan ze zelf zou willen. Net voor we het appartement weer binnen gaan, houdt ze me staande. Ze slikt. "Ik weet dat ik het je nooit gezegd heb, maar besef dat ik je wel degelijk zal missen." Ik antwoord: "Ik begrijp het. Ik weet het. Je hoeft 't mij niet te zeggen.  Ik heb 't gemerkt: aan de manier hoe je mij telkens vroeg hoe mijn dag was, aan de manier hoe je verlegen vroeg of ik je onze foto wilde doorsturen. Ik kom terug, dat is beloofd." In haar ogen lees ik dankbaarheid. 

Ik duik opnieuw in mijn boeken in, tot er plots  "Eline! Je m'en vais!" weerklinkt. Daar staat ze, in de gang. Klaar voor vertrek, armen wijd open gesperd. Ik duik er met veel plezier in en laat haar een minuut lang niet meer los. "We zien elkaar op 1 januari, laat je gitaar hier, dan schrijf ik er een mooie boodschap op voor als je terugkomt." Ze neemt nog even m'n hand vast, zegt "on s'écrit."  en verdwijnt dan uit beeld. Er klinkt nog een vrolijke "bisous!!" die in koor beantwoord wordt door Thomas en mezelf en dan valt de deur in het slot.

En ik? Ik denk: Best intens dit, maar wel waar ik voor leef.