Plots komt er een einde aan het rennen en moet ik even halt houden. Ik besef: mijn toekomst ziet er best wel goed uit. Stapje voor stapje komt mijn droom binnen handbereik en valt alles langzaamaan in de plooi. Ik krijg onnoemelijk veel kansen en de tijd gaat aan een hels tempo voorbij.
Naast alle regelingen die getroffen moeten worden, waak ik er over dat de tijd die me nog rest in ons Belgenlandje niet zomaar voorbij tikt, want ik weet: ik zal ze moeten missen. Op uitwisseling vertrekken is een enorme kans waar ik met veel spanning naar uitkijk, maar het brengt ook met zich mee dat ik de mensen waar ik om geef heel even moet achterlaten.
Sinds kindsbeen af sluimert er binnenin mij een reismicrobe die mij af en toe naar buiten jaagt. De wereld verkennen, ontdekken, nieuwe gewoontes leren kennen. Het verandert je manier van denken, het verandert je karakter. De avonturier vanbinnen is er altijd geweest, toch vind ik een reden hebben om keer op keer terug te keren, het keer op keer een reden hebben om huiswaarts te keren in de wetenschap dat daar mensen op jouw komst wachten, het mooiste van het hele reisgebeuren.
Mijn familie en mijn vrienden: mijn ouders, Simon, Jits, Maud, Charlotte, Eva en al die andere mensen die mij doen genieten van elke minuut. Zij zijn mijn reden om terug te keren. Zij zijn mijn reden om af en toe halt te houden.
Wat de toekomst brengt, kan ik niet inschatten. Welke avonturen en veranderingen mij nog te wachten staan evenmin. Maar ik heb wel de macht te beslissen hoe ik met de dingen omga. Wat ik laat veranderen en wat hetzelfde blijft. Schrik? Natuurlijk, maar moedig zijn, is niet weten wat er komt en toch springen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten