La fortune aide les courageux

Studeren in Frankrijk heeft logisch gezien tot gevolg dat alle eventuele taken in het Frans gebeuren. Aangezien er voor dit vak echt wel iets van afhangt en ik me in de uiterst luxueuze positie bevind twee rasechte françaises rond me te hebben dartelen, raap ik m'n moed bij elkaar om, na honderd keren zelf te controleren (kwestie van die twee nog onder ogen te durven komen)  te vragen of één van hen de goedheid heeft mijn werk te overlezen.

Ik heb de vraag nog niet volledig gesteld of er weerklinkt al een "tu veux que je regarde?" vergezeld door een bemoedigende glimlach vanwege Aurélie. Ogenblikkelijk wordt al het werk opzij geschoven. De laptop verdwijnt uit beeld en er wordt tijd gemaakt. Tijd om mij te helpen. Tijd om mij bij te leren. Elke zin wordt aan een grondig onderzoek onderworpen en bij fouten wordt mij nauwkeurig uitgelegd wat er precies aan schort. Ik laat het gebeuren. Ik leer en eerlijk toegegeven: ik geniet, ik geniet van het leren en van de tijd die mij geschonken wordt.

Bovendien laten het wisselende klimaat en de grote veranderingen de laatste tijd hun sporen na op mijn lichaam: de jaarlijkse hoest maakt dan ook opnieuw zijn intrede.

Aangezien de muren van mijn kamer zowat alles doorlaten wat geluid betreft, wordt mijn lieve buur af en toe wakker gehouden. Desalniettemin, ben ik diegene die licht geërgerd rondloopt en is zij diegene die regelmatig checkt of ik mezelf niet voorbijloop zonder daarbij rekening te houden met een ietwat koortsig lichaam.

De keuze maken om te huren met onbekende mensen houdt inderdaad altijd een risico in. Ik heb, heel serieus, alle geluk van de hele wereld wat dat betreft.

De stalen verdediging die ik bij elke nieuwe ontmoeting optrek, verdwijnt geleidelijk aan en vertrouwen en bevrijding doen hun intrede. De beste huisgenoten? Zonder enige twijfel die van mij.