En dan is het weer tijd om de wekelijkse verplaatsing te maken. De trein van 20u05, Brugge-Kortrijk. Ik ken de weg intussen uit het hoofd. Op mijn gsm speelt plots een exotisch aandoend liedje en ik besef: deze trein spoort verder richting luchthaven. Wat als ik nu eens gewoon bleef zitten? Ik heb kleren en gitaar bij. Wat als ik nu gewoon de luchthaven binnenstapte en het eerste beste vliegtuig opsprong? Wie of wat houdt mij tegen? Lessen? Die gaan gewoon verder zonder mij. Verantwoordelijkheden? De wereld draait gewoon verder, ook als ik er niet ben. Wat als ik het nu gewoon zou doen? Gewoon, zomaar. Springen en zien wat ervan komt? Schrik voor de rompslomp van de luchthaven? Heb ik niet, het lijkt mijn tweede thuis. Ik voel me er als een vis in het water en word gefascineerd door het publiek dat er zijn dagen slijt.
De muziek speelt ondertussen verder en Kortrijk station komt stilaan in zicht. Ik besluit toch maar om deze keer braaf te doen wat er verwacht wordt. Af en toe voel ik de nood te ontsnappen aan verwachtingen en reeds uitgestippelde paden, maar vanavond? Vanavond volg ik, want de aanblik van morgen doet mij terugkeren naar de realiteit. Morgen zijn er mijn vrienden. Die zou ik voor geen geld ter wereld willen missen. Daar kan geen vliegtuig of exotisch land tegenop. Mijn plaats, die is hier.
Alsof mijn gsm de stemmingswisseling aanvoelt, ruimt het exotisch liedje plaats voor de klassieker "With a few good friends". Ik kan alleen maar denken: gsm's, je kunt er nog wat van leren. Voorlopig blijf ik toch nog maar even hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten