Zondag. Na een druk weekend in Bordeaux kom ik thuis. Geen lessen, geen verwachtingen, geen verplichtingen, uitslapen. Het tempo gaat omlaag. Na de nodige dosis quality-time met mijn huisgenoot, beslis ik me toch even buiten te wagen. Een ganse dag in de zetel hangen, heeft immers nooit tot mijn kwaliteiten behoord. Ik trek een warme trui aan en diep m'n sjaal op. Buiten doet de herfst z'n intrede. Tegen de achtergrond van de grijze lucht veranderen de bomen langs het kanaal wondermooi van kleur. Er is geen mens te bespeuren. Een lichte houtgeur is de enige getuige van de talrijke familietaferelen die zich binnenskamers afspelen. Alsof mijn gsm de sfeer aanvoelt, weerklinken de meest gepaste nummers in mijn oren... Ik beslis om het na een uurtje voor bekeken te houden en keer opnieuw huiswaarts. Bij het openen van de deur valt onmiddellijk de gezellige warmte op: de verwarming tikt, op de tv wordt de dagelijkse rugby-match uitgezonden en in de zetel ligt Aurélie in alle rust te slapen.
Op mijn kaken installeert zich onmiddellijk een warme, rooie gloed. Ik neem een warme chocomelk ter hand en installeer me onder een dekentje voor tv. Volop genietend van de rust. Plots weerklinkt de berichttoon van mijn gsm. Een plaatselijke Spaanse vriendin laat van zich horen. Nieuwsgierig open ik het berichtje en wat ik aantref is één van de mooiste complimenten die ik als mens kan krijgen. In een Spaans-Frans accent krijg ik een haarscherpe analyse voorgeschoteld van hoe ik volgens haar in elkaar zit: gevoelig, ietwat verlegen, 100% eerlijk en verbazend oprecht en hartelijk.
Ik bedank en blijf ongelofelijk gelukkig staren. In bepaalde waarden geloven is één ding. Ze overbrengen in het dagelijkse leven iets anders. Na amper 2 maanden word ik al doorzien. Dat zorgt voor kwetsbaarheid, maar bovenal voor het feit dat er zich een intense relatie tussen 2 mensen kan ontplooien en daar? Daar kan ik alleen maar ongelofelijk blij om zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten