zaterdag 7 februari 2015

Riga

Bijna 2 maanden geeft ieder het beste van zichzelf. Talloze uren worden besteed achter de studieboeken in een poging al die samengehoopte kennis in het hoofd te pompen. Alles wordt uit de kast gehaald tot de limiet is bereikt en de nodige examens achter de rug zijn. Gedurende al die tijd was er één iets wat ons allen op de been hield: lesvrije week. Eén week niets. Eén week Riga.

Voor ik het goed en wel besefte, bevond ik me op de terugvlucht richting huis. Moe, lichamelijk in iets mindere staat, maar meer dan voldaan.

Er was tijd. Tijd voor onophoudelijke lachbuien, waarbij de tranen mij meermaals over de kaken liepen. Tijd om de stem schor te zingen/schreeuwen. Tijd voor diepzinnige hersenspinsels. Tijd voor eerlijkheid. Tijd voor verbondenheid. Heel gewoon tijd voor oprecht.

Realistisch bekeken moet men toegeven dat één week erg weinig is om de voorbije periode door te slikken. Echter: die ene blik, die eenvoudige hand op je schouder wanneer alles net iets minder vlot verloopt, die enthousiaste "goeiemorgen!" of "slaapwel!" waarin de toon van genegenheid doorklinkt, de lieve glimlach wanneer ogen elkaar voor een ogenblik ontmoeten in de wirwar van het drukke programma. Het onbezorgd zijn. Het zijn die dingen waardoor alles net dat tikkeltje meer draagbaar wordt en ieder met een verse dosis energie aan de start van een nieuw semester verschijnt. Benieuwd naar wat komen gaat.

De portie herinneringen is opnieuw aangevuld. Zo zal de Italiaanse klassieker "Ti Amo" dan ook nog lang een dankbare glimlach tevoorschijn toveren. Dankbaar voor de tijd. Dankbaar voor de onvergetelijke herinneringen.

Heel eenvoudig: kort, maar goed. Kort, maar vol met tonnen vriendschap. Iets wat, ondanks alle luxe die vandaag de dag binnen handbereik ligt, nog steeds even onbetaalbaar blijft.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten