Een klein briefje, maar een grote invloed

En plots wordt mij de vraag gesteld: hoe komt het dat jij zo gelukkig rondloopt en na een paar maanden al zo rechtuit bent? Aanleiding voor de vraag is een briefje dat ik schreef aan mijn huisgenoot. Ik weet, in eerste instantie, niet wat te antwoorden. De vraag blijft echter door m'n gedachten spelen en uiteindelijk raak ik eraan uit.

Waarom ik gelukkig ben? Ik heb uit alle macht voor elke centimeter vooruitgang gevochten. Verandering komt er immers niet vanzelf. Het heeft me een overvloed aan bloed, zweet en tranen gekost om angsten te overwinnen, om verlegenheid en onzekerheid niet te laten beslissen over hoe mijn levenspad opgebouwd zou worden. Ik ben honderden keren tegen de spreekwoordelijke muur gebotst en heb tientallen etiketten opgeplakt gekregen: de stille meid, het onzekere meisje, diegene die teruggetrokken leefde in haar eigen gevoelige wereldje. Het meisje dat, ook al bleef ik dan af en toe alleen achter, nooit iets deed waar ik niet achterstond: pesten of zonder nadenken het populaire meisje volgen bijvoorbeeld.

 Ik ben nog groen. Amper twintig jaar oud, maar als er één iets is wat ik wel weet is het dat ik er, in de voorbije jaren, een enorme vooruitgang heb opzitten. Vandaag sta ik hier: zelfstandig. Vlot. Volop bezig met het realiseren van dromen. Er gaat geen dag voorbij of ik denk: "Bedankt. Bedankt om dit mogelijk te maken. Bedankt om mij, van al die honderden mensen, de kans te geven om dit te doen."

Het antwoord op de vraag: waarom ben jij gelukkig? Is dus heel eenvoudig. Ik? Ik ben gelukkig omdat ik ook de andere kant gezien heb. Het enige etiket dat vandaag klopt is het etiket "Eline" een limited edition. Als de situatie het vereist oersterk, maar tegelijk ongelofelijk kwetsbaar en af en toe gênant eerlijk.

"Je weet toch dat eerlijk zijn anderen de mogelijkheden geeft om je enorm pijn te doen?" antwoordt mijn gesprekspartner. Ik antwoord: "Het is niet mijn natuur om iemand half graag te zien. Als ik blij ben is het zichtbaar. Als ik verdrietig ben, sluit ik alle deuren en verdwijn ik heel even van de wereld. Als ik iemand mis, dan is de vertaling van "tu me manques" meer dan ooit op zijn plaats: dan mist er een deeltje aan mij. Vergis je niet: het gaat niet om een naïeve vorm van graag zien -ik heb er al een paar serieuze katers aan over gehouden- , maar om de hoop om, in een wereld waar cynisme het voor het zeggen heeft en het verwoorden van gevoelens te veel als een zwakheid wordt beschouwd, net een tikkeltje meer zachtheid te brengen."

Bij thuiskomst merk ik dat mijn huisgenoot enorm dankbaar is voor het kleine gebaar en ik denk: "Als dit het resultaat is, dan wil ik gerust een beetje kwetsbaar zijn."