Plots krijg ik een melding van Facebook: exact twee jaar geleden bracht ik mijn eerste nacht door in het toen nog onbekende Kortrijk. Ik moest en zou eens testen hoe dat nu precies is "op kot zitten". Heel erg spannende dagen: de bekende jozefientjes achterlaten. Bovendien trok mijn vertrouwde vriendenkring richting Gent. Ik had, en nee, ik deed er echt niet om, een andere keuze in gedachten: carte blanche. Opnieuw beginnen. Geen verleden, enkel toekomst. Ik verzeker je: ik dacht regelmatig dat mijn hart eruit zou kloppen.
Groen, onervaren en vol met nog onvervulde dromen begon ik aan mijn tijd in Kortrijk. Ik ben er gegroeid, ik heb er geleerd. Het groeide uit tot de plaats waar ik mezelf heruitvond. Waar ik (zelf)vertrouwen terugvond. En twee jaar later zit ik hier: Toulouse, zuiderse stad. Het buitenland. Wat twee jaar geleden nog tot de categorie "onvervulde dromen" behoorde, is nu mijn werkelijkheid.
Ik heb twijfelachtige momenten gekend: durf ik? Kan ik? Mag ik? Nu merk ik: alles valt op zijn plaats. Alles klopt. Af en toe denk ik: gaat 't niet te goed? Voeten op de grond, 't kan veranderen.
Maar dan maakt de twijfel plaats voor een traantje van geluk en de gedachte: "Damn, ik ben er. Die grote, ooit ogenschijnlijk onbereikbare droom is realiteit geworden."
Erasmus is plezier hebben, vrienden maken, durven vertrouwen, grenzen overschrijden en overgeven aan wat komt. Controle moet ik aan anderen overlaten. De twijfel laat ik met plezier achter en de kleine, verlegen meid van toen transformeert tot vlotte twintiger die met volle teugen mag en kan genieten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten