Challenge

De ene uitdaging na de andere komt de laatste tijd aan mijn deur kloppen. Ik moet omgaan met tegenslagen en moet mezelf dwingen mijn mindere kanten om te plooien tot iets wat me niet langer tegenhoudt. Flexibiliteit: het is niet mijn sterkste kant. Bij de minste plotse verandering slaat de angst mij al snel om het hart. Ik zou ze uit de weg kunnen gaan. Mijn angsten laten winnen en heel hard weglopen. Het zou makkelijker zijn. 

 

Waarheid is echter dat ik een hekel heb aan mensen die weglopen van obstakels, hun eigen angsten en zwakheden. Mensen die blind lijken te zijn voor hun eigen 'fouten'. De fameuze blinde vlek. De keuzes die ik maak, de ambities die ik koester, allemaal lijken ze mij de kans te bieden angsten aan te pakken en te verbeteren. Mezelf als individu versterken.

Af en toe neemt schrik het van me over en verlies ik heel even de moed. Gelukkig is er dan het stemmetje dat uitroept: "Nee, jij gaat nu verder. Je neemt de uitdaging aan, overwint de angst en gaat er voor. Jij vecht voor waar je in gelooft."

Bewust de keuze maken om werkpunten aan te pakken, te vechten tegen de drempel die elk van ons soms moet overwinnen. Angst en kwetsbaarheid omzetten in sterkte. Af en toe denken: niemand houdt mij tegen. Dit is wat ik wil en daar houdt geen drempel mij van verwijderd. 

En net op het moment waarop ik in gedachten verzink, weerklinkt de sms-toon van mijn gsm. Op het scherm licht de naam van een vriendin op. Ik open het bericht en barst in de slappe lach uit. Daar zijn ze weer: mijn vrienden. Zij die, op de meest nodige momenten, een glimlach tevoorschijn toveren. Zij, die mij regelmatig laten inzien: je zal er nooit alleen voor staan.  Net voor het indommelen denk ik nog: laat die uitdagingen maar komen. Uiteindelijk komt alles, hoe dan ook, altijd goed.