Afscheid nemen: het is één van de dingen waar ik een hekel aan heb... Hoe moeilijk ook: het hoort erbij. Ouders worden uitgezwaaid. Vanbinnen gieren de zenuwen en adrenaline door m'n lijf. Het stormt in hoofd en hart. Ik ben nieuwsgierig en gezond bang ook voor wat komen gaat.
Dit is mijn reis. Stukje bij beetje kom ik los van thuis al gaat dat af en toe gepaard met traantjes. Traantjes van onschuld. Traantjes die het groentje in mij weergeven. Traantjes die aantonen dat er onder die grote mond die de wereld met enorm veel goesting wil verkennen en ontdekken een heel kwetsbaar zieltje schuil gaat.
Ik heb deze morgen bij vertrek inderdaad een aantal traantjes gelaten. Pogingen om ze te verbijten waren talrijk. Ervaring leert dat zoiets geen zin heeft... Mijn geluk? Een goeie lieve groep. Al snel werd ik omringd door talloze armen en genoot met veel plezier van mijn status als benjamin van de groep!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten