Nachtbus vanuit Oaxaca

Een nachtbus: gedurende 12 u lang vastzitten met beperkte bewegelijkheid. Voor de één is het een nachtmerrie, voor de ander vormt het de gelegenheid voor een moment rust, kalmte en reflectie. Ik behoor tot die laatste categorie. Wat had je gedacht? Ik denk nu eenmaal (te) veel na. Echter, tot mijn verbazing slaag ik er hier af en toe in om alles los te laten: nuchterheid, ratio, imago. Af en toe laat ik me vrijwillig overtuigen, meesleuren ook al druist dat tegen "het verstandigste" in. Ik geef me over: terughoudendheid verdwijnt. Ja, je leest het goed. Ik, die altijd een veiligheid inbouw. ik, die altijd m'n verstand laat meespelen. Ik, die altijd verlegen, stil en voorzichtig ben. Ik geef me over. Toegegeven: het levert me fantastische momenten op. Het duurt niet lang of ik val in slaap. Het zoute water, de hitte het vermoeit. Ik voel me geborgen door de aanwezigheid van al die mensen die tot 1 maand geleden vreemden waren. Vandaag hebben ze een enorm effect op wat ik voel, meemaak, denk. Ik laat het gebeuren. Ik kijk opzij: amigo Benoit ligt naast me vredig te slapen. Ik kijk de andere kant op en geniet van de donkerte, het zachte gewieg van de bus en de kilometers die onder de wielen doorschuiven.