Ik ben moe. Ik heb nog af te rekenen met een jetlag van jewelste en een mix van gevoelens: intens gemis en heimwee, blijdschap omwille van thuiskomst, maar vooral dankbaarheid. Dankbaarheid voor wat ik allemaal heb mogen meemaken, ervaren, voelen, zien en leren.
Ik heb het geluk gehad een fantastische reis te maken. Mezelf te leren kennen wat gepaard ging met de confrontatie met een aantal fouten, maar ook gaven.
Ik heb mooie mensen en karakters leren kennen. Personen naar wie ik kan op kijken want met mijn jonge 19-jaar heb ik nog heel wat van hen te leren. Personen die ik kon toelaten tot in mijn diepste te kijken en die me holpen hier en daar orde te scheppen in de chaos van mijn ziel.
Ik heb meermaals perplex gestaan, heb me meermaals ongelofelijk gelukkig gevoeld, heb me gedurende 3 weken echt goed en zorgeloos gevoeld.
Mexico is een breuk geweest. Een voor-en na gebeurtenis. Ik heb mijn ogen wijd open gehouden en ben bewuster. Bewuster van wat moet veranderen als ik de beste versie van mezelf wil na streven.
Nu is de tijd aangebroken opnieuw plichtbewust achter mijn boeken te kruipen en discipline aan de dag te leggen. Af en toe zal er dan nog wel eens een flits van dat gelukzalig gevoel boven komen drijven en dan zal ik met de glimlach terug denken aan die fantastische reis. Aan Mexico: de reis die mijn standpunt tegenover een aantal dingen, mijn karakter en mijn denkwijze grondig dooreen geschud heeft.
Afkickverschijnselen lijken mij heel waarschijnlijk. Opnieuw alleen wakker worden. Opnieuw vervallen in de dagelijkse bezigheden. Opnieuw verder gaan.
Tot slot sluit ik af met het favoriete zinnetje van Sara. Toegegeven: ik moet je gelijk geven. joker verlegt inderdaad je grenzen. Aan allen die aan die ervaringen hebben bijgedragen: een hele grote dankjewel. Ik zal jullie missen. Dit was een droom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten