Snorkelen, het is iets wat me op de één of andere manier toch wat angst in boezemt. De reden? Ik voel me afhankelijk van zoiets simpels als een buis. Zo ging het ook deze morgen: ik sprong het helderblauwe, verbazend klare water in en werd een beetje overvallen door een paniekaanval. 
Ratio nam het van me over. Ik dwong mezelf de ongecontroleerde hartslag een halt toe te roepen. Ik kon eindelijk rond kijken.Vissen zwommen onder me door. Fragmenten van "Finding nemo" schoten doorheen m'n gedachten. Terug in de boot ( waar ik tot mijn eigenste grote verbazing tot 3x toe opnieuw in raakte (over de manier waarop hou in wijselijk m'n mond: blauwe knieën, schenen en een totaal verlies aan elegantie vormen de ideale kernwoorden.
Alhoewel, die elegantie is er nog nooit geweest, op een onoverkomelijk gemis zal het dus niet uitdraaien. Ik zat te genieten, in stilte te glimlachen. Het panorama van de wijdse zee gaf me een gevoel van vrijheid. Ik was vrij, onbezorgd, tevreden.
Deze reis geeft me waar ik nood aan had: voelen dat ik leef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten