Rondtrekken, de wereld verkennen: het blijft 1 van de meest fantastische dingen die er zijn. Reizen voelt voor mij als ademen, iets wat ik nodig heb, waar ik veel voor over heb (alhoewel dat nu zeer makkelijk klinkt, ik heb alles waar ik maar van droom.) Alle zintuigen worden scherp gesteld. Ik word gedwongen grenzen te verleggen, me open te stellen voor het onbekende. Blik wordt verruimd en ik leer. Ik leer, onthou, kijk op naar bepaalde gebruiken, attitudes tegenover de dingen van de mensen rondom me. Bewonder ze en probeer wat ik bewonder toe te passen, na te streven.Ik weiger te vervallen in clichés, in bekrompenheid. Ik wil vooruit, wil leren, kijken, zien, voelen, ontdekken.
Agua azul was de letterlijke uitbeelding van het paradijs. Een majestueuze waterval van helderblauw water waarin verschillende poelen bereikbaar waren om te zwemmen
al moest je er wel een aantal verwondingen voor over hebben. In kleine groepen klauterden we de waterval omhoog, klaar voor een panoramisch zicht dat onze verwachtingen zwaar overtrof.
Het water druppelde me langs de rug door de hitte. Na een kleine afdaling en het nodige souvenir geshop mocht ik eindelijk het frisse, paradijselijke water induiken. Hoewel ik bovenaan de waterval al talrijke keren "waw" uitriep, viel ik daar ter plaatse opnieuw stil. Ik hoorde uitroepen: "wij zijn toch gelukkige mensen.... Dat we dit mogen meemaken..." Ik keek en kon enkel nog instemmend knikken. Ik kan de keren dat ik "dankje" roep in mijn hoofd niet meer bijhouden.
Dan kwam de nachtbus. Ikzelf ben tot mijn spijt mijn oortjes voor muziek tijdens het reizen ergens kwijtgespeeld (het aantal kwijtgespeelde dingen valt al bij al nog mee zo denk ik toch :-) )
Geen nood, ik mocht meeluisteren met Sara. Voor ik het goed en wel besefte, voelde ik m'n ogen langzaam aan zwaarder worden, rustte mijn hoofd in alle onschuld op haar schouder en dommelde ik, met een gevoel van vertrouwen en geborgenheid vanbinnen, zachtjes in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten