Even stil staan

Plots wordt iemand die mij nauw aan het hart ligt getroffen door slecht nieuws: een plots overlijden van een vriend. Onaangekondigd, zomaar uit het niets. Op sociale netwerken bots ik regelmatig op getuigenissen van medeleven. Familie, vrienden en kennissen worden er omarmd door sterktewensen.

Alhoewel het voor mij om een onbekende gaat, loopt er een rilling langs mijn ruggengraat wanneer ik bij de ontbijttafel het krantenartikel doorneem. Meestal krijg ik op zo'n momenten te horen: "Laat het je niet te diep raken." Ik weet waarom: uit bescherming, uit schrik dat ik alle pijn en verdriet van de hele wereld op mij zal nemen.

Toch kies ik er voor om bewust eventjes stil te blijven staan. De tijd te nemen om te doen wat ik kan: luisteren. Is dat goed? Is dat fout? Ik laat het in het midden. Het is vooral Eline. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. En eerlijk? Ik zou het voor geen geld ter wereld anders willen.