Ik schrijf dit verslag op weg naar Oaxaca. Reden? Doodmoe gisteren. In 3 woorden: gisteren was fantastisch! Hoewel Mexico-city met al z'n drukke, overweldigende chaos niet echt m'n ding was, heb ik toch met volle teugen genoten. We verkenden, naar mijn gevoel, voor de eerste keer het echte Mexico.
Een rasechte Mexicaan (met andere woorden: het prototype van een macho met daarbij nog een snuifje charmeur) leidde ons in in de geheimen van de agave plant en besloot mij de bijnaam van Marilyn Monroe te geven ( iets waar ik eerlijk gezegd niet rauwig om was).
Blijkbaar is die agaveplant multifunctioneel: er komt parkament, tequila en draad uit! Met die draden vervaardigt de plaatselijke bevolking de alom bekende kleurrijke poncho's en dekens. Wat echt indruk maakte was de site van teotihuacan: ik waande me echt eventjes onaantastbaar. Daarvoor moest ik wel eerst een stevige klim zien te overleven ( waar ik trouwens vandaag nog steeds de gevolgen van draag. Auw! Even kwam de gedachte in mij op: opnieuw sporten Eline! :D )
Vervolgens kwam la casa Azul, het huis van Frieda Kahlo. Mijn mond viel letterlijk open van verbazing. Bewondering was op z'n plaats voor deze inspirerende dame die zich ondanks miserie toch rechtopstaand wist te houden (sorry voor de woordspeling, hij lag te hard voor de hand. ;-))
Alsof dat nog niet genoeg was, kwam de basiliek nog. Naar mijn mening kan die gerust concurreren met de sagrada familia: vooral de lampen hebben helemaal mijn hart veroverd….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten