Vandaag was één van de weinige keren waarop ik echt ben omvergeblazen. Mijn adem stokte. Stilte was het enige wat ik nog kon uitbrengen: hierve el agua. Een natuurlijke bron in de buitenlucht met een adembenemend zicht. Ik heb vandaag verschillende, letterlijke en figuurlijke, bergen moeten trotseren. Deze morgen vertrokken we op mountainbiketocht. Er wachtte ons een 22 kilometer lang durende rit in een loden hitte van 32 graden. Later zou blijken dat het zou uitdraaien op een orkaan van emoties. Ik werd er geconfronteerd met mezelf.
Ik voelde de zweetdruppels langs m'n lijf lopen en besefte: man, wat heb ik gedaan om dit te verdienen...? Dit is zo mooi... 12 kilometer lang genoot ik en voelde van alles door m'n lijf razen: verbazing, verwondering, inspanning.
Na de pauze kwam het loodzware verdict: ik kon niet meer verder. Ik moest, willen of niet, in de auto plaatsnemen wegens misselijkheid en trillend lichaam. Tranen vulden mijn ogen. Ik wilde en zou niet opgeven. Ik wilde verder. Helaas, machteloosheid en nuchter verstand beslisten daar anders over...
De weg naar de waterbron was een uitdaging op zich. De sterkte van mijn maag werd aan een grondige test onderworpen door middel van talrijke haarspeldbochten aan hoge snelheid. Blij te zijn aangekomen dwong ik mezelf de klim naar de verkalkte waterval te ondernemen. Bij aankomst vergat ik alles en bleef maar kijken. Ik kon het onmogelijk vatten: DE Grand Canyon heeft me zelfs niet zoveel bewogen.
Noem het gevoelig, noem het overdreven. Maar dit? Dit vergeet ik nooit van m'n leven. Ik kan alleen maar dankbaar zijn. Dankbaar voor de mensen die mij deze kansen geven en me helpen die fantastische ervaringen te beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten