De reünie

1 jaar en 6 maanden later zien we elkaar terug. Waar vroeger mamalief moest inspringen om mij ter plaatse te brengen, stap ik nu eenvoudigweg zelf de auto in en bereik heelhuids en mits enig gegrom op de GPS, die blijkbaar met veel plezier de meest afgelegen paadjes eerst aanraadt, de plaats van afspraak. 

Toch moet ik toegeven dat  ik voorlopig nog niet zonder die GPS kan. Ik ben werkelijk een ramp als het over oriëntatie gaat. Zelfs in Brugge, die amper zo groot is als een zakdoek en waar ik tot op vandaag de dag mijn volle 19 levensjaren doorbreng, ben ik heel goed in staat verloren te lopen. 

We hadden ons voorgenomen iets nuttigs te verrichten. Uiteindelijk verlaat ik na een volle 4 uur vol gebabbel Zerkegem. De tijd is voorbij gevlogen. Na al die tijd lijkt het of ik nooit ben weggeweest. Al onze avonturen en belevenissen uitwisselen was onmogelijk, maar toch zijn we opnieuw min of meer op de hoogte van elkaars plannen en ambities.

De kleine, schuchtere tennissterretjes zijn opgegroeid en beleven de ene ervaring na de andere. Zij staat op het punt 6 maanden ons kleine Belgenlandje te verlaten. Ik om opnieuw met volle moed het 2de jaar aan de universiteit aan te vangen.  

Ik verbaas me iedere keer weer over de vlotheid waarmee we opnieuw de draad oppikken en hoe goed ik gekend en doorzien word.  Zo zie je maar: tijd heeft weinig tot geen vat op goeie relaties.


Sunshine on your face, music in your heart, love in your eyes, the world at your feet! 

Eline