Herinneringen ophalen

Geleidelijk aan wordt het tempo weer opgedreven. Na een week die amper 1 dag telde, begint de eerste officiële kotweek. Vrolijkgezind vermeng ik me opnieuw onder de drukke stroom van studenten die zich op zondagavond richting studentenstad begeeft.

Nietsvermoedend tokkelend op mijn smartphone breng ik de laatste minuten in afwachting van de trein door tot ik aangesproken word door een koppel oudere dames. Behoorlijk radeloos weerklinkt de vraag naar de eerst volgende trein naar Waregem. Ik neem met plezier smartphone ter hand (en lees ondertussen de verbaasde gedachte: "verdorie, kan dat nu ook al met een gsm?" in hun blik.) en geef de nodige instructies. Ze moeten richting Kortrijk en besluiten dan maar het zekere voor het onzekere te nemen en trouw mijn voetstappen te volgen. Er volgt nog een regelmatig gepingpong van dankbaar glimlachen. Bij aankomst in Kortrijk-station wijs ik nog even snel de weg naar het perron en zet dan voldaan mijn weg verder.

Vriend Benoit laat snel zijn aanwezigheid opmerken door mij zowat een hartinfarct te bezorgen. Al snel komen herinneringen boven drijven. Beiden denken we met een lichte vlaag van heimwee terug aan die, toch oh zo mooie, zomer. Voor ik het weet slaat de klok 24:00. Tijd om in bed te duiken. Tijd om een nieuwe week van start te laten gaan.

Let's go!

Een vingerknip, meer is er niet nodig om een einde te maken aan die zomer waar je zolang naar uitgekeken hebt. Vandaag is het officieel voorbij en staat er een nieuw schooljaar voor de deur. Er staan opnieuw allerlei plannen, avonturen en ambities te wachten, klaar om uitgevoerd te worden.

De voorbije 3 maanden waren voor mij heel leerzaam. Ik werd nog meer gesterkt in de overtuiging dat reizen minstens even leerzaam is als studeren. Je ontwikkelt jezelf, merkt op waar je soms tekort schiet.

Tot mijn grote blijdschap lukte ook de 2de uitdaging die me te wachten stond. Ik kan morgen met een propere lei het 2de jaar aanvatten.

Ik moet zeggen dat het me nog altijd een beetje de stuipen op het lijf jaagt. Opnieuw uitzoeken hoe alles in z'n werk gaat, opnieuw zoeken hoe je alles het best aanpakt, opnieuw de zenuwen door je lijf voelen gieren om te proberen voldoen aan die enorme lijst verwachtingen.

Ik voel opnieuw dat niet te stoppen gevoel: ik moet nog van alles regelen ! Bijna schreeuw ik: HEELP! Ik besluit er niet aan toe te geven en hou mezelf voor: "ik kom wel op m'n pootjes terecht." 

Even stil staan

Plots wordt iemand die mij nauw aan het hart ligt getroffen door slecht nieuws: een plots overlijden van een vriend. Onaangekondigd, zomaar uit het niets. Op sociale netwerken bots ik regelmatig op getuigenissen van medeleven. Familie, vrienden en kennissen worden er omarmd door sterktewensen.

Alhoewel het voor mij om een onbekende gaat, loopt er een rilling langs mijn ruggengraat wanneer ik bij de ontbijttafel het krantenartikel doorneem. Meestal krijg ik op zo'n momenten te horen: "Laat het je niet te diep raken." Ik weet waarom: uit bescherming, uit schrik dat ik alle pijn en verdriet van de hele wereld op mij zal nemen.

Toch kies ik er voor om bewust eventjes stil te blijven staan. De tijd te nemen om te doen wat ik kan: luisteren. Is dat goed? Is dat fout? Ik laat het in het midden. Het is vooral Eline. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. En eerlijk? Ik zou het voor geen geld ter wereld anders willen.

De reünie

1 jaar en 6 maanden later zien we elkaar terug. Waar vroeger mamalief moest inspringen om mij ter plaatse te brengen, stap ik nu eenvoudigweg zelf de auto in en bereik heelhuids en mits enig gegrom op de GPS, die blijkbaar met veel plezier de meest afgelegen paadjes eerst aanraadt, de plaats van afspraak. 

Toch moet ik toegeven dat  ik voorlopig nog niet zonder die GPS kan. Ik ben werkelijk een ramp als het over oriëntatie gaat. Zelfs in Brugge, die amper zo groot is als een zakdoek en waar ik tot op vandaag de dag mijn volle 19 levensjaren doorbreng, ben ik heel goed in staat verloren te lopen. 

We hadden ons voorgenomen iets nuttigs te verrichten. Uiteindelijk verlaat ik na een volle 4 uur vol gebabbel Zerkegem. De tijd is voorbij gevlogen. Na al die tijd lijkt het of ik nooit ben weggeweest. Al onze avonturen en belevenissen uitwisselen was onmogelijk, maar toch zijn we opnieuw min of meer op de hoogte van elkaars plannen en ambities.

De kleine, schuchtere tennissterretjes zijn opgegroeid en beleven de ene ervaring na de andere. Zij staat op het punt 6 maanden ons kleine Belgenlandje te verlaten. Ik om opnieuw met volle moed het 2de jaar aan de universiteit aan te vangen.  

Ik verbaas me iedere keer weer over de vlotheid waarmee we opnieuw de draad oppikken en hoe goed ik gekend en doorzien word.  Zo zie je maar: tijd heeft weinig tot geen vat op goeie relaties.


Sunshine on your face, music in your heart, love in your eyes, the world at your feet! 

Eline

De blog is er!

En dan is hij er: mijn eigen blog waaraan ik heel wat tijd heb besteed. Mijn eigen stekje op het wereldwijde web waar ik naar hartenlust mijn gedachten en avonturen kan neerschrijven. Ik heb lange tijd gezocht naar een geschikte eye-catcher, maar heb uiteindelijk besloten het op mijn eigen naam te houden. Waarom? Heel simpel: dit ben ik. Dit is Eline. Dit zijn mijn dromen, mijn ambities, mijn gevoelens, mijn gedachten. Dit is mijn blik op de wereld. 

Bij deze: wees welgekomen en geniet. Ik wens jullie heel veel leesplezier.

Sunshine on your face, music in your heart, love in your eyes, the world at your feet! 

Eline

Kleine gebaren

Af en toe komen er mensen op je pad die je dagdagelijkse leven opfleuren. Zij die door een simpel berichtje of een boodschap een glimlach te voorschijn weten te toveren die uiterlijk zichtbaar is, maar ook innerlijk wat teweeg brengt. Je hart gaat glimlachen, gloeien. Je voelt: dit is oprecht en voor mij...

De glimlach blijft misschien niet altijd hangen. Ook bij mij wordt de dagelijkse routine voortgezet en worden de taken vervuld, maar in mijn gedachten blijft de boodschap spelen. Het compliment, de aanmoediging, het geloof. Zeg nu zelf: wat is er mooier, duidelijker dan te horen: ik geloof in jou. Het betekent dat iemand achter je hele persoon staat met fouten en gaven. Dat je gerespecteerd, geapprecieerd en geliefd wordt.


Woorden, het zijn krachtige dingen. Bepaalden kunnen er prachtige dingen mee doen. Ik, ik trek mij er enorm aan op en ben dankbaar. Dankbaar voor de mensen, het compliment, de steun, maar vooral het vertrouwen dat in mij gesteld wordt.

~Tout seul. Tu t'en iras tout seul. Coeur ouvert a l'univers. Poursuis ta quête, sans regarder derrière. N'attends pas que le jour se lève.

Suis ton étoile. Va jusqu'ou ton reve t'emporte. Un jour tu le toucheras si tu crois, si tu crois, si tu crois en toi. Suis la lumière. N'éteins pas la flamme que tu portes. Au fonds de toi souviens-toi que je crois, que je crois, que je crois en toi. ~

Thuiskomst

Het zit er op. Het is voorbij. De rugzak is geleegd, de souvenirs uitgedeeld, de laatste rest Mexicaanse grond onder onze voeten is verdwenen. Ik ben thuis, terug in Brugge. Terug in West-Vlaanderen, mijn oorsprong. 

Ik ben moe. Ik heb nog af te rekenen met een jetlag van jewelste en een mix van gevoelens: intens gemis en heimwee, blijdschap omwille van thuiskomst, maar vooral dankbaarheid. Dankbaarheid voor wat ik allemaal heb mogen meemaken, ervaren, voelen, zien en leren.

Ik heb het geluk gehad een fantastische reis te maken. Mezelf te leren kennen wat gepaard ging met de confrontatie met een aantal fouten, maar ook gaven.

Ik heb mooie mensen en karakters leren kennen. Personen naar wie ik kan op kijken want met mijn jonge 19-jaar heb ik nog heel wat van hen te leren. Personen die ik kon toelaten tot in mijn diepste te kijken en die me holpen hier en daar orde te scheppen in de chaos van mijn ziel.

Ik heb meermaals perplex gestaan, heb me meermaals ongelofelijk gelukkig gevoeld, heb me gedurende 3 weken echt goed en zorgeloos gevoeld.

Mexico is een breuk geweest. Een voor-en na gebeurtenis. Ik heb mijn ogen wijd open gehouden en ben bewuster. Bewuster van wat moet veranderen als ik de beste versie van mezelf wil na streven.

Nu is de tijd aangebroken opnieuw plichtbewust achter mijn boeken te kruipen en discipline aan de dag te leggen. Af en toe zal er dan nog wel eens een flits van dat gelukzalig gevoel boven komen drijven en dan zal ik met de glimlach terug denken aan die fantastische reis. Aan Mexico: de reis die mijn standpunt tegenover een aantal dingen, mijn karakter en mijn denkwijze grondig dooreen geschud heeft.

Afkickverschijnselen lijken mij heel waarschijnlijk. Opnieuw alleen wakker worden. Opnieuw vervallen in de dagelijkse bezigheden. Opnieuw verder gaan.

Tot slot sluit ik af met het favoriete zinnetje van Sara. Toegegeven: ik moet je gelijk geven. joker verlegt inderdaad je grenzen. Aan allen die aan die ervaringen hebben bijgedragen: een hele grote dankjewel. Ik zal jullie missen. Dit was een droom.

DE walvishaai!

1 woord voor vandaag: waw. Mijn hart is uit m'n keel gebonkt, kippenvel was schering en inslag. Nieuwsgierigheid heeft het op angst gehaald. Om 6 u uit de veren, met een klein hartje, vol twijfel: zou ik het durven? Door omstandigheden belandde ik alleen met Sara gescheiden van de groep in een boot. Na veel twijfel sprong ik in het water en stond oog in oog met een gigantische walvishaai: super! Ik had nog een tijdje nodig om te beseffen wat er aan het gebeuren was.... Alsof dat nog niet genoeg was botsten we op zeeschildpadden en dolfijnen in al hun glorie. We deden een poging tot vissen (toekomstplan visser = compleet geschrapt :-)) en met de vangst vulden we gewillig onze magen. Om al dat moois te verteren besloten we op het strand af te sluiten met een heerlijke piña colada. Santé!

Walvishaai?

Boottochten: het ideale moment van ultieme vrijheid. Zon het gezicht, wind dat door de haren wappert, af en toe een splash water die langs je lichaam druppelt. Zwemmen, drogen en genieten. Dit is echt vakantie. Men heeft mij sinds vandaag zover gekregen morgen op een boot te stappen die richting walvishaaien vaart. Doel? Tussen die gigantische (tot 14 m lang) bewoners van de zee zwemmen... Benieuwd of nieuwsgierigheid en adrenaline het morgen van angst halen kruip ik nu m'n bedje in voor een hopelijk kalmere, rustigere nacht dan de voorgaande. Slaapwel daar allemaal!

Chichen Itza

Chichen Itza: het is een naam die klinkt als een klok en die onlosmakelijk met Mexico is verbonden. Als joker-deelnemer moet ik toegeven dat ik wegliep van de commerciële, toeristische toestanden. Los daarvan was het allemaal weer even indrukwekkend en interessant.

De gids verdient vermelding: vlot overschakelen tussen Frans (mijn hart gaat toch net dat tikkeltje harder bonzen bij het horen van die taal :-) ) en Engels, zonder enige aarzeling. Ik besef: ik heb nog veel te leren.

Daarna vervolgden we onze tocht op krakkemikkige, kleine fietsen gehuurd bij Bruggeling Toon: eindelijk West-Vlaams! Ik let al 2 weken op wat ik zeg, hoe ik het zeg. :-) Op naar de cenotes: natuurlijke waterbronnen van helderblauw water binnen het impressionante decor van een grot gevormd door meteorietinslagen. Ik liet los, liet m'n gedachten varen en dreef me een weg doorheen deze fantastische omgeving. Een gat bovenaan was het enige dat het bestaan van een buitenwereld verraadde. Ik smolt toen men mij met 3 te hulp snelde om mij zonder verwondingen, zonder bril de grot uit te krijgen. 'T zijn toch lieve mensen :-).

Uiteindelijk belandden we met 3 in een tequila fabriek. Proeven was de boodschap! Men moet gedacht hebben: "we zullen onze jongste eens inleiden in de drankcultuur". Ik pruttelde niet tegen.

De zon en het water laten stilaan hun sporen na op m'n lichaam. Ik gloei, kleren staan in mijn huid gebrand. Mijn benen staan vol muggenbeten en m'n voeten hebben precies een oorlog doorgemaakt. 1 ding is zeker: ik geniet.

Agua Azul

Rondtrekken, de wereld verkennen: het blijft 1 van de meest fantastische dingen die er zijn. Reizen voelt voor mij als ademen, iets wat ik nodig heb, waar ik veel voor over heb (alhoewel dat nu zeer makkelijk klinkt, ik heb alles waar ik maar van droom.) Alle zintuigen worden scherp gesteld. Ik word gedwongen grenzen te verleggen, me open te stellen voor het onbekende. Blik wordt verruimd en ik leer. Ik leer, onthou, kijk op naar bepaalde gebruiken, attitudes tegenover de dingen van de mensen rondom me. Bewonder ze en probeer wat ik bewonder toe te passen, na te streven.

Ik weiger te vervallen in clichés, in bekrompenheid. Ik wil vooruit, wil leren, kijken, zien, voelen, ontdekken.

Agua azul was de letterlijke uitbeelding van het paradijs. Een majestueuze waterval van helderblauw water waarin verschillende poelen bereikbaar waren om te zwemmen 

al moest je er wel een aantal verwondingen voor over hebben. In kleine groepen klauterden we de waterval omhoog, klaar voor een panoramisch zicht dat onze verwachtingen zwaar overtrof.

Het water druppelde me langs de rug door de hitte. Na een kleine afdaling en het nodige souvenir geshop mocht ik eindelijk het frisse, paradijselijke water induiken. Hoewel ik bovenaan de waterval al talrijke keren "waw" uitriep, viel ik daar ter plaatse opnieuw stil. Ik hoorde uitroepen: "wij zijn toch gelukkige mensen.... Dat we dit mogen meemaken..." Ik keek en kon enkel nog instemmend knikken. Ik kan de keren dat ik "dankje" roep in mijn hoofd niet meer bijhouden.

Dan kwam de nachtbus. Ikzelf ben tot mijn spijt mijn oortjes voor muziek tijdens het reizen ergens kwijtgespeeld (het aantal kwijtgespeelde dingen valt al bij al nog mee zo denk ik toch :-) )

Geen nood, ik mocht meeluisteren met Sara. Voor ik het goed en wel besefte, voelde ik m'n ogen langzaam aan zwaarder worden, rustte mijn hoofd in alle onschuld op haar schouder en dommelde ik, met een gevoel van vertrouwen en geborgenheid vanbinnen, zachtjes in.

Palenque

Na een nacht goed slapen vond ik m'n optimisme en energie terug. We verkenden nieuwe sites in de jungle waar ik me een echte ontdekkingsreizigster waande. Enkel machete ontbrak. Een boottocht op de rivier tussen Guatemala en Mexico maakte het plaatje af: schitterende panorama's waar ik stil van werd, verbaasd hoe ver de jungle zich kan uitstrekken.  Een lange reis in een camionette richting hut was voor mij het ideale einde: samen zingen, spelletjes spelen, af en toe indommelen. Ik ben de rust zelve en merk: deze mensen vertrouw ik. De nacht wordt alleen nog maar beter: sterren, openhartig babbelen. Ik ga pas om 3 u slapen, maar ben vanbinnen zo kalm en oh zo gelukkig.

Raften in de jungle

Gisteren stond raften op het programma. Mits overtuiging, talrijke pogingen tot geruststellen stapte ik met een bang hartje de boot in. De schrik werd in m'n ogen gelezen. Ik nam plaats waar ik het vertrouwde, waar ik enigszins rustig werd. We sprongen van watervallen in volle stroming. Gehoorzaamden braaf aan de bevelen van de plaatselijke gids: alto, wat zoveel betekende als stop!, fuerte adelante: vooruit! en kwamen er uiteindelijk heelhuids vanaf en moet ik hen, of beter gezegd Sara, bedanken om me nog maar eens mee te sleuren in iets waar ik oorspronkelijk nooit aan had deelgenomen. Wees gerust, ik had er geen spijt van. Ik voelde adrenaline stromen en overwon de zoveelste grens.

Uiteindelijk bleek dat de grootste uitdaging voor mij nog moest komen. Ik had m'n bril uitgedaan. Raften met bril leek me niet zo'n goed idee. Gevolg? Zo goed als blind door de jungle strompelen. Onzekerheid en machteloosheid troef. Niet weten waar het naar toe gaat, wat er rondom je gebeurt (met talloze waarschuwingen voor onaangename beesten die ik eerlijk gezegd liefst ver van mij verwijderd houdt: tarantula's, slangen,... In het achterhoofd.) Ondertussen aangevallen worden door bijtende mieren: verdikke, ik wist niet dat zo'n kleine beesten zo venijnig uit de hoek konden komen. Mijn enkels zijn nog steeds verlamt... Ik voelde me, ook al was ik het helemaal niet en had ik bij de minste kik hulp gekregen, verdomd alleen en verschrikkelijk hulpeloos. M'n zintuigen lieten me in de steek en ik was afhankelijk. Afhankelijk van zoiets simpels als een bril. Ik stond op punt van wenen, maar dwong mezelf niet te dramatiseren. Het viel me, ondanks de pogingen tot, toch zwaar. 

Eerlijkheid verplicht mij ook dit te briefen. Ik had een mindere dag, maar werd goed opgevangen. Er werd gezien dat ik me vanbinnen niet oké voelde. Ik moest geen show spelen. Op zo'n dagen is zoiets een groot kado.

Hoogsensitiviteit

Hoogsensitiveit, hooggevoeligheid: het zou een etiket kunnen zijn waar ik me achter zou kunnen verstoppen. Het klinkt als een ziekte, een handicap. Alles komt 1000 keer harder binnen, raakt me 1000 keer dieper. Alles is zoveel intenser: wat ik zie, wat ik doe, wat ik voel.

Ik? Ik ben er eigenlijk gelukkig mee. Als er problemen opduiken zie ik in de ogen de moeilijkheden van de mensen waar ik om geef. Ik ben in staat er iets aan te doen, want ik weet perfect wat er speelt, wat er gevoeld wordt. Ik voel wat anderen voelen. M'n verantwoordelijkheidsgevoel, menselijkheid, respect en eigenlijk gewoon graag zien spelen op zo'n momenten een heel belangrijke rol. Ik kan kalmeren, ratio terugbrengen. Dat is in mijn ogen een gigantisch voordeel, meer zelfs: een gave.

De soms zware intensiteit van die gevoelens wegen voor mij niet op tegen de glimlach en de tevredenheid vanbinnen als rust is wedergekeerd. Zoiets is geen kwestie van hooggevoeligheid, maar van rechtvaardigheid en volwassen reageren.

Nachtbus vanuit Oaxaca

Een nachtbus: gedurende 12 u lang vastzitten met beperkte bewegelijkheid. Voor de één is het een nachtmerrie, voor de ander vormt het de gelegenheid voor een moment rust, kalmte en reflectie. Ik behoor tot die laatste categorie. Wat had je gedacht? Ik denk nu eenmaal (te) veel na. Echter, tot mijn verbazing slaag ik er hier af en toe in om alles los te laten: nuchterheid, ratio, imago. Af en toe laat ik me vrijwillig overtuigen, meesleuren ook al druist dat tegen "het verstandigste" in. Ik geef me over: terughoudendheid verdwijnt. Ja, je leest het goed. Ik, die altijd een veiligheid inbouw. ik, die altijd m'n verstand laat meespelen. Ik, die altijd verlegen, stil en voorzichtig ben. Ik geef me over. Toegegeven: het levert me fantastische momenten op. Het duurt niet lang of ik val in slaap. Het zoute water, de hitte het vermoeit. Ik voel me geborgen door de aanwezigheid van al die mensen die tot 1 maand geleden vreemden waren. Vandaag hebben ze een enorm effect op wat ik voel, meemaak, denk. Ik laat het gebeuren. Ik kijk opzij: amigo Benoit ligt naast me vredig te slapen. Ik kijk de andere kant op en geniet van de donkerte, het zachte gewieg van de bus en de kilometers die onder de wielen doorschuiven.

Snorkelen

Snorkelen, het is iets wat me op de één of andere manier toch wat angst in boezemt. De reden? Ik voel me afhankelijk van zoiets simpels als een buis. Zo ging het ook deze morgen: ik sprong het helderblauwe, verbazend klare water in en werd een beetje overvallen door een paniekaanval. 

Ratio nam het van me over. Ik dwong mezelf de ongecontroleerde hartslag een halt toe te roepen. Ik kon eindelijk rond kijken.

Vissen zwommen onder me door. Fragmenten van "Finding nemo" schoten doorheen m'n gedachten. Terug in de boot ( waar ik tot mijn eigenste grote verbazing tot 3x toe opnieuw in raakte (over de manier waarop hou in wijselijk m'n mond: blauwe knieën, schenen en een totaal verlies aan elegantie vormen de ideale kernwoorden. 


Alhoewel, die elegantie is er nog nooit geweest, op een onoverkomelijk gemis zal het dus niet uitdraaien. Ik zat te genieten, in stilte te glimlachen. Het panorama van de wijdse zee gaf me een gevoel van vrijheid. Ik was vrij, onbezorgd, tevreden.

Deze reis geeft me waar ik nood aan had: voelen dat ik leef. 

Ontwaken op het strand

Morgen: 

Wat een morgen! De sfeer van de voorgaande avond speelt nog in m'n hoofd. Muziek weerklonk, aangevuld met het geruis van de golfen. Ik trok me in die geborgen sfeer terug en schreef.

Langzaam aan verdwijnen de slapers uit m'n ogen. Een zwak gemompel maakt plaats voor een enthousiaste sprong uit bed. Eerste zicht: de zee die baadt in het zonlicht.

Douchen bestaat er in plaats te nemen onder een eenvoudige, koude straal water afkomstig uit de muur. Dit is basic, maar toch zo onbetaalbaar.

 Avond:

De hitte eist stilaan z'n tol. De minste inspanning tovert druppeltjes te voorschijn. Om de 2 minuten weerklinkt een zucht van inspanning. Op mijn lichaam vormt zich een mengsel van zweet, muggenmiddel en zonnecrème. In de collectivo die we soms gebruiken om ons te verplaatsen opper ik de gedachte: dit lijkt me echt het decor van 'met de jeep door het oerwoud' de kinderklassieker waarop zich spontaan een klankspel aan stemmen die de tekst doorheen merg en been laat galmen ontvouwt. In het donker, na het beleven van de zonsondergang, valt me pas echt op hoeveel liters er per minuut verloren gaan. Onze lichamen glinsteren, blinken in het licht van de ondergaande zon.

Valladolid

Ik zou een poging kunnen ondernemen om vandaag te omschrijven. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dat in mijn ogen onmogelijk lijkt. 

Ieder van ons kent wel de fantasie: zat ik maar op een zuiders strand onder die wijdse sterrenhemel te genieten van de oneindigheid. Hoe ongeloofwaardig het ook moge klinken: momenteel bevind ik me te midden van die fantasie: idyllisch en primitief hutje, schitterende sterrenhemel, volle maan en een geweldig strand.

Dit lijkt maar niet op te houden. Mijn mond blijft open vallen, mijn ogen blijven staren. Ik geloof mijn eigen ogen niet meer. Keer op keer.


Mijn hart bonkt in m'n keel. Tranen van ontroering wellen op. Ik voel met elke vezel, elke kleinste cel. Die schoonheid, die pracht komt zo hard aan. Ik voel me zo klein. Zo minuscuul. Mijn gedachten vallen stil en ik kan alleen nog maar kijken. Kijken, in de hoop dit alles tot de laatste druppel in mij op te nemen.

De blik in mijn ogen wordt zonder enige moeite doorzien. Al mijn breekbaarheid, kwetsbaarheid is zichtbaar. Ik besef het, maar ik geef er niet om. Ik voel tot in m'n diepste kern dat we allemaal hetzelfde voelen, denken. Mijn adem stokt. Ik slaag er nog net in een zucht uit te brengen. Dit is mijn ultiem geluk.

Beetje bij beetje verkleint de groep. Uiteindelijk schieten we nog met 2 over die vol ongeloof aanschouwen:  Sara en ik. Plots weet ik, merk ik, voel ik: hier moet ik niet spreken, hier mag en kan ik stil zijn en me laten leiden door die ongelofelijke storm van verbazing die vanbinnen woedt. Er wordt gesnapt dat dit alles mij compleet, totaal overmant. Ik prijs me gelukkig…

Hierve el agua

Vandaag was één van de weinige keren waarop ik echt ben omvergeblazen. Mijn adem stokte. Stilte was het enige wat ik nog kon uitbrengen: hierve el agua. Een natuurlijke bron in de buitenlucht met een adembenemend zicht. 

Ik heb vandaag verschillende, letterlijke en figuurlijke, bergen moeten trotseren. Deze morgen vertrokken we op mountainbiketocht. Er wachtte ons een 22 kilometer lang durende rit in een loden hitte van 32 graden. Later zou blijken dat het zou uitdraaien op een orkaan van emoties. Ik werd er geconfronteerd met mezelf.

Ik voelde de zweetdruppels langs m'n lijf lopen en besefte: man, wat heb ik gedaan om dit te verdienen...? Dit is zo mooi... 12 kilometer lang genoot ik en voelde van alles door m'n lijf razen: verbazing, verwondering, inspanning.

Na de pauze kwam het loodzware verdict: ik kon niet meer verder. Ik moest, willen of niet, in de auto plaatsnemen wegens misselijkheid en trillend lichaam. Tranen vulden mijn ogen. Ik wilde en zou niet opgeven. Ik wilde verder. Helaas, machteloosheid en nuchter verstand beslisten daar anders over...

De weg naar de waterbron was een uitdaging op zich. De sterkte van mijn maag werd aan een grondige test onderworpen door middel van talrijke haarspeldbochten aan hoge snelheid. Blij te zijn aangekomen dwong ik mezelf de klim naar de verkalkte waterval te ondernemen. Bij aankomst vergat ik alles en bleef maar kijken. Ik kon het onmogelijk vatten: DE Grand Canyon heeft me zelfs niet zoveel bewogen.

Noem het gevoelig, noem het overdreven. Maar dit? Dit vergeet ik nooit van m'n leven. Ik kan alleen maar dankbaar zijn. Dankbaar voor de mensen die mij deze kansen geven en me helpen die fantastische ervaringen te beleven.

Oaxaca: Monte-Alban

Na een heerlijke morgen: ongestoord uitslapen vervolgens genieten van een geweldige douche (toen kreeg het water nog warm ;-) ) konden we vertrekken naar Monte Alban. Ter plaatse besloten mijn sandalen mijn relativeringsvermogen eens uit te testen. Mits enig gegrom vanbinnen moet ik zeggen dat ik daar behoorlijk in geslaagd ben! Blootsvoets door een site huppelen: het heeft ook z'n charme :-)

Na de schoenenwissel (ik had ondertussen pikzwarte voeten) vervolgden we onze weg: op naar het gastgezin van reisbegeleider Sara waar we enorm gastvrij ontvangen werden. Stilletjes bewonderde ik de hartverwarmende taferelen na een lange periode van afstand. Ik moet toegeven: wonen in het buitenland, alles achterlaten en gewoon vertrekken. Het is iets waar ik enorm veel bewondering en respect voor heb. We werden er ingeleid in de Mexicaanse keuken en deden een poging zelf tortilla's te maken (wat mij overigens na poging 2 tot mijn grote blijdschap lukte :-) )

Om de vreugde compleet te maken, vierden we de verjaardag van papy Benito (a.k.a goeie vriend Benoit). Helemaal nietsvermoedend en overdonderd werd die verrast met taart EN piñata ( wat trouwens hilarische beelden opleverde.)

Toen moest mijn grootste uitdaging nog komen. Ik moest mijn elegantste moves bovenhalen (op sportschoenen niet makkelijk, geloof me). Partner Henry stond me bij in deze uitdaging en wist ook mij doorheen de salsa les te sleuren. Ik danste zelfs met de heer des huizes! 

Oaxaca dag 1

Na een lange busrit (tijd dus om eindelijk wat slaap in te halen :-) ) kwamen we aan in Oaxaca. Wat een verademing! We kwamen op onze weg prachtige landschappen tegen. Het doet me hier echt denken aan het zuiden: kleurrijke huisjes, muziek,...

Benieuwd naar deze nieuwe stad diepte ik ogenblikkelijk m'n shortje uit de rugzak op en was klaar om te ontdekken! Die "ontdekken" bedoel ik dan ook in de zuiverste zin van het woord: sprinkhaan (ongelofelijk pikant trouwens), "elastiekkaas" (te vergelijken met mozarella) en de plaatselijke chocolade testen. Gevolg? Een mengelmoes van smaken in m'n mond waarbij ik telkens op iets anders botste. Dit? Dit is reizen in de zuiverste vorm. :-)

Mexico-City

Ik schrijf dit verslag op weg naar Oaxaca. Reden? Doodmoe gisteren. In 3 woorden: gisteren was fantastisch! Hoewel Mexico-city met al z'n drukke, overweldigende chaos niet echt m'n ding was, heb ik toch met volle teugen genoten. We verkenden, naar mijn gevoel, voor de eerste keer het echte Mexico. 

Een rasechte Mexicaan (met andere woorden: het prototype van een macho met daarbij nog een snuifje charmeur) leidde ons in in de geheimen van de agave plant en besloot mij de bijnaam van Marilyn Monroe te geven ( iets waar ik eerlijk gezegd niet rauwig om was).

 Blijkbaar is die agaveplant multifunctioneel: er komt parkament, tequila en draad uit! Met die draden vervaardigt de plaatselijke bevolking de alom bekende kleurrijke poncho's en dekens. Wat echt indruk maakte was de site van teotihuacan: ik waande me echt eventjes onaantastbaar. Daarvoor moest ik wel eerst een stevige klim zien te overleven ( waar ik trouwens vandaag nog steeds de gevolgen van draag. Auw! Even kwam de gedachte in mij op: opnieuw sporten Eline! :D )

Vervolgens kwam la casa Azul, het huis van Frieda Kahlo. Mijn mond viel letterlijk open van verbazing. Bewondering was op z'n plaats voor deze inspirerende dame die zich ondanks miserie toch rechtopstaand wist te houden (sorry voor de woordspeling, hij lag te hard voor de hand. ;-))

Alsof dat nog niet genoeg was, kwam de basiliek nog. Naar mijn mening kan die gerust concurreren met de sagrada familia: vooral de lampen hebben helemaal mijn hart veroverd….

WK-match België-Argentinië

Na 28 jaar was het vandaag eindelijk nog eens zo ver! België speelde de kwartfinale tegen Argentinië (a.k.a. de grote Messi...) 

Vol vuur werd hier in Mexico de Belgische driekleur verdedigd : schmink, vlag en truitjes! Talrijke ooh's aah's en verdorie's vlogen in het rond. 

Helaas... Het mocht niet baten: 0-1. Het valt niet te ontkennen. De sfeer was even in mineur... Volgende halte was het archeologisch museum. Daar werd al snel duidelijk dat die Azteken geen lieverdjes waren: harten uit het lijf trekken en huid afstropen bleken schering en inslag... Ik kon een grimas van walging niet onderdrukken. Desalniettemin konden de verhalen van de Nederlandstalige gids (haar moeder was van Brugge afkomstig) me blijven boeien: een kunst op zich. :-)

Doodmoe van een moeilijke nacht (Gewoon een bed. Gelukkig was ik moe genoeg na een dag van meer dan 24 u) en een ganse dag dagtrippen wachtte een zalige verrassing: een geweldig bed MET afgesloten douche...! Lakenzak en muggennet bleven in de rugzak en ik kon zalig dromen! Sleep Tight!

Vertrek Mexico

Afscheid nemen: het is één van de dingen waar ik een hekel aan heb... Hoe moeilijk ook: het hoort erbij. Ouders  worden uitgezwaaid. Vanbinnen gieren de zenuwen en adrenaline door m'n lijf. Het stormt in hoofd en hart. Ik ben nieuwsgierig en gezond bang ook voor wat komen gaat. 

Dit is mijn reis. Stukje bij beetje kom ik los van thuis al gaat dat af en toe gepaard met traantjes. Traantjes van onschuld. Traantjes die het groentje in mij weergeven. Traantjes die aantonen dat er onder die grote mond die de wereld met enorm veel goesting wil verkennen en ontdekken een heel kwetsbaar zieltje schuil gaat.

Ik heb deze morgen bij vertrek inderdaad een aantal traantjes gelaten. Pogingen om ze te verbijten waren talrijk. Ervaring leert dat zoiets geen zin heeft... Mijn geluk? Een goeie lieve groep. Al snel werd ik omringd door talloze armen en genoot met veel plezier van mijn status als benjamin van de groep!