Fysiek zijn ze op zo'n 900 km, maar dankzij de moderne communicatiemiddelen zijn ze toch nog dichtbij: Aurélie, Thomas en Lola. We blijven op de hoogte van elkaars reilen en zeilen: regelmatig ontvang ik een vrolijke foto toegestuurd alsware het om te verhinderen dat ik zou vergeten hoe ze eruit zagen.
Op één van de tv-avonden thuis licht mijn gsm plots op: daar is ze, Aurélie. Ze peilt naar m'n gemoedstoestand, vraagt wat mijn toekomstplannen zijn. Ik, op mijn beurt, geef toe er een lastig weekend op te hebben zitten: geplaagd door een overvloed aan gemis. Ze geeft toe dat er ook in Toulouse een tijd van aanpassing is aangebroken. Mijn naam wordt op onbewaakte momenten nog uitgesproken, mijn achtergelaten kussen is getransformeerd tot een waardevol bezit. Ook ik word gemist.
Toch wordt mij een mooie toekomst in België gegund. Er wordt enthousiast geluisterd naar mijn verhalen, mijn plannen, mijn ambities. Ogenblikkelijk verschijnt een glimlach op m'n gezicht. Verdriet wordt ingeruild voor nieuwe moed, spijt voor wat voorbij is wordt ingeruild voor dankbaarheid voor geweldige kansen: elke dag mogen doen wat je graag doet. Vrij, jong en stap voor stap richting nieuwe horizonten.
Haar ervaring als mede-Erasmusser helpt mij er bovenop. Petite luistert. Het gesprek wordt afgesloten met de iconische woorden "ça va aller. Tu t'en sors. Bonne nuit, bisous." En ik weet 't plots zeker. Ze heeft gelijk: "ça va aller."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten