Post-Erasmusblues: het is een term die perfect uitdrukt waarmee elke Erasmusser te kampen heeft na terugkeer. Ook ik krijg er mee af te rekenen. Post-Erasmusblues is af en toe een steek in je hart voelen wanneer die flashback van het afscheid weer opduikt. Post-Erasmusblues is het herbeleven van de mix van gevoelens die zich in de laatste omhelzing bevond: de angst om elkaar kwijt te spelen, het verdriet om te moeten vertrekken en tegelijk een enorme portie vriendschap in een laatste poging om nog één keer duidelijk te maken hoeveel je voor elkaar betekend hebt.
Post-Erasmusblues is de franse afspeellijst onnoemelijk veel keren op "repeat" zetten, is het onbewust meezingen op één van de vele wandelingen. Post-Erasmusblues is af en toe een franse vertaling door je hoofd laten flitsen of het missen van de "il est con" van je huisgenoot. Post-Erasmusblues is het terugdenken aan die schitterende zetelavonden, waar niets gezegd werd en er toch conversaties werden gevoerd. Post-Erasmusblues is het vastklampen aan herinneringen: armbandjes, foto's of mooie anekdotes, is het liever spelen op de gebroken gitaar dan op de nieuwe, is het onbewust glimlachen naar diezelfde gitaar iedere keer je er passeert.
Post-Erasmusblues is de glimlach die verschijnt wanneer de naam van één van hen op m'n gsm scherm opduikt of wanneer er, ondanks de afstand, toch nog de nood is elkaar een "Bonne nuit" toe te wensen. Post-Erasmusblues is het herkennen van de geur van het wasproduct wanneer je je 's avonds in je franse dekentje wentelt. Post-Erasmusblues is het opnieuw horen weerklinken van de liefdevolle "petite" of "poupette".
Post-Erasmusblues is af en toe een herkenbaar moment hebben waardoor je weet: "Ja hoor, dit is mijn stad. Dit ken ik." Post-Erasmusblues is enthousiast zijn wanneer er plannen worden gemaakt om vrienden terug te zien en enorm dankbaar zijn voor begrip voor de aanpassing die je even moet doormaken.
Post-Erasmusblues is af en toe een herkenbaar moment hebben waardoor je weet: "Ja hoor, dit is mijn stad. Dit ken ik." Post-Erasmusblues is enthousiast zijn wanneer er plannen worden gemaakt om vrienden terug te zien en enorm dankbaar zijn voor begrip voor de aanpassing die je even moet doormaken.
Post-Erasmusblues is dubbel. Post-Erasmusblues is weten dat je niet altijd het meest aangename gezelschap bent, is het uitvechten van ontelbare kleine battles om opnieuw aan te passen, is af en toe een traantje laten omdat het voorbij is, om daarna weer met volle moed verder te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten