Eén week. Eén korte week. Eén week vriendschap. Eén week enthousiast vertellen over de voorbije avonturen: merken dat er, zelfs na een scheiding van 5 maanden, niets is veranderd. Ze doorzien alles: mijn gemis wanneer Toulouse weer even aan de oppervlakte komt drijven. De oprechtheid wanneer ik voor de zoveelste keer besef hoeveel het geluk mij de laatste maanden verwend heeft. De blinkers in mijn ogen, de hartelijkheid van mijn lach. Ik ben 100% gelukkig. Dit was een week buikpijn van het lachen, een week waarin we ons verdiepten in de ander om daarbij tot verrassende conclusies te komen. Eén week waarin girlpower zegevierde.
Ik ben
voor de volle 100% mezelf geweest. Gelukkig, wanneer ik omringd was door vrienden die mij een rotsvast vertrouwen schenken, die mij de beste versie van mezelf laten zijn. Enthousiast, wanneer ik honderduit mocht vertellen over wat mijn hart de laatste maanden had beroerd. Vrolijk, spontaan en simpelweg tevreden. Maar op tijd en stond ook lichtjes geërgerd, wanneer niet alles loopt zoals gepland en ook ik gewoon nood heb aan een knuffel.
Intens, geweldig en dat 'k ze gewoon even heel hard nodig had. ❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten