Langzaam tikken ze weg: de laatste momenten van mijn verblijf in Toulouse. De pastis is geproefd, de herinneringen zijn gemaakt. Ik verlaat heel binnenkort het Franse taalgebied. In hoofd en hart is tweespalt koning: een gemiddelde portie verdriet gemengd met nieuwsgierigheid naar de toekomst.
Alsof het toeval er mee gemoeid is, bots ik op een foto van mezelf als 9-jarig meisje: onwennig met een veel te grote gitaar in de hand. Ik herken de blik uit lang vervlogen tijden: verlegen, twijfelachtig, onzeker en zo ongelofelijk groen. Exact 11 jaar later werd dezelfde foto opnieuw genomen: de onzekerheid is verdwenen en de timide blik heeft plaats gemaakt voor een diepgeworteld vertrouwen. Vertrouwen in de toekomst, vertrouwen in wie ik ben geworden.
Toulouse achterlaten valt me niet altijd even makkelijk, maar dan besef ik: als ik al die hindernissen, de ene al groter dan de andere, als 9-jarige pruts kon overwinnen dan lukt dit ook wel. Mijn eerste voorstelling op Frans grondgebied flitst vervolgens door mijn hoofd:
rode wangen van de stress, een hart dat zich, eens te meer, liet
opmerken en een twijfelachtige: "euh...Enchantée, Eline... Je suis belge."
Ik geniet nog tot in de vroege uurtjes van de laatste zaterdagavond, sluit mijn huisgenoten met alle vriendschap en liefde die ik heb, nog één maal in mijn armen en bouw dan verder. Verder aan de weg die me nog te wachten staat. En die voorstelling? Die gebeurt tegenwoordig doormiddel van een hartelijke glimlach, een zelfzekere handdruk en een meer dan ooit trotse "Ravie de vous rencontrer! Mon nom? Eline.".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten