Toulouse: part 2

Elke dag krijg ik wel een berichtje van op het Franse thuisfront. Vandaag is het anders. Vandaag is het anders, want we hebben afgesproken om te bellen. Ze hebben immers genoeg van emotieloze berichten en verkiezen dit keer mijn stem te horen. Bovendien heb ik belangrijk nieuws. De beltoon weerklinkt: zenuwen gieren door mijn lijf. Ik had, tot voor kort, immers een hekel aan bellen. Het is me bij de meeste mensen te dicht. Kan ik het nog? Kan ik nog vlotjes een gesprek voeren in het Frans? Zal ik ze begrijpen? Zal ik ze verstaan?

 Plots verschijnen ze opnieuw op m'n gsm-scherm. Thomas, Lola en Aurélie. Ik heb ze 3 maanden niet gezien. Ik heb hun stem 3 maanden niet gehoord. En toch: algauw doet herkenbaarheid zijn intrede. Ik herken het appartement. Ik herken hun kleine kantjes. Thomas ligt languit in de zetel en heeft mijn achtergebleven kussen stevig in de hand geklemd. Aurélie geeft me een snelle update. Lola wordt verrast door mijn aanblik op het telefoonscherm. Haar blik is onbeschrijfelijk.  Vrolijkheid en ontroering regeren. De adrenaline raast door mijn lijf. Mijn hart is door en door gelukkig en voelt opnieuw compleet.

Ik ben boodschapper van ongelofelijk goed nieuws. Ik keer terug. Ik keer opnieuw naar hen terug. Een einde aan gemis, het begin van een ongelofelijke week. En dat ik zelden zo gelukkig de telefoon inhaakte. Ik spring, ik huppel. Ik was zelden zo blij. Ik kom eraan. Ik kom er, na 5 maanden, opnieuw aan. En dat ik amper kan wachten tot eind juni... ❤