Every summer tells a story: zomer 2014 was de zomer waarin ik mezelf overtrof en richting Mexico trok. Met een rugzak vol verwachtingen en jeugdige enthousiasme trok ik de wijde wereld in. Mijn hart klopte meermaals in m'n keel. Ik moest af en toe een krop wegslikken, maar mijn grenzen verdwenen langzaamaan. Ik groeide, leerde en genoot. Ik werd 20, de tijd tikte verder en ik kreeg kansen, dromen en uitdagingen voorgeschoteld. Al snel klopte zomer 2015 aan de deur: die stond volledig in het teken van mijn grote droom. Toulouse. Ik ging er wonen. Ik trok opnieuw de wereld in: benieuwd, klaar voor wat komen zou. Met knikkende knieën baande ik me een weg doorheen de Franse bureaucratie (believe me, erger kan het echt niet worden: het CAF bewoont tot op vandaag een aantal van mijn administratieve nachtmerries. ;-) ) en maakte kennis met mijn toekomstige huisgenoten. Nooit had ik had kunnen dromen dat ze zo'n belangrijke plaats in zouden nemen in mijn leven. Thomas gaf me optimisme. Lola gaf me huiselijkheid op zo'n 900 km van mijn bakermat. En Aurélie? Aurélie gaf me kracht: kracht om vooruit te gaan en voluit ambities na te streven. Zomer 2015 zou evenzeer mijn hele leven tekenen: ik wist nu eens te meer wat ik kon. Ik wist waartoe ik in staat was.
Mijn hart klopt met ongeduld. Mijn hart klopt met een ongelofelijk trappelend ongeduld voor wat zomer 2016 voor mij in petto heeft: ik wilde werken op de luchthaven om er mijn talen te onderhouden en de reissfeer op te snuiven. Ik deed mijn eerste sollicitatiegesprek, maar werd niet aanvaard. En toch: 2 maanden later is mijn contract ondertekend. Doorzetting en wilskracht overwonnen en mijn doel is bereikt: ik bewees mijn kunnen. Oostende wordt gedurende een maand mijn thuisbasis. Maar vooreerst keer ik terug, terug naar hen. Terug naar Toulouse: om te genieten en om herinneringen op te halen.
En wat volgt? Dat zien we dan wel weer: wacht een nieuwe unieke ervaring? Wordt het een andere reis? Mijn toekomst ligt open en wat komt dat komt. Wat belangrijker is, voor het eerst in 21 jaar heb ik vertrouwen: ik spring en kom sowieso op mijn pootjes terecht. Ik weet: ik kan. Ik wil. Ik ga. Wat ook komt: ik geniet met volle teugen. En terwijl 'un monde sans danger' door de boxen schalt, installeert er zich een glimlach die meer dan 100 woorden spreekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten