Ik heb er 5 maanden gewoond. Ik heb er 5 maanden van elke seconde genoten. Voor ik er mijn intrede deed, woonde zij er al een jaar. Ze stelde me gerust en gaf me moed wanneer ik, in een land dat niet het mijne was, mijn weg moest zoeken.
Het leven op Boulevard Lacrosses 11 gaat onverbiddelijk verder: ik ben er op 16 januari vertrokken om mijn leven in het belgenland verder te zetten. Zij vertrekt er exact 3 maanden later, op 16 april. Klaar voor nieuwe avonturen, klaar voor een nieuw hoofdstuk. Aurélie laat het leven en colocation achter en gaat alleen verder. Thomas volgt binnen een 3-tal weken in haar voetsporen en verlaat Frankrijk.
L'appart is vanaf dan geschiedenis. Herinneringen vormen de hartslag van mijn geliefde Franse thuisfront. De anekdotes blijven verder leven in de harten van de 3 oorspronkelijke bewoners: in België, in Toulouse en in Tahiti. En net als ik toen, zo weet ik, heeft ze het daar best moeilijk mee.
Ik ben er niet. Lichamelijk ben ik niet aanwezig. En toch: de woorden die me via de digitale weg tegemoet komen, spreken boekdelen. Ik ken de connotatie van de woorden die ze gebruikt, ik ken de reden van bepaalde daden. Er is spanning. Er is het onbekende. Ik weet. Ik snap. Ik begrijp.
En net als toen zij mij moed in sprak toen ik vocht om opnieuw m'n draai te vinden, geef ik haar dit keer mijn hart en ziel. Grappige misverstanden, geweldige anekdotes, allemaal passeren ze de revue. Ik glimlach, zelfs vanop 900 km afstand.
"Tu t'en sors, j'en suis sur. C'est la vie de continuer. C'est bien de recommencer de temps en temps. Fin juin, je rentre. Alors on recommence ensemble à faire de nouveaux souvenirs."
Niet alleen gaf ze me vertrouwen toen ik een eigen leven moest opbouwen, ook gaf ze me het vertrouwen dat hechte vriendschap zelfs een afstand van honderden kilometers overwint.
En ik? Ik had nog maar één wens alvorens in een diepe slaap te vallen: dat "l'appart" nog veel mensen gelukkig mag maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten