En dan is het moment aangebroken: ik trek naar Leuven. Ik begin opnieuw. Ik moet me opnieuw introduceren: aangenaam, Eline. Ik moet opnieuw de ondertussen bekende drempels overwinnen. Ik herken de symptomen: mijn hart klopt in m'n keel en ik moet net iets vaker slikken. Hoofd moet het opnieuw van hart zien winnen. Het excuus "Als je Toulouse kunt, kun je dit ook." wordt meermaals opgediept. Vergis je echter niet: dit is geen kwestie van onzekerheid. Ik weet dat deze fase voorbijgaat. Ik weet ondertussen waar mijn sterke punten liggen, maar vooral waar ik moeilijk mee om kan. En helaas, de koudwatervrees die gepaard gaat met nieuwe situaties is daar één van: de moed die in m'n schoenen zakt, mijn hoofd dat de gekste scenario's bedenkt, mijn hart die net dat tikkeltje nadrukkelijker klopt. Waar het dan op aan komt? Een stevige dosis moed: schrik hebben en toch springen. Een berg zien staan en er toch overheen klimmen.
Een opgewekte "Hallo! Eline!" vervangt de ooit bedeesde "euhm, hallo... Eline". De schrik om op te vallen wordt omgebuigd naar een "Als ik dan toch moet opvallen, dan op mijn manier. Dan als Eline." Ik ben er nog niet helemaal: op het einde van de dag laat mijn lichaam voelen dat dit enorm veel energie vraagt. Dit is niet vanzelfsprekend. Dit loopt niet van een leien dakje. Ik moet mezelf alweer overwinnen, toch slaag ik. En net daarin schuilt mijn overwinning.
En ondertussen? Ondertussen geniet ik van hartelijke begroetingen door oude bekenden, verschuil ik me in de geborgen armen van vrienden en glimlach ik dankbaar wanneer mijn gsm een overvloed aan aanmoedigende boodschappen tot bij mij brengt, zelfs vanuit mijn geliefde Toulouse: "La chance frappe à toutes les portes, même la votre." Ik slik, verzamel al mijn moed en stap dan sterker dan ooit het nieuwe avontuur tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten