één maand na vertrek

 7 januari 2016. Ter hoogte van boulevard Lascrosses te Toulouse, loopt de stress hoog op: mijn allereerste examen komt eraan en ik sterf zowat van de zenuwen. Mijn huisgenoot merkt de moeilijkheden feilloos op en slaat de cocon die ik om me heen heb opgetrokken aan diggelen. "Weet je wat jij nodig hebt? Dansen!". Hij zet de radio aan en haalt zijn  gekste bewegingen uit de kast: stress verdwijnt in het niets. En ik? Ik was nog nooit zo gelukkig op weg naar een examen. 

Exact een maand geleden trok ik er de deur achter me dicht: met de nodige traantjes en het nodige verdriet. Ik wist niet wat zou komen. Ik wist niet of dit stand zou houden. Ik wist niet of die 900 km een onoverkomelijke barrière zou worden.

Een maand later en ze passeren nog dagelijks door mijn gedachten. Eén maand later en ik krijg wekelijks een grondige update vanop het Franse thuisfront. Eén maand later, maar Toulouse blijft Toulouse: niet te vatten, onvergetelijk en bovenal geweldig.

Ieder gaat zijn eigen weg: zij in Toulouse,  ik in Leuven. Ik geniet met volle teugen van het studentleven. Ik ben er weer. Ik word opnieuw omringd door de vrienden die ik zo lang heb moeten missen. Ze zijn dichterbij dan ooit: buikpijn van het lachen is dan ook schering en inslag. En wanneer mijn ogen die van hen kruisen dan denk ik: "Amper 20, maar meer dan ooit en top de ma vie."