Factor 25

Studeren in Leuven heeft tot gevolg dat ik elke week zo'n 3 uur op de trein spendeer. Meestal neem ik dan een boek ter hand of vormt één of andere recente hit mijn metgezel voor de wekelijkse rit. Dat is deze morgen niet anders: ik ben mijn hart verloren aan "factor 25". Kort samengevat gaat het als volgt: jonge twintiger trekt de wijde wereld op zoek naar zichzelf, op zoek naar een manier te ontsnappen aan de, af en toe loodzware, druk van de maatschappij. Een twintiger moet veerkrachtig zijn, moet zich vol overgave aan zijn of haar studies of job wijden, moet een uitgebreide vriendenkring opbouwen, moet af en toe een stevig feest bouwen, sporten en moet bovendien ook ergens nog een geschikt lief opsnorren. En bij dat alles wordt dan ook nog eens verwacht dat het binnen een rationeel kader gebeurt: voeten op de grond. Doorgaan. Meeleven, maar vooral niet te emotioneel worden.

De sleutelmomenten in mijn leven werden tot nu toe grotendeels ingevuld door reizen. Er was Mexico. Er was Toulouse. Er is één iets wat ik je kan verzekeren: bij aanvang bonsde mijn hart  telkens praktisch uit mijn lijf. De moed stond in mijn schoenen en tranen welden regelmatig op. Ik ben geen superheld. Ik ben geen held. Ik ben allesbehalve rationeel: emotionele spons komt veel dichter in de buurt. Onbekende situaties doen de grond onder mijn voeten wegzakken en ik verlies mezelf regelmatig. Toch is af en toe vertrekken, opnieuw beginnen voor mij meer dan ooit noodzakelijk: voelen dat ik leef. Mijn hart voelen pompen. Soms van angst voor het onbekende. Soms om uit alle macht te proberen niet overmand te worden door onzekerheid. "Ik haat dit! Ik kan dit niet!". Maar evenveel uit oprecht geluk: het besef dat mijn complete overgave in Toulouse niet zonder gevolgen is gebleven. De klik is er, de klik blijft er. Het besef dat het me eens te meer gelukt is: "verdorie, je staat er toch maar weer."

Mijn keuzes heb ik nooit van anderen laten afhangen. Dat heeft tot gevolg dat ik het nu voor even in m'n eentje moet klaren. Zoeken, vragen, af en toe dik verloren lopen en dan uitgeput op bed ploffen omdat datzelfde hart in overdrive gaat. Ik los met veel plezier de verwachtingen der maatschappij in. Als deze twintiger af en toe maar een eigenste "on-hold-moment" mag hebben.
"Op vakantie gaan is ontspannen, genieten en rusten, op welke manier dan ook. Reizen is je grenzen verleggen. Jezelf tegenkomen en soms gewoon ook wel hard werken."

 Laat mij af en toe maar eens lelijk op m'n donder krijgen, laat mij af en toe maar eens overmand worden door eenzaamheid, laat mij af en toe maar eens dik vloeken op mijn eigenwijze zelf. Uiteindelijk vind ik altijd een manier. En dat? Dat is zelfs voor een emotionele spons een ware kunst.

De vrouw tegenover me kijkt geïnteresseerd naar het boek dat mij regelmatig, zelfs in een bomvolle trein, doet glimlachen. Ze heeft geen flauw idee van wat er in mijn hoofd omgaat.