Ca va aller

Fysiek zijn ze op zo'n 900 km, maar dankzij de moderne communicatiemiddelen zijn ze toch nog dichtbij: Aurélie, Thomas en Lola. We blijven op de hoogte van elkaars reilen en zeilen: regelmatig ontvang ik een vrolijke foto toegestuurd alsware het om te verhinderen dat ik zou vergeten hoe ze eruit zagen.

 Op één van de tv-avonden thuis licht mijn gsm plots op: daar is ze, Aurélie. Ze peilt naar m'n gemoedstoestand, vraagt wat mijn toekomstplannen zijn. Ik, op mijn beurt, geef toe er een lastig weekend op te hebben zitten: geplaagd door een overvloed aan gemis. Ze geeft toe dat er ook in Toulouse een tijd van aanpassing is aangebroken. Mijn naam wordt op onbewaakte momenten nog uitgesproken, mijn achtergelaten kussen is getransformeerd tot een waardevol bezit. Ook ik word gemist.

Toch wordt mij een mooie toekomst in België gegund. Er wordt enthousiast geluisterd naar mijn verhalen, mijn plannen, mijn ambities. Ogenblikkelijk verschijnt een glimlach op m'n gezicht. Verdriet wordt ingeruild voor nieuwe moed, spijt voor wat voorbij is wordt ingeruild voor dankbaarheid voor geweldige kansen: elke dag mogen doen wat je graag doet. Vrij, jong  en stap voor stap richting nieuwe horizonten.

Haar ervaring als mede-Erasmusser helpt mij er bovenop. Petite luistert. Het gesprek wordt afgesloten met de iconische woorden "ça va aller. Tu t'en sors. Bonne nuit, bisous." En ik weet 't plots zeker. Ze heeft gelijk: "ça va aller."

Time flies like an arrow

1 week. 1 enkele week ben ik opnieuw in het Belgenland. Toulouse zweeft nog elke minuut door m'n gedachten en mijn hart blijft nog een hele tijd Frans gekleurd. Een alles verorberende kracht neemt het gedurende deze periode van me over: de tijd. Ik moet verder. Ik moet doorgaan.

Mijn handen pakken de zakken die ik net heb uitgeladen na een geweldig avontuur opnieuw in. Alles wordt opnieuw verzameld want er is iets nieuws dat op me wacht. Mijn hart hinkt bij dat alles even achterop.

Ik ben ongelofelijk nieuwsgierig en zou het voor geen geld ter wereld anders willen: ambitie viert hoogtij, dromen worden realiteit, ervaring laat vroegere standpunten in het niets verdwijnen.

En dat hart? Dat stop ik nu voorlopig maar even in een veilig kistje: omringd door honderden foto's en duizenden warme herinneringen tot het opnieuw klaar is voor het volgende avontuur.

Post-Erasmusblues

Post-Erasmusblues: het is een term die perfect uitdrukt waarmee elke Erasmusser te kampen heeft na terugkeer. Ook ik krijg er mee af te rekenen. Post-Erasmusblues is af en toe een steek in je hart voelen wanneer die flashback van het afscheid weer opduikt. Post-Erasmusblues is het herbeleven van de mix van gevoelens die zich in de laatste omhelzing bevond: de angst om elkaar kwijt te spelen, het verdriet om te moeten vertrekken en tegelijk een enorme portie vriendschap in een laatste poging om nog één keer duidelijk te maken hoeveel je voor elkaar betekend hebt.

 Post-Erasmusblues is de franse afspeellijst onnoemelijk veel keren op "repeat" zetten, is het onbewust meezingen op één van de vele wandelingen. Post-Erasmusblues is af en toe een franse vertaling door je hoofd laten flitsen of het missen van de "il est con" van je huisgenoot. Post-Erasmusblues is het terugdenken aan die schitterende zetelavonden, waar niets gezegd werd en er toch conversaties werden gevoerd. Post-Erasmusblues is het vastklampen aan herinneringen: armbandjes, foto's of mooie anekdotes, is het liever spelen op de gebroken gitaar dan op de nieuwe, is het onbewust glimlachen naar diezelfde gitaar iedere keer je er passeert.

 Post-Erasmusblues is de glimlach die verschijnt wanneer de naam van één van hen op m'n gsm scherm opduikt  of wanneer er, ondanks de afstand, toch nog de nood is elkaar een "Bonne nuit" toe te wensen. Post-Erasmusblues is het herkennen van de geur van het wasproduct wanneer je je 's avonds in je franse dekentje wentelt. Post-Erasmusblues is het opnieuw horen weerklinken van de liefdevolle "petite" of "poupette".

Post-Erasmusblues is af en toe een herkenbaar moment hebben waardoor je weet: "Ja hoor, dit is mijn stad. Dit ken ik." Post-Erasmusblues is enthousiast zijn wanneer er plannen worden gemaakt om vrienden terug te zien en enorm dankbaar zijn voor begrip voor de aanpassing die je even moet doormaken. 

Post-Erasmusblues is dubbel. Post-Erasmusblues is weten dat je niet altijd het meest aangename gezelschap bent, is het uitvechten van ontelbare kleine battles om opnieuw aan te passen, is af en toe een traantje laten omdat het voorbij is, om daarna weer met volle moed verder te gaan.

Au revoir, Toulouse

Mes chères français,

Mes ami(e)s,

Mes colocs: Aurélie, Thomas, Lola

Pour la première fois, je m’adresse spécifiquement à vous. Vous, qui ont contribué à l’expérience  fantastique que j’ai pu vivre à Toulouse.

Il y a cinq mois, j’arrivais à Toulouse. J’étais impatiente pour commencer à l’aventure qui m’attendait. Cependant, j’avoue que j’avais peur : peur de l’inconnu. J’avais peur du fait de devoir recommencer dans un pays qui n’était pas le mien. J’avais dû quitter ma vie de tous les jours, ma famille et mes amis. Jamais, j’avais pu rêver que mon séjour dans la ville rose me changerait tant la vie: vous m’avez donné la possibilité d’évoluer

vers la personne que j’ai toujours voulu devenir. Certaines de mes faiblesses sont devenues mes points forts.

A Toulouse, j’ai dû faire face à un certain nombre de difficultés: suivre des cours dans une langue qui n’était pas ma langue maternelle, faire des examens, mais surtout j’ai dû apprendre de faire ma propre vie. J’ai eu la chance de pouvoir faire tout ça entouré par  des amis fantastiques qui m’ont entouré avec tant de confiance, d’amitié et d’amour. Les toulousains m’ont, de suite, volé le coeur.  Les voyages et les petits moments de bonheur, chacun d’eux ont fait que j’ai connu le vrai bonheur pendant cinq mois. Moi, à mon tour, je vous ai donné cœur et âme.

En partant de Toulouse, j’ai pleuré : un de mes plus grands rêves avait fini. Dès maintenant, mon séjour en France fait partie du passé. Il me reste que des souvenirs, des anecdotes et de temps en temps un sourire bienheureux.

Aujourd’hui, il me reste qu’une seule chose: vous remercier de tout mon coeur. Merci pour l’amitié, merci pour l’accueil chaleureux, merci pour les souvenirs inoubliables, Bref : merci pour l’expérience. C’est la vie de partir, de continuer et de vivre de nouvelles aventures qui attendent cette jeune fille de 20 ans. Vous allez me manquer. Toulouse va me manquer. Cependant, je vous promets que chacun de vous restera, pour toujours, près de mon coeur.

Enorme bisous,

 Eline

 

La vie continue

Langzaam tikken ze weg: de laatste momenten van mijn verblijf in Toulouse. De pastis is geproefd, de herinneringen zijn gemaakt. Ik verlaat heel binnenkort het Franse taalgebied. In hoofd en hart is tweespalt koning: een gemiddelde portie verdriet gemengd met nieuwsgierigheid naar de toekomst. 

Alsof het toeval er mee gemoeid is, bots ik op een foto van mezelf als 9-jarig meisje: onwennig met een veel te grote gitaar in de hand. Ik herken de blik uit lang vervlogen tijden: verlegen, twijfelachtig, onzeker en zo ongelofelijk groen. Exact 11 jaar later werd dezelfde foto opnieuw genomen: de onzekerheid is verdwenen en de timide blik heeft plaats gemaakt voor een diepgeworteld vertrouwen. Vertrouwen in de toekomst, vertrouwen in wie ik ben geworden. 

Toulouse achterlaten valt me niet altijd even makkelijk, maar dan besef ik: als ik al die hindernissen, de ene al groter dan de andere, als 9-jarige pruts kon overwinnen dan lukt dit ook wel. Mijn eerste voorstelling op Frans grondgebied flitst vervolgens door mijn hoofd: rode wangen van de stress, een hart dat zich, eens te meer, liet opmerken en een twijfelachtige: "euh...Enchantée, Eline... Je suis belge."

Ik geniet nog tot in de vroege uurtjes van de laatste zaterdagavond, sluit mijn huisgenoten met alle vriendschap en liefde die ik heb, nog één maal in mijn armen en bouw dan verder. Verder aan de weg die me nog te wachten staat. En die voorstelling? Die gebeurt tegenwoordig doormiddel van een hartelijke glimlach, een zelfzekere handdruk en een meer dan ooit trotse "Ravie de vous rencontrer! Mon nom? Eline.".

Welkom terug!

Na twee weken omringd door familie volop vertellend over al mijn avonturen, kom ik opnieuw aan in Toulouse. Bij het nemen van de bus vanop de luchthaven gaat mijn hart een tikkeltje sneller slaan. Ik ben er weer: Gare Matabiau, canal de Brienne en uiteindelijk boulevard Lascrosses. Ik trek de deur van mijn vertrouwde kamertje weer open. Onmiddellijk installeert er zich een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Mijn blik rust op mijn bureau. Daar ligt hij te blinken: mijn gitaar. Wanneer ik dichterbij kom, wacht mij een aangename verrassing. Daar ligt hij: door mijn huisgenoten versierd met één van de foto's waar ik een enorme waarde aan hecht en de meest hartveroverende, meest oprechte boodschappen. Ik slik en moet tegelijk lachen: kleine anekdotes duiken onmiddellijk in mijn gedachten op. Compleet onverwacht, maar zonder enige twijfel één van de mooiste kerstcadeaus die ik kon krijgen.

En plots hoor ik het geluid: de voordeur gaat open. "Coucou ma petite! T'es où?!". Aurélie verschijnt in de deuropening. Er weerklinkt in koor een vrolijke "Bonne année!!" waarna een hartelijke begroeting volgt. Ik ben doodop. De avond wordt heel eenvoudig ingevuld: een  film, een deken en kaarslicht. Geen van beiden zijn we een spraakwaterval, veel woorden worden er dan ook niet uitgewisseld. Toch worden er conversaties gevoerd: een kussen dat dichter wordt gelegd. Een simpele glimlach of het meezingen met de film om vervolgens uit te barsten in een lachbui:

Elle court

Elle court, la maladie d'amour.

Dans le coeur des enfants de 7 à 70 ans.

Hoewel ik omval van de slaap, ga ik dan ook met plezier in op de vraag om nog even te blijven liggen.

Zaterdagochtend valt Thomas op zijn beurt het appartement binnen. Ook zijn vakantie zit erop. Ook hij wordt even hartelijk begroet. Iedereen is opnieuw verenigd. Er klinkt een luide: GROEPSKNUFFEL! 

Et la petite? La petite est complètement, parfaitement, indécemment heureuse.