Klaar om de trein richting thuis te nemen na alweer een week op kot. Het is ondertussen al een vast ritueel geworden. Opruimen, afsluiten en de trein op springen.
Deze keer is het echter anders. De machinist is niet langer een onbekende. Dit keer neemt mijn beste vriend plaats op de bestuurdersstoel. Familie is verzameld en ook ik mocht er deel van uit maken: zijn gloriemoment.
In eerste instantie voelt het wat vreemd: zie 'm daar nu zitten... Trots en blij dat hij mag doen wat hij al zo lang wil doen. Eindelijk doen wat hij graag doet. Enthousiast als een klein kind dat er tijd voor hem gemaakt wordt en dat hij mag tonen wat hij kan.
Helemaal vertederd en enorm (ja echt énorm!) trots mag ik toekijken hoe hij de knopjes naar zijn hand zet en elke passagier veilig en wel op bestemming af levert.
Station Brugge-Sint-Pieters komt al snel in zicht. Ik neem afscheid en blijf nog even kijken op het perron hoe die grote, ijzeren constructie moeiteloos zijn bevelen volgt. Er weerklinkt een indrukwekkende 'tuut' en langzaamaan trekt de trein zich opgang om de reis verder te zetten. Ik glimlach onbewust en denk: verdorie, je moet het toch maar doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten