In een vingerknip is het voorbij. Het weerzien van al die mensen die 3 weken lang dag in, dag uit aan mijn zijde hebben gestaan en waarmee ik onvergetelijke avonturen heb beleefd. De Mexico-reünie. Zomer werd ingeruild voor herfst en topjes voor iets warmere jassen. Exact 3 maanden zijn intussen voorbij gevlogen en iedereen heeft z'n dagelijkse leven weer hervat.
Mijn hoofd draait op volle toeren. Flashbacks zijn schering en inslag. Ik betrap mezelf op het feit dat er nog geen dag voorbij is gegaan zonder dat ik heb terug gedacht aan zomer 2014. Het geweven bandje rond mijn arm heeft al weer en wind moeten doorstaan, maar het hangt er nog. Voorlopig blijft het er hangen. Net zoals het sterretje waar ik ondertussen enorm veel waarde aan hecht.
Ik was er altijd van overtuigd (uit veiligheid wellicht) dat zo'n contacten na verloop van tijd verwateren. De realiteit is dit keer, gelukkig, anders.
De gedachte: "verdorie, ik heb jullie gemist..." komt regelmatig piepen. Het afscheid valt me dan ook zwaar en doet zelfs een beetje pijn. Ik gebruik de autorit (alleen, in het donker: weer zo'n mijlpaal die ik onrechtstreeks aan hen heb te danken!) om het allemaal te overdenken, te verwerken. Elk woord passeert door m'n hoofd. Het besluit luidt: ik moest maar eens blij zijn met wat het is geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten