Donderdag: mijn lessenrooster is leeg. Tijd dus om de klusjes te verrichten die gepaard gaan met het op kot zitten: lampen vervangen, boodschappen doen en poetsen.
Ik beslis nog even langs de bankautomaat te passeren en laat m'n fiets even buiten staan met de gedachte: 2 minuten...
Bij het buitenkomen sneuvelt voor mijn ogen m'n fietsketting. Als leek in alles wat met mechaniek te maken heeft, ben ik even uit het lood geslagen. En nu...?
Bij het buitenkomen sneuvelt voor mijn ogen m'n fietsketting. Als leek in alles wat met mechaniek te maken heeft, ben ik even uit het lood geslagen. En nu...?
Er zit niets anders op dan een poging te doen alles weer inorde te krijgen. Mijn vingers zien helemaal zwart van de kettingsmeer en het wil me maar niet lukken…
Tot Benoit binnenkomt en ik hoopvol in zijn richting kijk. Helaas krijg ik de mededeling: "Vraag straks eens aan een "echte" man (zijn woorden, echt!) om je te helpen."
Bij het horen van die woorden komt mijn geëmancipeerd kantje bovendrijven: een man nodig. Ik? Daarvoor? Dat zie je van hier. Ik geef toe: het klinkt nogal belachelijk. Ik wil de hele wereld zien, studeer, maar een ketting herbevestigen zou onmogelijk zijn?
Plots lukt het wel. Het heeft me zowat een half uur gekost (waarin ik echt wel nuttiger dingen had kunnen doen) en heeft een hele boel gevloek tot gevolg gehad, maar toch. Weer een stapje dichter bij het tot de verbeelding sprekende: "groot worden". :-)
Dit blogbericht heeft me echt geraakt.
BeantwoordenVerwijderenHet is ongelofelijk hoe tijdens een ogenschijnlijk doodnormale dag plotseling de routine wordt doorbroken door een moment van zelfontplooïng.
Opeens besef je je eigen tekortkomingen, en besluit je dat je je niet langer door hen wilt laten beperken. Het is misschien een kleine stap voor de mensheid, maar een grote stap voor Eline! De zwarte smeersporen op je handen bewijzen de weg die je hebt afgelegd. Hij was misschien niet altijd even gemakkelijk, er waren wat hindernissen onderweg die je even halt lieten houden, maar uiteindelijk ben je er zonder veel kleerscheuren geraakt. Een échte vrouw heeft geen man nodig om haar op deze weg te dragen! Wat me ook intrigeerde was dat je kotgenoot zichzelf geen echte man noemde. Doordat de maatschappij verwacht van mannen dat ze zonder meer verstand hebben van dit soort zaken, beschouwde hij zichzelf al een tekortkoming. De maatschappij zorgt ervoor dat mannen die niet kunnen omgaan met mechanica zich minderwaardig voelen, wat dieptreurig is. Ik hoop dat mijn kinderen zullen kunnen opgroeien in een samenleving waarin mannen hier niet op worden beoordeeld en vrouwen aangespoord worden om niet op hun prins te wachten, maar zelf de held in hun verhaal te zijn.
Mijn oprechte excuses voor het late antwoord Ellen! Ik was deze reactie helemaal uit het oog verloren en lees deze mooie woorden dan ook nu pas. Ik ben heel blij dat door het neerschrijven van alledaagse rituelen mensen worden aangezet om zelf na te denken, vooruit te gaan. Om eerlijk te zijn laat jouw reactie mij dan ook niet onberoerd en voel ik mij zeer vereerd zoiets te mogen lezen! Bedankt!
Verwijderen