Plots valt het me op. 3 mensen in 1 wagon van een trein en een overvloed aan lege zetels. Resultaat: ze gaan geschrankt zitten. Alles om te vermijden te dicht bij die vreemde te hoeven zitten. Natuur van de mens? Nood aan een comfort zone?
Ik geef toe: ik maak me er ook schuldig aan. Het is immers veiliger op een afstandje plaats te nemen. Geen risico op gênante momenten van oogcontact. Geen risico op een "betrapt" gevoel wanneer je toevallig wordt gespot net op het moment dat je onbeschaamd in de richting van je medepassagier gluurt (en dan het liefst nog via de reflectie van het raam). Want, zeg nu zelf: vragen we ons niet allemaal af waar hij/zij heen reist? Wat hun doel is? De ander fascineert ons, toch bouwen we allemaal een veiligheid in.
Ik merk dat er een tegenstrijdig gevoel in mij woedt. Enerzijds vind ik het grappig, zo niet belachelijk, klinken. Anderzijds denk ik: "Verdorie, ik doe net hetzelfde." Enerzijds is er die nieuwsgierigheid, anderzijds die: "Och, laat mij maar gewoon in gedachten verzinken."
Ik neem me toch voor om volgende keer naast een toevallig slachtoffer plaats te nemen en los door de veiligheid te breken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten