15 jaar was ik. En ik had het plan opgevat om, samen met mijn papa, de Mont-Blanc te bedwingen. Ergens tussen de rotsblokken, grindpaadjes en sneeuwvlokken leerde ik Tom kennen. Tom, oorspronkelijk Limburger, was 18 jaar ouder, had in Amerika gestudeerd en woonde en werkte er de helft van het jaar. Ik daarentegen, was nog middelbare school student en had nog een paar persoonlijke drempels te overwinnen.
3 jaar later kruisten onze wegen opnieuw. Ik was iets ouder, had de middelbare schoolbanken net achtergelaten en stond op het punt mijn hogere studies aan te vangen. Leuven leek toen nog heel ver weg. Tom speelde voor gids en maakte ons met plezier wegwijs in Amerika. Ik ben er 3 weken geweest en elke dag maakte verbazing zich van mij meester. Ik zag dingen die ik nooit eerder zag. Woorden schoten mij af en toe te kort.
Vandaag, opnieuw ongeveer 3 jaar later, duikt Tom opnieuw op. Dit keer niet om één of andere berg te beklimmen of om voor gids te spelen. Wel om mij een stapje dichter te brengen bij 'The American Dream'. Hij kijkt en geeft toe iemand anders te zien: zelfzekerder, sterker en vol ambitie. "Stel, alles kan. Wat wil je dan?" Ik weet in eerste instantie niet wat ik moet zeggen. Onzekerheid maakt zich heel even van mij meester: als alles kan... Wat wil ik dan? En dan, plots, is het er: de herkenbare drive. Wilskracht. En een enorme portie goesting in avontuur.
Ambitie neemt het over van gedachten en schotelt helder voor wat ik wil. Waarom ik het wil. Ik hoor mezelf zeggen: "Ik weet niet waar ik zal belanden. Ik weet niet hoe alles loopt. Maar ik weet wel dat, hoe het ook loopt, ik altijd een manier zal vinden om er het beste van te maken. Als ik iets wil, houdt niets of niemand mij tegen." Tom kijkt. Glimlacht. En zegt dan: 'die woorden waren exact wat ik nodig had. Je zult 't halen. Je gaat naar New-York. Het is gewoon een kwestie van tijd. Je hebt de capaciteiten en ik geloof erin.'
Die avond wordt mijn hoofd bewoond door één gedachte: "Verdorie. Did it again." Drempels verdwijnen in het niets. Uitdagingen worden voorgeschoteld en daarbij heb ik twee keuzes: of ik laat dit door mijn vingers glippen door een hart dat bijna uit mijn borstkas springt uit angst, of ik spring, ondanks alles. De "jump!" klinkt net iets luider. Plots zat ik er. Klaar om hier volledig voor te gaan. Klaar om af en toe stevig op mijn donder te krijgen. En toch: dit wil ik voor geen geld ter wereld ruilen.
Enthousiasme bewoont mijn hart en ziel. Alsof het toeval er mee gemoeid is, rusten mijn ogen op de bandjes rond mijn pols. Ze zijn dagdagelijks aanwezig en doorstaan weer en wind. Eén ervan kreeg ik van Aurélie toen ik vanuit Toulouse vertrok. Haar woorden weerklinken in mijn hoofd: "Dit is om je er aan te herinneren dat je altijd je dromen moet najagen. Je hebt ambitie. Ga ervoor. Altijd. Hoe moeilijk het soms ook lijkt." Ik glimlach.
Later op de dag laat ze van zich horen. Ik vertel honderduit en vol vuur. Toch geef ik toe niet 100% zeker te weten of dit me zal lukken. Het antwoord is simpel en tegelijk exact waar ik nood aan had. "Als iemand dit kan, ben jij het. Voor alles is een eerste keer. Go." Een rotsvast vertrouwen in mijn kunnen. En ik? Ik ben dankbaar. Dankbaar voor vertrouwen. Dankbaar voor kansen en uitdagingen. Hoe dit ook loopt, ik groei. En dat is exact de reden waarom de drive er is. Leren. Groeien. En vooruit gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten