De dag heeft me uitgeput. De blokperiode nadert en het tempo gaat omhoog: papers waar ik maanden aan gewerkt heb, moeten worden ingediend, vakken moeten worden bijgehouden en de laatste presentaties moeten worden afgewerkt. Dat laatste vind ik moordend. Vergis je niet, ik heb ondertussen de nodige zelfzekerheid opgebouwd om een publiek vlot te woord te staan. Ik ken in de meeste gevallen mijn toegewezen onderwerpen en ik beschik over de nodige taalvaardigheid en met het nodige aantal keer "succes" of "merde" weet ik dat dit me lukt. Uiterlijk merkt niemand iets op. Ik kom zeker over. Innerlijk echter, voer ik een strijd die al mijn energie opeist: mijn hart klopt 10 keer per minuut sneller. Ik moet bewust mijn voeten op de grond plaatsen om vast op de grond te staan en mijn handen geven uitdrukking aan de stress die ik moet zien te overwinnen. De presentatie loopt goed. Na afloop ben ik op. Ik ben leeg.
Het enige wat dan helpt? Mezelf kennen en de drive on-hold zetten. De deur sluiten en even bijkomen. En dan is hij er: de gitaar.Tijd kwam ik de voorbije maanden te kort, dus ligt hij al een aantal maanden ergens diep onder mijn bed verstopt. Ik speel niet langer dagelijks. Andere prioriteiten eisen mijn aandacht op. En toch, voor geen geld ter wereld wil ik ze missen. Ik duik onder mijn bed en vis ze op. Bij de eerste aanslag van de snaren denk ik iedere keer opnieuw: mooi, zo mooi.
Vanop mijn bed zie ik door het raam hoe de zon ondergaat. Een jongen van een jaar of 7 doet zijn uiterste best om z'n papa bij het basketballen bij te houden. Mensen keren huiswaarts na een drukke werkdag. En ondertussen trilt de klankkast tegen mijn borst. Mijn hoofd komt, ondanks de enorme takenlijst, voor een halfuur tot stilstand. Mijn handen spelen de eenvoudigste deuntjes en mijn ademhaling komt tot rust. Ik speel ondertussen 11 jaar. Ik ben geen grote gitaarvirtuoos, speel verre van regelmatig. En toch. Ik heb ondertussen 2 exemplaren verzameld. Ze herinneren aan mijn levensloop. De ene is nog onbeschreven en heeft zich nog niet naar mijn handen geplooid. Het instrument is klaar om zijn eigen verhaal te schrijven. De andere, daarentegen, draagt een overvloed aan herinneringen: jong en onervaren had ik alle moeite van de wereld om de juiste noten aan te slaan. Motoriek die niet helemaal goed zat, leerde me om niet op te geven. De mooiste getuigenissen sieren de klankkast en herinneren aan een intense periode, die tot op vandaag, mijn hart bewoont. Toulouse. Telkens bij het herlezen valt mij één iets op: ik werd er graag gezien. Ik werd er echt graag gezien.
Gitaar spelen deed ik graag, want gitaarspel vond en vind ik wonderlijk. Mijn handen, die deze morgen nog onophoudelijk trilden, bewegen behendig over de gitaarnek en toveren als bij wonder muziek te voorschijn. Diezelfde muziek kalmeert in hectische tijden en geeft me moed wanneer die het hardst nodig is. Spelen is rust zijn intrede laten doen en is alle gevoel in één muziekstuk stoppen. Spelen is verstand op nul. Spelen is terugdenken. Herinneren. Aan de kleine Eline. Aan Toulouse en aan vriendschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten