20 seconds of insane courage

Every summer tells a story: zomer 2014 was de zomer waarin ik mezelf overtrof en richting Mexico trok. Met een rugzak vol verwachtingen en jeugdige enthousiasme trok ik de wijde wereld in. Mijn hart klopte meermaals in m'n keel. Ik moest af en toe een krop wegslikken, maar mijn grenzen verdwenen langzaamaan. Ik groeide, leerde en genoot. Ik werd 20, de tijd tikte verder en ik kreeg kansen, dromen en uitdagingen voorgeschoteld. Al snel klopte zomer 2015 aan de deur: die stond volledig in het teken van mijn grote droom. Toulouse. Ik ging er wonen. Ik trok opnieuw de wereld in: benieuwd, klaar voor wat komen zou. Met knikkende knieën baande ik me een weg doorheen de Franse bureaucratie (believe me, erger kan het echt niet worden: het CAF bewoont tot op vandaag een aantal van mijn administratieve nachtmerries. ;-) ) en maakte kennis met mijn toekomstige huisgenoten. Nooit had ik had kunnen dromen dat ze zo'n belangrijke plaats in zouden nemen in mijn leven. Thomas gaf me optimisme. Lola gaf me huiselijkheid op zo'n 900 km van mijn bakermat. En Aurélie? Aurélie gaf me kracht: kracht om vooruit te gaan en voluit ambities na te streven. Zomer 2015 zou evenzeer mijn hele leven tekenen: ik wist nu eens te meer wat ik kon. Ik wist waartoe ik in staat was.

Mijn hart klopt met ongeduld. Mijn hart klopt met een ongelofelijk trappelend ongeduld voor wat zomer 2016 voor mij in petto heeft: ik wilde werken op de luchthaven om er mijn talen te onderhouden en de reissfeer op te snuiven. Ik deed mijn eerste sollicitatiegesprek, maar werd niet aanvaard. En toch: 2 maanden later is mijn contract ondertekend. Doorzetting en wilskracht overwonnen en mijn doel is bereikt: ik bewees mijn kunnen. Oostende wordt gedurende een maand mijn thuisbasis. Maar vooreerst keer ik terug, terug naar hen. Terug naar Toulouse: om te genieten en om herinneringen op te halen.

En wat volgt? Dat zien we dan wel weer: wacht een nieuwe unieke ervaring? Wordt het een andere reis? Mijn toekomst ligt open en wat komt dat komt. Wat belangrijker is, voor het eerst in 21 jaar heb ik vertrouwen: ik spring en kom sowieso op mijn pootjes terecht. Ik weet: ik kan. Ik wil. Ik ga. Wat ook komt: ik geniet met volle teugen. En terwijl 'un monde sans danger' door de boxen schalt, installeert er zich een glimlach die meer dan 100 woorden spreekt. 

la vie continue

Ik heb er 5 maanden gewoond. Ik heb er 5 maanden van elke seconde genoten. Voor ik er mijn intrede deed, woonde zij er al een jaar. Ze stelde me gerust en gaf me moed wanneer ik, in een land dat niet het mijne was, mijn weg moest zoeken.

Het leven op Boulevard Lacrosses 11 gaat onverbiddelijk verder: ik ben er op 16 januari vertrokken om mijn leven in het belgenland verder te zetten. Zij vertrekt er exact 3 maanden later, op 16 april. Klaar voor nieuwe avonturen, klaar voor een nieuw hoofdstuk. Aurélie laat het leven en colocation achter en gaat alleen verder. Thomas volgt binnen een 3-tal weken in haar voetsporen en verlaat Frankrijk.

L'appart is vanaf dan geschiedenis. Herinneringen vormen de hartslag van mijn geliefde Franse thuisfront. De anekdotes blijven verder leven in de harten van de 3 oorspronkelijke bewoners: in België, in Toulouse en in Tahiti. En net als ik toen, zo weet ik, heeft ze het daar best moeilijk mee.

Ik ben er niet. Lichamelijk ben ik niet aanwezig. En toch: de woorden die me via de digitale weg tegemoet komen, spreken boekdelen. Ik ken de connotatie van de woorden die ze gebruikt, ik ken de reden van bepaalde daden. Er is spanning. Er is het onbekende. Ik weet. Ik snap. Ik begrijp.

En net als toen zij mij moed in sprak toen ik vocht om opnieuw m'n draai te vinden, geef ik haar dit keer mijn hart en ziel. Grappige misverstanden, geweldige anekdotes, allemaal passeren ze de revue. Ik glimlach, zelfs vanop 900 km afstand.

"Tu t'en sors, j'en suis sur. C'est la vie de continuer. C'est bien de recommencer de temps en temps. Fin juin, je rentre. Alors on recommence ensemble à faire de nouveaux souvenirs."

Niet alleen gaf ze me vertrouwen toen ik een eigen leven moest opbouwen, ook gaf ze me het vertrouwen dat hechte vriendschap zelfs een afstand van honderden kilometers overwint.

En ik? Ik had nog maar één wens alvorens in een diepe slaap te vallen: dat "l'appart" nog veel mensen gelukkig mag maken.

Eline aime

Eline aime:

- zondagavonden. Thuis of in Toulouse. Omringd door familie, en kaarslicht.

- wandelingen met Manoe waarop mijn hart huppelt, springt en zingt van puur contentement. Dan ligt het "je m'enfou-gehalte" vaak net iets hoger en transformeer ik in een vrolijke wandelaar die met het grootste plezier de straten vult met enthousiast gezang (en oh ja, zelfs ik denk dan: eigenlijk klinkt dat nog zo slecht niet!)

- Hartjesemoticons. Of zoentjes. Alles wat dan ook maar toestaat om vannachter je digitale schermpje weer te geven hoe veel je om je gesprekspartner geeft.❤️󾌬

- Een glimlach van vreemden als jouw blik toevallig die van hen kruist.

- De blik in de ogen wanneer je iemand verrast. Het blijft onbetaalbaar.

- Sprankelende ogen.

- Graag zien. En daar zonder schrik voor veroordeling voor uitkomen: bij vrienden, bij familie. Hartjes for the win! ❤️❤️❤️

- Knuffels. En dan heb ik het niet over de voorzichtige variant, maar over diegene waarbij hart en ziel heel even verenigd zijn. Vastnemen, en niet willen loslaten. Weten, voelen, merken: dicht, ik wil dicht. Om dan net wanneer je loslaat, nog eens teruggetrokken te worden.

- Het allesomvattende begrip "mama".

- Muziek waarvan de tranen in mijn ogen springen. Het liefst nog geproduceerd door de, af en toe veel te onzekere, handen van mijn eigenste mama.

- De geborgenheid die in de woorden "bonne nuit" schuilt. Gevolgd door het liefdevolle "Bisous".

-De blik waaruit je duidelijk kunt opmaken dat je elkaar begrijpt.

- Stilte tussen 2 mensen om dan toch te weten dat je zo sterk met elkaar bent verbonden.

- De zon. Wat er ook gebeurt, zon maakt alles beter.

- De "Oh en daar hou ik ook van!" wanneer ik dit schrijf.

 

Eline aime pas:

- Het natte douchegordijn tegen mijn bil gekleefd krijgen.

- Mijn, een seconde eerder, nog warme voeten die bij het opstaan de koude vloer aanraken.

- Natte sokken krijgen door door mijn eigen verstrooidheid op de natte vloer te lopen.

- Krakende knieën. Gevolgd door een luide "Aauw!"

-Sporten, en daarna beloond worden met een flinke portie blaren.

- Wachten op antwoord van een sms, een bericht of een vraag en het ongemakkelijke gevoel dat zich onmiddellijk installeert.

- Mijn eigen lichaam voelen tegenspartelen wanneer mijn hoofd een drempel wil overwinnen. De grond die onder m'n voeten wegzakt en mijn hoofd die in de tegenaanval gaat: "Gaan. Nu."

- Het compleet lege gevoel wanneer ik de voorgaande drempel heb overwonnen.

- Onwetendheid.

- Kwaad worden. En een seconde later beseffen: dom, dom, dom!

- Afscheid. Ik haat het. Ik kan het, hoe hard ik er ook m'n best voor doe, niet. Trillende lip, tranende oogjes: check!

- Zure opmerkingen over de domste dingen eerst.

En dat het lijstje van de dingen waar ik wel van hou nog steeds langer is. Alles komt dus wel nog goed.

Toulouse: part 2

Elke dag krijg ik wel een berichtje van op het Franse thuisfront. Vandaag is het anders. Vandaag is het anders, want we hebben afgesproken om te bellen. Ze hebben immers genoeg van emotieloze berichten en verkiezen dit keer mijn stem te horen. Bovendien heb ik belangrijk nieuws. De beltoon weerklinkt: zenuwen gieren door mijn lijf. Ik had, tot voor kort, immers een hekel aan bellen. Het is me bij de meeste mensen te dicht. Kan ik het nog? Kan ik nog vlotjes een gesprek voeren in het Frans? Zal ik ze begrijpen? Zal ik ze verstaan?

 Plots verschijnen ze opnieuw op m'n gsm-scherm. Thomas, Lola en Aurélie. Ik heb ze 3 maanden niet gezien. Ik heb hun stem 3 maanden niet gehoord. En toch: algauw doet herkenbaarheid zijn intrede. Ik herken het appartement. Ik herken hun kleine kantjes. Thomas ligt languit in de zetel en heeft mijn achtergebleven kussen stevig in de hand geklemd. Aurélie geeft me een snelle update. Lola wordt verrast door mijn aanblik op het telefoonscherm. Haar blik is onbeschrijfelijk.  Vrolijkheid en ontroering regeren. De adrenaline raast door mijn lijf. Mijn hart is door en door gelukkig en voelt opnieuw compleet.

Ik ben boodschapper van ongelofelijk goed nieuws. Ik keer terug. Ik keer opnieuw naar hen terug. Een einde aan gemis, het begin van een ongelofelijke week. En dat ik zelden zo gelukkig de telefoon inhaakte. Ik spring, ik huppel. Ik was zelden zo blij. Ik kom eraan. Ik kom er, na 5 maanden, opnieuw aan. En dat ik amper kan wachten tot eind juni... ❤