Factor 25

Studeren in Leuven heeft tot gevolg dat ik elke week zo'n 3 uur op de trein spendeer. Meestal neem ik dan een boek ter hand of vormt één of andere recente hit mijn metgezel voor de wekelijkse rit. Dat is deze morgen niet anders: ik ben mijn hart verloren aan "factor 25". Kort samengevat gaat het als volgt: jonge twintiger trekt de wijde wereld op zoek naar zichzelf, op zoek naar een manier te ontsnappen aan de, af en toe loodzware, druk van de maatschappij. Een twintiger moet veerkrachtig zijn, moet zich vol overgave aan zijn of haar studies of job wijden, moet een uitgebreide vriendenkring opbouwen, moet af en toe een stevig feest bouwen, sporten en moet bovendien ook ergens nog een geschikt lief opsnorren. En bij dat alles wordt dan ook nog eens verwacht dat het binnen een rationeel kader gebeurt: voeten op de grond. Doorgaan. Meeleven, maar vooral niet te emotioneel worden.

De sleutelmomenten in mijn leven werden tot nu toe grotendeels ingevuld door reizen. Er was Mexico. Er was Toulouse. Er is één iets wat ik je kan verzekeren: bij aanvang bonsde mijn hart  telkens praktisch uit mijn lijf. De moed stond in mijn schoenen en tranen welden regelmatig op. Ik ben geen superheld. Ik ben geen held. Ik ben allesbehalve rationeel: emotionele spons komt veel dichter in de buurt. Onbekende situaties doen de grond onder mijn voeten wegzakken en ik verlies mezelf regelmatig. Toch is af en toe vertrekken, opnieuw beginnen voor mij meer dan ooit noodzakelijk: voelen dat ik leef. Mijn hart voelen pompen. Soms van angst voor het onbekende. Soms om uit alle macht te proberen niet overmand te worden door onzekerheid. "Ik haat dit! Ik kan dit niet!". Maar evenveel uit oprecht geluk: het besef dat mijn complete overgave in Toulouse niet zonder gevolgen is gebleven. De klik is er, de klik blijft er. Het besef dat het me eens te meer gelukt is: "verdorie, je staat er toch maar weer."

Mijn keuzes heb ik nooit van anderen laten afhangen. Dat heeft tot gevolg dat ik het nu voor even in m'n eentje moet klaren. Zoeken, vragen, af en toe dik verloren lopen en dan uitgeput op bed ploffen omdat datzelfde hart in overdrive gaat. Ik los met veel plezier de verwachtingen der maatschappij in. Als deze twintiger af en toe maar een eigenste "on-hold-moment" mag hebben.
"Op vakantie gaan is ontspannen, genieten en rusten, op welke manier dan ook. Reizen is je grenzen verleggen. Jezelf tegenkomen en soms gewoon ook wel hard werken."

 Laat mij af en toe maar eens lelijk op m'n donder krijgen, laat mij af en toe maar eens overmand worden door eenzaamheid, laat mij af en toe maar eens dik vloeken op mijn eigenwijze zelf. Uiteindelijk vind ik altijd een manier. En dat? Dat is zelfs voor een emotionele spons een ware kunst.

De vrouw tegenover me kijkt geïnteresseerd naar het boek dat mij regelmatig, zelfs in een bomvolle trein, doet glimlachen. Ze heeft geen flauw idee van wat er in mijn hoofd omgaat.

één maand na vertrek

 7 januari 2016. Ter hoogte van boulevard Lascrosses te Toulouse, loopt de stress hoog op: mijn allereerste examen komt eraan en ik sterf zowat van de zenuwen. Mijn huisgenoot merkt de moeilijkheden feilloos op en slaat de cocon die ik om me heen heb opgetrokken aan diggelen. "Weet je wat jij nodig hebt? Dansen!". Hij zet de radio aan en haalt zijn  gekste bewegingen uit de kast: stress verdwijnt in het niets. En ik? Ik was nog nooit zo gelukkig op weg naar een examen. 

Exact een maand geleden trok ik er de deur achter me dicht: met de nodige traantjes en het nodige verdriet. Ik wist niet wat zou komen. Ik wist niet of dit stand zou houden. Ik wist niet of die 900 km een onoverkomelijke barrière zou worden.

Een maand later en ze passeren nog dagelijks door mijn gedachten. Eén maand later en ik krijg wekelijks een grondige update vanop het Franse thuisfront. Eén maand later, maar Toulouse blijft Toulouse: niet te vatten, onvergetelijk en bovenal geweldig.

Ieder gaat zijn eigen weg: zij in Toulouse,  ik in Leuven. Ik geniet met volle teugen van het studentleven. Ik ben er weer. Ik word opnieuw omringd door de vrienden die ik zo lang heb moeten missen. Ze zijn dichterbij dan ooit: buikpijn van het lachen is dan ook schering en inslag. En wanneer mijn ogen die van hen kruisen dan denk ik: "Amper 20, maar meer dan ooit en top de ma vie."

new adventures

En dan is het moment aangebroken: ik trek naar Leuven. Ik begin opnieuw. Ik moet me opnieuw introduceren: aangenaam, Eline. Ik moet opnieuw de ondertussen bekende drempels overwinnen. Ik herken de symptomen: mijn hart klopt in m'n keel en ik moet net iets vaker slikken. Hoofd moet het opnieuw van hart zien winnen. Het excuus "Als je Toulouse kunt, kun je dit ook." wordt meermaals opgediept. Vergis je echter niet: dit is geen kwestie van onzekerheid. Ik weet  dat deze fase voorbijgaat. Ik weet ondertussen waar mijn sterke punten liggen, maar vooral waar ik moeilijk mee om kan. En helaas, de koudwatervrees die gepaard gaat met nieuwe situaties is daar één van: de moed die in m'n schoenen zakt, mijn hoofd dat de gekste scenario's bedenkt, mijn hart die net dat tikkeltje nadrukkelijker klopt. Waar het dan op aan komt? Een stevige dosis moed: schrik hebben en toch springen. Een berg zien staan en er toch overheen klimmen.

Een opgewekte "Hallo! Eline!" vervangt de ooit bedeesde "euhm, hallo... Eline". De schrik om op te vallen wordt omgebuigd naar een "Als ik dan toch moet opvallen, dan op mijn manier. Dan als Eline." Ik ben er nog niet helemaal: op het einde van de dag laat mijn lichaam voelen dat dit  enorm veel energie vraagt. Dit is niet vanzelfsprekend. Dit loopt niet van een leien dakje. Ik moet mezelf alweer overwinnen, toch slaag ik. En net daarin schuilt mijn overwinning. 

En ondertussen? Ondertussen geniet ik van hartelijke begroetingen door oude bekenden, verschuil ik me in de geborgen armen van vrienden en  glimlach ik dankbaar wanneer mijn gsm  een overvloed aan aanmoedigende boodschappen tot bij mij brengt, zelfs vanuit mijn geliefde Toulouse: "La chance frappe à toutes les portes, même la votre." Ik slik, verzamel al mijn moed en stap dan sterker dan ooit het nieuwe avontuur tegemoet. 

Lissabon

Eén week. Eén korte week. Eén week vriendschap. Eén week enthousiast vertellen over de voorbije avonturen: merken dat er, zelfs na een scheiding van 5 maanden, niets is veranderd. Ze doorzien alles:  mijn gemis wanneer Toulouse weer even aan de oppervlakte komt drijven. De oprechtheid wanneer ik voor de zoveelste keer besef hoeveel het geluk mij de laatste maanden verwend heeft. De blinkers in mijn ogen, de hartelijkheid van mijn lach. Ik ben 100% gelukkig. Dit was een  week buikpijn van het lachen, een week waarin we ons verdiepten  in de ander om daarbij tot verrassende conclusies te komen. Eén week waarin girlpower zegevierde.

Ik ben
voor de volle 100% mezelf geweest. Gelukkig, wanneer ik omringd was door vrienden die mij een rotsvast vertrouwen schenken, die mij de beste versie van mezelf laten zijn. Enthousiast, wanneer ik honderduit mocht vertellen over wat mijn hart de laatste maanden had beroerd. Vrolijk, spontaan en simpelweg tevreden. Maar op tijd en stond ook lichtjes geërgerd, wanneer niet alles loopt zoals gepland en ook ik gewoon nood heb aan een knuffel.

Intens, geweldig en dat 'k ze gewoon even heel hard nodig had. ❤️