zaterdag 31 oktober 2015

Thuis komen

En toen kwam ik thuis. Thuis in Toulouse, de stad die in amper twee maanden tijd mijn hart en ziel veroverd heeft. Ik wist, wanneer ik thuis zou komen van Parijs, dat er een ontmoeting met een nieuwe huurder op me wachtte: Thomas. Thomas nam de plaats in van Annabelle. Ik wist enkel een paar diverse feitjes: 23 jaar oud en Tahitiaan.

Toen ik, in opperste staat van geluk, de deur van mijn bekende appartement open trok, wachtte mij een zeer aangename verrassing. Thomas was ingetrokken en had het appartement aan een grondige reorganisatie onderworpen: nieuwe zetels, opgeruimde keuken tot zelfs kaarsjes in het salon toe.

Alsof het lot mij wilde laten voelen dat ik in Toulouse thuishoorde, werd ik verwelkomd alsof ik weken was weggeweest. Ik maakte kennis met de immer sympathieke Thomas (die bovendien al enige reiservaring had: het gespreksonderwerp was meteen gevonden) en vloog net niet rond de nek van Aurélie toen die opnieuw opdook. Ik had Toulouse gemist. Ik had mijn immer lieve huisgenoten gemist.

Lichtjes uitgeput van de kilometers stappen en de wirwar van emoties, viel ik later die avond genietend van de geborgenheid van thuis onder een dekentje in slaap geflankeerd door Thomas en Aurélie. Ik wist: hier hoor ik de resterende 2 maanden thuis.  Daar kan geen panorama tegenop. Ik mag hier dan pas een tweetal maanden wonen, mijn hart is veroverd. Het thuisgevoel dat mij hier gegeven wordt, is onvoorstelbaar.

~ Home is not a place. It's a feeling.~

woensdag 28 oktober 2015

~Parents are the reason why you are who you are.~

Ik vertrok voorbije donderdag nietsvermoedend op reis: vijf dagen Parijs met nieuwboren vrienden. Ik had geen idee dat dit iets zou worden wat mij opnieuw met beide voeten op de grond zou plaatsen: dankbaar voor de eeuwige en onvoorwaardelijke back-up van liefhebbende ouders. Dankbaar voor het onnoemelijke geluk te mogen beseffen dat er, wat er ook gebeurt, altijd iemand klaar staat. Dankbaar voor de opvoeding tot zelfstandige, sterke meid. 

Door een aantal gebeurtenissen heb ik moeten bewijzen wat ik in mijn mars had: de gsm van mijn reisgezel werd onder andere onder mijn ogen gestolen. Door een ijzersterk voorbeeld als kleine meid kon ik in mindere omstandigheden -oh ja, ik stond evenveel te trillen door de schok...- in tegenstelling tot mijn omgeving het hoofd koel houden, redeneren, logisch nadenken en vervolgens alles uit de kast halen om de plaatselijke politie in het Frans uit te leggen wat er precies gebeurd was. Proces verbaal invullen. Camerabeelden opvragen. Herinneren hoe de dief in kwestie eruit zag. 

Parijs was niet de ideale reis, maar ik heb wel enorm veel geleerd. Wanneer ik me even geen raad meer wist, kon ik terugvallen. Terugvallen op ouders die er, ongeacht het tijdstip, altijd zijn. 

Ik heb, zoals iedere puber, vaak gevloekt op hun aanpak. Er zijn dingen die ik niet goed kan, er zijn dingen die de rillingen over mijn rug doen lopen. Het stond hun vrij om voor het makkelijkste te kiezen en mijn angsten weg te nemen. In plaats daarvan, kreeg ik af en toe een spreekwoordelijke schop onder mijn kont met de bedoeling een sterk individu op de wereld te zetten. 

Een thuis bieden. Een onvoorwaardelijke steun bieden. Een kind alle mogelijke kansen geven om een droomleven op te bouwen, dromen te vervullen. Ik ben bevooroordeeld, maar vooral een ongelofelijke gelukzak om in een dergelijk milieu te mogen opgroeien. Ik ben gevoelig, maar tegelijk een vechter. Ik ben een zelfstandige twintiger, maar tegelijk nog iemand die nood heeft aan af en toe wat hulp. Ik heb mijn eigen ambities en een ijzersterke wil, maar stond nooit waar ik nu sta zonder hen. 

Sommigen zeggen: als ik later kinderen heb, pak ik het anders aan. Ik doe het beter. Ik? Ik zeg: als ik het ooit zo goed kan doen, dan mag je mij een gelukkig mens noemen. Mijn ouders zijn twee fantastische, onvervangbare mensen en dat? Dat wordt, naar mijn bescheiden mening, net iets te weinig gezegd.

kids, parents, and sneaky afbeelding


zondag 18 oktober 2015

Herfst in zuid-Frankrijk

Zondag. Na een druk weekend in Bordeaux kom ik thuis. Geen lessen, geen verwachtingen, geen verplichtingen, uitslapen. Het tempo gaat omlaag. Na de nodige dosis quality-time met mijn huisgenoot, beslis ik me toch even buiten te wagen. Een ganse dag in de zetel hangen, heeft immers nooit tot mijn kwaliteiten behoord. Ik trek een warme trui aan en diep m'n sjaal op. Buiten doet de herfst z'n intrede. Tegen de achtergrond van de grijze lucht veranderen de bomen langs het kanaal wondermooi van kleur. Er is geen mens te bespeuren. Een lichte houtgeur is de enige getuige van de talrijke familietaferelen die zich binnenskamers afspelen. Alsof mijn gsm de sfeer aanvoelt, weerklinken de meest gepaste nummers in mijn oren... Ik beslis om het na een uurtje voor bekeken te houden en keer opnieuw huiswaarts. Bij het openen van de deur valt onmiddellijk de gezellige warmte op: de verwarming tikt, op de tv wordt de dagelijkse rugby-match uitgezonden en in de zetel ligt Aurélie in alle rust te slapen.

Op mijn kaken installeert zich onmiddellijk een warme, rooie gloed. Ik neem een warme chocomelk ter hand en installeer me onder een dekentje voor tv. Volop genietend van de rust. Plots weerklinkt de berichttoon van mijn gsm. Een plaatselijke Spaanse vriendin laat van zich horen. Nieuwsgierig open ik het berichtje en wat ik aantref is één van de mooiste complimenten die ik als mens kan krijgen. In een Spaans-Frans accent krijg ik een haarscherpe analyse voorgeschoteld van hoe ik volgens haar in elkaar zit: gevoelig, ietwat verlegen, 100% eerlijk en verbazend oprecht en hartelijk.

Ik bedank en blijf ongelofelijk gelukkig staren. In bepaalde waarden geloven is één ding. Ze overbrengen in het dagelijkse leven iets anders. Na amper 2 maanden word ik al doorzien. Dat zorgt voor kwetsbaarheid, maar bovenal voor het feit dat er zich een intense relatie tussen 2 mensen kan ontplooien en daar? Daar kan ik alleen maar ongelofelijk blij om zijn.

 




vrijdag 9 oktober 2015

La fortune aide les courageux

Studeren in Frankrijk heeft logisch gezien tot gevolg dat alle eventuele taken in het Frans gebeuren. Aangezien er voor dit vak echt wel iets van afhangt en ik me in de uiterst luxueuze positie bevind twee rasechte françaises rond me te hebben dartelen, raap ik m'n moed bij elkaar om, na honderd keren zelf te controleren (kwestie van die twee nog onder ogen te durven komen)  te vragen of één van hen de goedheid heeft mijn werk te overlezen.

Ik heb de vraag nog niet volledig gesteld of er weerklinkt al een "tu veux que je regarde?" vergezeld door een bemoedigende glimlach vanwege Aurélie. Ogenblikkelijk wordt al het werk opzij geschoven. De laptop verdwijnt uit beeld en er wordt tijd gemaakt. Tijd om mij te helpen. Tijd om mij bij te leren. Elke zin wordt aan een grondig onderzoek onderworpen en bij fouten wordt mij nauwkeurig uitgelegd wat er precies aan schort. Ik laat het gebeuren. Ik leer en eerlijk toegegeven: ik geniet, ik geniet van het leren en van de tijd die mij geschonken wordt.

Bovendien laten het wisselende klimaat en de grote veranderingen de laatste tijd hun sporen na op mijn lichaam: de jaarlijkse hoest maakt dan ook opnieuw zijn intrede.

Aangezien de muren van mijn kamer zowat alles doorlaten wat geluid betreft, wordt mijn lieve buur af en toe wakker gehouden. Desalniettemin, ben ik diegene die licht geërgerd rondloopt en is zij diegene die regelmatig checkt of ik mezelf niet voorbijloop zonder daarbij rekening te houden met een ietwat koortsig lichaam.

De keuze maken om te huren met onbekende mensen houdt inderdaad altijd een risico in. Ik heb, heel serieus, alle geluk van de hele wereld wat dat betreft.

De stalen verdediging die ik bij elke nieuwe ontmoeting optrek, verdwijnt geleidelijk aan en vertrouwen en bevrijding doen hun intrede. De beste huisgenoten? Zonder enige twijfel die van mij.

Hapiness