Erasmus

En dan komt het moment waarop ik op "verzenden" moet drukken. De, oh zo belangrijke, aanvraag moet worden verzonden: mijn aanvraag tot Eramus-uitwisseling.  Van kleins af aan was er die droom.  Ik wilde de wereld zien: ontdekken, voelen, ervaren. Een aantal keer stond ik klaar om aan het grootse avontuur te beginnen om dan weer de stap terug te zetten. Ik durfde niet. Nog niet.

Vandaag op bijna 20-jarige leeftijd weet ik: nu of nooit. Dit moet ik doen. Deze kans moet ik grijpen. Vandaag ben ik er meer dan ooit klaar voor. Daar zat ik dan: klaar om een motivatiebrief te schrijven. Een aartsmoeilijke taak: hoe leg ik aan de hand van één A4-blaadje uit dat dit is waar ik al jarenlang van droom? Hoe leg ik aan een compleet onbekende uit dat reizen mij die zo broodnodige zuurstof geeft? Eén brief zou beslissen of ik de kans al dan niet zou krijgen.

Ik heb elke letter, elk woord waarschijnlijk 100 keer veranderd in de hoop de juiste nuances weer te geven, in de hoop de sprong te mogen wagen. Gelukkig was er, op momenten wanneer ik weer eens twijfelde of ik wel de juiste formulering had gekozen, steeds iemand in de buurt op wie ik kon rekenen om te controleren, om advies te geven. Een hulp van onschatbare waarde waar ik altijd dankbaar voor zal blijven. De steun dat ik nodig had.  De controles zijn gebeurd, de keuzes zijn gemaakt. Nu zit er voor mij niets anders op dan mijn lot in andermans handen te leggen.

~Twenty years from now you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.~

Challenge

De ene uitdaging na de andere komt de laatste tijd aan mijn deur kloppen. Ik moet omgaan met tegenslagen en moet mezelf dwingen mijn mindere kanten om te plooien tot iets wat me niet langer tegenhoudt. Flexibiliteit: het is niet mijn sterkste kant. Bij de minste plotse verandering slaat de angst mij al snel om het hart. Ik zou ze uit de weg kunnen gaan. Mijn angsten laten winnen en heel hard weglopen. Het zou makkelijker zijn. 

 

Waarheid is echter dat ik een hekel heb aan mensen die weglopen van obstakels, hun eigen angsten en zwakheden. Mensen die blind lijken te zijn voor hun eigen 'fouten'. De fameuze blinde vlek. De keuzes die ik maak, de ambities die ik koester, allemaal lijken ze mij de kans te bieden angsten aan te pakken en te verbeteren. Mezelf als individu versterken.

Af en toe neemt schrik het van me over en verlies ik heel even de moed. Gelukkig is er dan het stemmetje dat uitroept: "Nee, jij gaat nu verder. Je neemt de uitdaging aan, overwint de angst en gaat er voor. Jij vecht voor waar je in gelooft."

Bewust de keuze maken om werkpunten aan te pakken, te vechten tegen de drempel die elk van ons soms moet overwinnen. Angst en kwetsbaarheid omzetten in sterkte. Af en toe denken: niemand houdt mij tegen. Dit is wat ik wil en daar houdt geen drempel mij van verwijderd. 

En net op het moment waarop ik in gedachten verzink, weerklinkt de sms-toon van mijn gsm. Op het scherm licht de naam van een vriendin op. Ik open het bericht en barst in de slappe lach uit. Daar zijn ze weer: mijn vrienden. Zij die, op de meest nodige momenten, een glimlach tevoorschijn toveren. Zij, die mij regelmatig laten inzien: je zal er nooit alleen voor staan.  Net voor het indommelen denk ik nog: laat die uitdagingen maar komen. Uiteindelijk komt alles, hoe dan ook, altijd goed.

Tegenslag

Examenresultaten: ik verlaat het lokaal met een ietwat dubbel gevoel. Een licht ontgoocheld gezichtje kan ik niet verbergen. Vier van de zes examens leverden, al zeg ik het zelf, verrassend hoge cijfers op. Eén vak zette een domper op de feestvreugde: niet geslaagd. Gevolg? Automatisch 2 herexamens.

Dan staan ze daar. Mijn vrienden, mijn schatten van vrienden. Klaar om eventuele traantjes toe te laten, te troosten, aanwezig te zijn. Ik vloek, word kwaad en raak gefrustreerd. Op zo'n momenten is een nuchtere analyse of medelijden niet aan de orde.

Op zo'n momenten heeft ieder mens gewoon nood aan een oppepper, aan een simpele "komaan, niet opgeven. Vechten!" Aan mensen die je moed geven en geloven in je kunnen. Aan een uitgestoken hand, een klein beetje hulp.

Ik heb meer dan m'n best gedaan. Ik had het zelf ook liever anders gezien, maar dit wil ik te graag om op te geven. Dit is mijn keuze. Dit is waar ik met hart en ziel achter sta.

De kleine tegenslag doet heel even erg pijn, maar dan besef ik: ik ga er gewoon opnieuw keihard voor. Slikken en doorgaan. Ik zou mezelf niet zijn, mocht ik iets anders doen.

Riga

Bijna 2 maanden geeft ieder het beste van zichzelf. Talloze uren worden besteed achter de studieboeken in een poging al die samengehoopte kennis in het hoofd te pompen. Alles wordt uit de kast gehaald tot de limiet is bereikt en de nodige examens achter de rug zijn. Gedurende al die tijd was er één iets wat ons allen op de been hield: lesvrije week. Eén week niets. Eén week Riga.

Voor ik het goed en wel besefte, bevond ik me op de terugvlucht richting huis. Moe, lichamelijk in iets mindere staat, maar meer dan voldaan.

Er was tijd. Tijd voor onophoudelijke lachbuien, waarbij de tranen mij meermaals over de kaken liepen. Tijd om de stem schor te zingen/schreeuwen. Tijd voor diepzinnige hersenspinsels. Tijd voor eerlijkheid. Tijd voor verbondenheid. Heel gewoon tijd voor oprecht.

Realistisch bekeken moet men toegeven dat één week erg weinig is om de voorbije periode door te slikken. Echter: die ene blik, die eenvoudige hand op je schouder wanneer alles net iets minder vlot verloopt, die enthousiaste "goeiemorgen!" of "slaapwel!" waarin de toon van genegenheid doorklinkt, de lieve glimlach wanneer ogen elkaar voor een ogenblik ontmoeten in de wirwar van het drukke programma. Het onbezorgd zijn. Het zijn die dingen waardoor alles net dat tikkeltje meer draagbaar wordt en ieder met een verse dosis energie aan de start van een nieuw semester verschijnt. Benieuwd naar wat komen gaat.

De portie herinneringen is opnieuw aangevuld. Zo zal de Italiaanse klassieker "Ti Amo" dan ook nog lang een dankbare glimlach tevoorschijn toveren. Dankbaar voor de tijd. Dankbaar voor de onvergetelijke herinneringen.

Heel eenvoudig: kort, maar goed. Kort, maar vol met tonnen vriendschap. Iets wat, ondanks alle luxe die vandaag de dag binnen handbereik ligt, nog steeds even onbetaalbaar blijft.