avontuur in Kulak...

Onder het motto:"gedeelde smart is  halve smart" nam ik gisterenavond samen met een andere student statistiek plaats aan één van de vele flashy stoeltjes in de alombekende hal A van Kulak. Klaar om een aantal oefeningen statistiek tot een goed einde  te brengen. Ik verwonderde me er nog over hoe snel de dag kan voorbij gaan toen we plots in het donker geplaatst werden. Lampen gingen uit en we beseften: "hier is geen mens meer te bekennen..."

Nadat ik met m'n blik kortstondig het terrein had verkend, bemerkte ik in een donker hoekje toch nog een individu. Mijn collega sprak uit wat ik kort daarvoor ook al in mijn hersenkoker had zitten bedenken: "U had ons toch wel kunnen verwittigen! Sympathiek!" Waarna een nogal geïrriteerd antwoord weerklonk: "Ga zitten aan de tafels onder het licht of beter nog: ga naar huis! Naar uw kot,  uw studio, whatever!"

Nog niet helemaal klaar met de taak van die avond verplaatsten we ons, deze keer in stilte, naar de enige lichtbron in de buurt. Bij het vertrekken, ooit moest er toch een einde komen aan die enorme taak, werden we ons stilaan van het kwaad bewust. Alle deuren dicht. Mijn "overlevingsmodus" sprong op 'on'. In plaats van te panikeren, gingen we op zoek naar dezelfde man die we die avond tegen ons in het harnas hadden gejaagd.

Na eerst alle mogelijke uitgangen te hebben uitgeprobeerd (en geloof me: dat zijn er een heleboel...) Restte er ons nog maar één mogelijke oplossing. Iemand moest z'n trots opzij schuiven en de hulp van de man inroepen. Al snel werd besloten dat ik slachtoffer van dienst mocht spelen. Ik had immers nog de grootste kans op een redelijk verloop van de dialoog: ik was diegene die het hele gebeuren vanop afstand en in stilte waargenomen. Ik moest me  op mijn allervriendelijkste toon  tot de enige persoon wenden die letterlijk de sleutel tot de oplossing in handen had. De vriendelijkheid heeft z'n effect niet gemist. Al snel werd er geglimlacht en kreeg ik de oplossing tot het openen van de deuren (een knopje, een onnozel drukknopje...)

De man had zijn pleziertje van de dag gehad en wij konden eindelijk naar huis. Ondanks het feit dat ik doodmoe was en gewoon naar huis wilde, moet ik zeggen dat het wel nog iets heeft zo'n lege unief... ;-)