En plots staan ze allemaal weer voor je neus. Medeleerlingen van toen, leerkrachten die je heel soms vervloekt hebt, maar die je ook bewonderd hebt. Zij, die je zoveel hebben bij gebracht.
Sint-jozefhumaniora, in de volksmond beter bekend als sjh/ de jozefientjes. Ik ben er ongeveer 7 en een half jaar geleden begonnen. Schuchter, onzeker, zoekend naar mijn eigen weg. De vragen wat ik wilde worden, wie ik wilde zijn, hingen toen nog in een waas van mist. Wat me toen nog allemaal te wachten stond was een groot mysterie, maar ik voelde me er goed. Ik heb er het warme nest gevonden die zoveel jonge mensen nodig hebben om zich ten volle te ontwikkelen.
Ik ben er gegroeid en heb er mijn beste vrienden leren kennen. Zij die mij hebben zien evolueren en samen met mij een hele reeks hindernissen hebben overwonnen. Ik ben er opengebloeid. Ik heb er talloze kansen gekregen, heb er geleerd en heb altijd enorm veel respect gehad voor die mensen die dag in, dag uit hart en ziel gaven om de passie voor hun vak over te brengen.
Sjh, de vertrouwde jozefienen zal altijd een speciale betekenis hebben. Ik zal altijd met een enorme portie dankbaarheid en een grote glimlach terug denken aan wat ik daar allemaal beleefd heb: levenservaringen, soms ietwat domme deugnietenstreken. Ik heb er kennis opgedaan, maar heb er vooral geleerd wat vriendschap, respect en maturiteit inhouden. Ik ben er Eline geworden.
Medeleerlingen van toen terug zien, bekende gezichten in de menigte herkennen doen mij met plezier terug denken aan toen.
Toch weet ik op het einde van de avond: Ik ben intussen zoveel veranderd. Ik verkies de toekomst: waar mijn hart en ziel liggen, waar ambitie de scepter zwaait. Ik sta 100 keer steviger in m'n schoenen dan toen. 'T is meer dan goed zo. Meer kan ik me op dit moment echt niet wensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten