Machinist Simon

Klaar om de trein richting thuis te nemen na alweer een week op kot. Het is ondertussen al een vast ritueel geworden. Opruimen, afsluiten en de trein op springen.

Deze keer is het echter anders. De machinist is niet langer een onbekende. Dit keer neemt mijn beste vriend plaats op de bestuurdersstoel. Familie is verzameld en ook ik mocht er deel van uit maken: zijn gloriemoment.

In eerste instantie voelt het wat vreemd: zie 'm daar nu zitten... Trots en blij dat hij mag doen wat hij al zo lang wil doen. Eindelijk doen wat hij graag doet. Enthousiast als een klein kind dat er tijd voor hem gemaakt wordt en dat hij mag tonen wat hij kan.

Helemaal vertederd en enorm (ja echt énorm!) trots mag ik toekijken hoe hij de knopjes naar zijn hand zet en elke passagier veilig en wel op bestemming af levert.

Station Brugge-Sint-Pieters komt al snel in zicht. Ik neem afscheid en blijf nog even kijken op het perron hoe die grote, ijzeren constructie moeiteloos zijn bevelen volgt. Er weerklinkt een indrukwekkende 'tuut' en langzaamaan trekt de trein zich opgang om de reis verder te zetten. Ik glimlach onbewust en denk: verdorie, je moet het toch maar doen.

Mexico-reünie

In een vingerknip is het voorbij. Het weerzien van al die mensen die 3 weken lang dag in, dag uit aan mijn zijde hebben gestaan en waarmee ik onvergetelijke avonturen heb beleefd. De Mexico-reünie. Zomer werd ingeruild voor herfst en topjes voor iets warmere jassen. Exact 3 maanden zijn intussen voorbij gevlogen en iedereen heeft z'n dagelijkse leven weer hervat.

Mijn hoofd draait op volle toeren. Flashbacks zijn schering en inslag. Ik betrap mezelf op het feit dat er nog geen dag voorbij is gegaan zonder dat ik heb terug gedacht aan zomer 2014. Het geweven bandje rond mijn arm heeft al weer en wind moeten doorstaan, maar het hangt er nog. Voorlopig blijft het er hangen. Net zoals het sterretje waar ik ondertussen enorm veel waarde aan hecht.

Ik was er altijd van overtuigd (uit veiligheid wellicht) dat zo'n contacten na verloop van tijd verwateren. De realiteit is dit keer, gelukkig, anders.

De gedachte: "verdorie, ik heb jullie gemist..." komt regelmatig piepen. Het afscheid valt me dan ook zwaar en doet zelfs een beetje pijn. Ik gebruik de autorit (alleen, in het donker: weer zo'n mijlpaal die ik onrechtstreeks aan hen heb te danken!) om het allemaal te overdenken, te verwerken. Elk woord passeert door m'n hoofd. Het besluit luidt: ik moest maar eens blij zijn met wat het is geworden.

Comfort zone

Plots valt het me op. 3 mensen in 1 wagon van een trein en een overvloed aan lege zetels. Resultaat: ze gaan geschrankt zitten. Alles om te vermijden te dicht bij die vreemde te hoeven zitten. Natuur van de mens? Nood aan een comfort zone?

Ik geef toe: ik maak me er ook schuldig aan. Het is immers veiliger op een afstandje plaats te nemen. Geen risico op gênante momenten van oogcontact. Geen risico op een "betrapt" gevoel wanneer je toevallig wordt gespot net op het moment dat je onbeschaamd in de richting van je medepassagier gluurt (en dan het liefst nog via de reflectie van het raam). Want, zeg nu zelf: vragen we ons niet allemaal af waar hij/zij heen reist? Wat hun doel is? De ander fascineert ons, toch bouwen we allemaal een veiligheid in.

Ik merk dat er een tegenstrijdig gevoel in mij woedt. Enerzijds vind ik het grappig, zo niet belachelijk, klinken. Anderzijds denk ik: "Verdorie, ik doe net hetzelfde." Enerzijds is er die nieuwsgierigheid, anderzijds die: "Och, laat mij maar gewoon in gedachten verzinken."

Ik neem me toch voor om volgende keer naast een toevallig slachtoffer plaats te nemen en los door de veiligheid te breken. 

"Groot worden"

Donderdag: mijn lessenrooster is leeg. Tijd dus om de klusjes te verrichten die gepaard gaan met het op kot zitten: lampen vervangen, boodschappen doen en poetsen.

Ik beslis nog even langs de bankautomaat te passeren en laat m'n fiets even buiten staan met de gedachte: 2 minuten... 
Bij het buitenkomen sneuvelt voor mijn ogen m'n fietsketting. Als leek in alles wat met mechaniek te maken heeft, ben ik even uit het lood geslagen. En nu...?

Er zit niets anders op dan een poging te doen alles weer inorde te krijgen. Mijn vingers zien helemaal zwart van de kettingsmeer en het wil me maar niet lukken… 

Tot Benoit binnenkomt en ik hoopvol in zijn richting kijk. Helaas krijg ik de mededeling: "Vraag straks eens aan een "echte" man (zijn woorden, echt!) om je te helpen."

 Bij het horen van die woorden komt mijn geëmancipeerd kantje bovendrijven: een man nodig. Ik? Daarvoor? Dat zie je van hier. Ik geef toe: het klinkt nogal belachelijk. Ik wil de hele wereld zien, studeer, maar een ketting herbevestigen zou onmogelijk zijn?

Plots lukt het wel. Het heeft me zowat een half uur gekost (waarin ik echt wel nuttiger dingen had kunnen doen) en heeft een hele boel gevloek tot gevolg gehad, maar toch. Weer een stapje dichter bij het tot de verbeelding sprekende: "groot worden". :-)